Hoofdstuk 10

324 16 9
                                    

Sorry, vorige hoofdstukken waren nogal kort maar ik probeer nu langere hoofdstukken te maken! Dankje iedereen die mijn boek leest!

 Ik wordt wakker, en ik wordt knetter gek van een keihard gepiep. Ik zie dat Jazz nog niet wakker is. 'Snel, snel!' hoor ik iemand roepen en ik zie dat er een verpleegster binnen komt rennen. 

'Wa..a..t is er?' vraag ik stotterend.

Maar de verpleegster reageert niet. Er komen nog wat mensen binnen lopen maar het zijn ook mannen dus dan kan je het geen verpleegsters noemen, denk ik. Ze staan om Jazz heen en komen met allerlei apparaten aan. Ik spring op uit mijn bed, een verpleegster vraagt aan me of ik mijn moeder even wil bellen. 

Ik loop door de hal en ik heb echt geen idee waar je een telefoon kan pakken. En dan bedenk ik dat mijn mobiel in mijn tas ligt, dom, dom, dom denk ik in mezelf. Ik ren weer terug door de gangen waar ik langs ben gerend maar ik heb echt geen idee waar ik nu naar toe moet. Alles lijkt ook zo op elkaar, allemaal wit er is geen touw aan vast te knopen. Ik gok maar, ik loop verder en zie allemaal deuren met cijfers erop maar ik weet niet meer waar Jazz nou ligt. Ik dacht iets van 17 ofzo... Maar in de gang waar ik sta is geen nummer 17 te vinden.

Ik ren weer terug naar de plek waar ik het niet meer wist en waar ik blijkbaar dus de verkeerde afslag heb genomen. Nu neem ik toch maar de gang die naar een wachtkamer leidt. Dit is blijkbaar ook niet de goede kant maar er is wel een balie waar ik het even kan vragen.

'Weet u misschien waar kamer 17 te vinden is?'.

'Sorry maar daar mag je nu niet komen' antwoordt de mevrouw aan de balie.

'Waarom niet, daar ligt mijn zus?!' schreeuw ik een beetje uit paniek.

'Sorry  jonge dame maar ik mag er niemand in laten'.

'Wat?!'

'Sorry, ik kan er niks aan doen'

'Wat is de reden dat het niet mag dan?'

'Ze zijn nu bezig met een operatie'

Ik plof vermoeid op de stoel neer in de wacht kamer. En dan pas bedenk ik me dat ik nog in mijn pyjama zit. Ik schaam me een beetje.

Ik zie een jongen naar binnen lopen en zie dat het niemand minder is dan Melvin... Ik voel mezelf knal rood worden en ik kijk snel de andere kant op.'Ik heb je wel gezien hoor' zegt hij tegen me.

'Wie ben ik dan'

'Claire, ik weet wel wie je bent hoor ik ben je naam niet zomaar vergeten'

Ik voelde me blozen.

'Je ziet er lief uit als je bloost' zegt Melvin.

'Je kent me nauwelijks!'

'Wel goed genoeg om te weten dat je er lief uit ziet als je bloost'

Ik rol met mijn ogen.

'Leuke pyjama trouwens'

'Dankje' zeg ik.

Het is een tijde stil maar niet ongemakkelijk stil.

'Hoe wist je eigenlijk dat ik hier was?' vraag ik hem.

'Ik weet alles'

'Denk het ook hoor' zeg ik sarcastisch, 'Maar ff serieus hoe wist je dat ik hier was?'

'Via via'

'Oh, van wie dan?'

'Ik heb het van Yara'

'Welke Yara?'

'Die uit je klas'

'Waar ken je haar van?'

'Het is mijn nicht'

'Maar jij komt toch uit Italië'

'Ja, maar dan kan Yara toch wel mijn nicht zijn?'

'Huh?'

'Nou mijn moeder is Nederlands en dus de tante van Yara'

'Oh, ik snap hem' zeg ik, ik voel me nogal dom. 'Maar waarom ben je hier?'.

'Om te kijken hoe het met je zus is en om jou te zien'

Ik moet er van blozen, man ik moet snel bloos snel joh!

'Waarom bloos je?' vraagt hij met een optrekkende wenkbrauw.

En dat was nou net de zin waar ik nog meer van moest blozen, doet hij dat express ofzo?

'Waarom zit je hier nog?' vraagt hij.

'Lang verhaal'

'Zullen we wat in de stad gaan eten?'

Ik verbaas me over wat hij me vroeg, van binnen spring ik een gat en de lucht maar van buiten laat ik dat niet merken.

'Vroeg je me nou voor een date?'

'Kan' zegt Melvin 'maar wil je dat?'

'Ja hoor'

'Klonk niet al te enthousiast' zegt Melvin dan.

'Moest dat dan?'

Melvin fronst zijn wenkbrauwen en knipoogt naar me, als hij dat doet is hij echt kapot knap.

'Zullen we dan nu naar de stad gaan?'

'Is goed'

We lopen langs de mevrouw van de balie naar buiten maar dan bedenk ik me nog net op tijd dat ik m'n pyjama aan heb.

'Eeeh, ik ga mijn kleren aan doen' en terwijl ik dat tegen Melvin zeg voel me ik me blozen. Ik kijk naar de grond.

'Hoef je je niet voor te schamen hoor, ik zie je zo'

Ik vraag aan de mevrouw van de balie of ik al naar Jazz mag komen. Ik zie Melvin naar buiten lopen, hij staat buiten op me te wachten.

'Claire lieverd!' hoor ik een stem roepen. Ik draai me om en zie m'n moeder achter me staan.

'Mam? Wat doe jij hier?'

'Ik werd al gebeld door een verpleegster dat er iets is met Jazz'.

Vandaar dat die piep af ging, waarschijnlijk zei die verpleegster maar dat ik mijn moeder even moest bellen om me weg te hebben! Ze konden me het toch ook gewoon vertelen, ik ben geen klein kind meer!

'Waar denk je aan?' vraagt m'n moeder.

'Oh, ik zat gewoon te denken' zeg ik 'Maar waarom mocht ik blijven slapen als dit zou kunnen gebeuren?'

'Nou ze hadden dit niet zien aan komen want gister avond was eigenlijk alles goed behalve dat ze nog erg moe was' zegt mijn moeder, 'Ik heb nog kleren voor je mee genomen ik wist niet wat je wou dus pakte ik maar iets uit de kast want ik had al verwacht dat je er niet aan zou denken om je tas mee uit de kamer te nemen'

'Dankje mam, ik ga me omkleden'

Ik loop naar de wc om me om te kleden. Dan bedenk ik me dat Melvin buiten op me staat te wachten! Hoe moet dat? Want ik denk niet dat mijn moeder het fijn vind dat ik met een jongen die ik pas net ken ga daten. Ik denk dat ik gewoon maar zeg tegen me moeder dat ik naar Noa ga ofzo. Het heeft toch geen nut om nog hier in het ziekenhuis te blijven als ik toch niet naar Jazz mag.

Als ik klaar ben met omkleden loop ik de wc uit. Ik zie mijn moeder zitten in de wacht kamer.

'Mam ik ga naar Noa'

'Is goed lieverd, ik wacht tot ik naar Jazz kan, ik snap er echt niks van wat kan er nou met haar zijn?'

'Ik weet het ook niet'

Ik loop naar mijn moeder toe en geef haar een kus.

'Doei mam en nog beterschap voor Jazz'

'Zal ik zeker doen lieverd, doei'

En ik loop naar buiten waar Melvin op me staat te wachten..

Oke, het is nogal raar om perongeluk zonder dat je het door hebt in je pyjama naar buiten te lopen maar ja, het kan :) blijkbaar....

Love + Boyfriends + Hate = ProblemsWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu