Անավարտ սեր

9

Սովորական օր էր,մենք քայլում էինք քաղաքում,ես մոռացել էի Աննաի մասին լռիվ,թքած ունեի նրա վրա:

-Կյանքս ,արի գնանք լողանք

-Չէ,Դավ:Ահավոր սոված եմ ու ծառավ:Արի դու գնա ուտելիք գնի ես ել գնամ էստեղ համով կոկտեյլ կա ,գնեմ ու գամ:ՕԿ?

-Ոնց կուզես,իմսսս

Ես չէի ուզում հեռանալ,իմ մոտ այնպես տպավորություն էր,որ սա մեր վերջի րոպեներն են միասին:Ու այդպես էլ եղավ:😭😭

Ես քայլում էի դեպի կոկտեյլի խանութ ու գիտեք ինչ?Տեսա Աննայի:Նա արագ մոտեցավ ու ապտակեց ինձ:

-Որտեղ էիր երեք շաբաթ,աղջի?Դուս ընկածի մեկն ես դառել:Չեմ ուզում քեզ կպնեմ նույնիսկ:Ոնզ եմ զզվում քեզանից(Նա ամուր ձեռքս բռնել էր,ես արտասվում էի)

-Թող ձեռքս:Ես հոգնել եմ քեզանից:Զզվում եեեեմ(ես գոռռում էի ու արտասվում)

Ես գտել եմ էն մարդուն,ով ինձ երջանկացրեց 16 տարու տանջանքներիցս հետո:

-Գտել ես,կկորցնես:Ես չեմ ուզում ,որ երբ մենք վերադառնանք , բոլորը բամբասեն,որ Աննան դուրս ընկածի է մեծացրել(Էտ բառը ամեն անգամ լսելուց սրտիս մեջ ոնց որ ավելի ու ավելի խոըր դանակն մտցնեին:Նա քաշելով ինձ տարավ հյուրանոց:ԵՍ արտասվում էի,ես չեի կարող դիմանալ:ԴԱՎՒԻԻԻԴ:Ես էլ չեմ տեսնի էտ աչքերը,էտ ժպիտը...Էլ չեմ գրկի,ինձ ապահով չեմ զգա նրա հետ...Չէէէէէէ:ԴԱՎԻԻԻԻԴ:Ես գոռռում էի ,արտասվում էի,բայց բոլորը թքած ունեին իմ վրա:Մայրս ճամպրուկ էր հավաքում,ես որոշեցի նամակ գրել Դավիդին:

«Դաավ,մայրս ինձ տեսավ ու հյուրանոց բերեց...Չեմ դիմանում, Դաավ...Խնդրում եմ օգնի փախնեմ...»

Նա արագ պատասխանեց:«Հա,կյանքս ես հյուրանոցի դիմած եմ,հենց հարմար կլինի ,կգրես ինձ ,որ փախնենք:Ես քեզ հեռու կտանեմ էստեղից »

«Լավ😭😭😭»

Ես մենակ արտասվում էի,սիրտս հազար մասերի էր բաժանվել:Ես չեմ կարա առանց իմ կյանքի իմաստի ապրել:Նա էն մարդն է հանուն որի ես մինչև հիմա դիմանում եմ Աննային:Երբ Աննան դուրս եկավ համարից,ես արագ գրեցի Դավիդին ու վազզեցի դուրս,արդեն դուրս գալու դռան դիմաց էի,հանկարծ...