doctor ❆ yoonnie

แปด

"Everything that kills me make me feel alive."❄
《Beni öldüren her şey bana canlı hissettiriyor.》

**
แปด

Yine her zaman ki yaptığım gibi popomu koltuğa dayamış kafa üstü koltukta düşünme pozisyonuma geçmiştim. Tamam insan zengin olabilir ama zenginliğin de bir sınırı olmalı! Eski CEO'yu kovdurup kendini CEO yaptırmıştı. Kimden mi bahsediyordum? Tabii ki Min Yoongi!

Ji Woo yine tıkınırken elinden cipsi alıp ağzıma attığımda konuştu.

"Kalk da yesene boğulacaksın şimdi."

"Şansımın üstüne kuşlar sıçtı sanırım. Zengin olmak vardı."

"Neden böyle diyorsun?"

"Çocuğa baksana! Eski CEO'yu kovdurup pat diye kendi geçti."

"Ama eski CEO'nun zaten kötü olduğunu söylemiyor muydunuz? Bu da fırsat olmuştur."

"O da doğru. Ama zengin olmak vardı işte.."

"Sen ne zaman profesör olacaksın ya?"

Heyecanla pozisyonumu değiştirip oturma pozisyonuna geçtim.

"Sanırım bu ay içinde olacağım! Hakkımda sürekli iyi şeyler söyleyen, ama yüzüme söven bir profesör Dong Sun'umuz var!"

"Umarım yakın zamanda olursun. Çok çabaladın Jenjen." Dediğinde kafamı şirinlikle salladım.

**

"Nereden çıktı bu yemek işi Ji Woo? Hem Jungmyeon ile Yoongi ne zamandır bu kadar tanışık ve yakın oldular?"

"Liseden beri arkadaşlarmış ya. Fotoğraflarını bile gördüm yahu! Hem niye ya? Güzel oldu işte. Gezeriz ne güzel. Hemde hoşlandığın çocuğu göreceksin sevinsene biraz!" Dediğinde yattığım yataktan fırladım.

"O benim hoşlandığım çocuk değil!"

"Kesinlikle değildir." Derken bir yandan benim makyaj masamın orda ruj renklerime bakıyordu. Bu sırada yere fotoğraf düşünce hızla oraya gittim ve fotoğrafı kaldırıp eski yerine geri koydum.

"Dikkatli olsana salak."

"Sorry! Bu arada şu çocuğu hiç aramayı düşündün mü sen?"

"Hayır. Nasıl bulabilirim ki koskoca Kore'de? Hem belki yurt dışında yaşıyor. O yüzden sadece onun beni bulmasını beklemekle geçecek ömrüm."

"Hep karşındaki insandan adım bekleyip sen olduğun yerde oturursan olmaz canım."
Dediğinde taklidini yapıp yatağıma uçtum. Telefonum çalmaya başladığında arayanın Baekhyun olduğunu görüp açtım.

"Selam güzellik."

"Ne vardı?"

"Yarın yemeğe gidiyor muyuz?"

"Hay- Ah! Vurma tamam! Evet, evet kesinlikle gidiyoruz."  Dediğimde yüzüme kapattı.

"İnsan bir görüşürüz der be." Deyip telefonu  komedinin üstüne koydum.

"Hadi git yat, uyuyacağım."

"Tamam." Deyip odadan çıkarken arkasından bağırdım.

"Işığı da kapat! Yah! Kapatsana!"

Söylenerek yataktan kalktım ve ışığı kapattım. Ardından çok karanlık olduğunu görünce koşarak yatağıma gittim ve yattım.

**