اول که واتپد رو نصب کردم دنبال فن فیک های لری میگشتم.
فن فیک هایی که شاید حتی ارزش خوندنم نداشتن...
ولی وقتی یه سری از اون هارو خوندم فهمیدم که واتپد و فن فیک تو یه سری نوشته ی 18+ خلاصه نمیشه.
اینجا مردم میتونن احساساتشون رو هم بنویسن تا آزادی رو حداقل توی یه اپ نصب شده روی دستگاهشون حس کنن.بدون این که کسی به عقایدشون توهین کنه.
(به شخصه کم دیدم این اتفاق بیوفته)
بعد ها یه سری نوشته خوندم.
نوشته هایی مثل برسد به دست مامان یا اون نوشته که توش کانورس های صورتی بود و مهم تر از اینا صدای سکوت که منصوره نوشتتش.فهمیدم ایرادی نداره اگه منم بعضی از احساساتمو بنویسم...پس سکوت یک هیولا رو پابلیش کردم و هنوز خجالت میکشم اگه کسی بخونتش ولی خب...فکر نمیکنم پاکش کنم.
حالا من میخوام تدی بر رو پابلیش کنم که یه داستان کوتاهه و زود تموم میشه.
هر پارتشم کوتاهه...
خوشحال میشم بخونیدش ^-^
{ -تومو مین- }
