Անավարտ սեր

12

Մի օր ես նամակ ստացա անծանոթ համարից:«Ես դեռ սիրում եմ քեզ ու չեմ կարա մոռանամ:Ինչքան էլ տանջվում եմ ,բայց չի ստացվում»

Անկախ ինձանից էլի ատասվեցի,ձեռքերս դողում էին,դժվար էի շնչում ու միակ բանն ,որ կարողացա պատասխանել դա-«Իմն ես »-էր:«Բել,իմաստս արի հանդիպենք ու ես քեզ խոսք եմ տալիս հեռու կտանեմ,որ ոչ ոք մեզ չգտնի»

Նա ինձ հասցե ուղարկեց ու այդ պահին ներս մտավ Արամը(«ամուսինս»),ես արագ պահեցի հեռախոսն:

-էտ ինչ պահեցիր?

-հեչ

(Նա շան նման հարձակվես վրաս ու վերցրեց հեռախոսս,այդ պահին Դավիդը նամակ գրեց«դե կսպասեմ քեզ,իմս»:Արամը կարդաց Դավիդի նամակն:)

-Պարզ ա :Ես ամենինչ կներեմ,բայց որ դու ուրիշի հետ ման գաս ,էտ երբեք:Դու սպասի ես դրա գլուխն ինչ եմ բերելու:

(Նա հեռախոսս վերցրեց ,դուրս գնաց ու դուռը փակեց դրսից:Ես գոռռում էի,խնդրում էի,որ բացեր դուռն,բայց անօգուտ:)

-Երդվում եմ նրան էլ չեմ գրի,մենակ վնաս չտաս:Խնդրում եմ:

(Նա մարդասպան հարուստ տղա է ,եթե ինչ որ բան ուզեց-կստանա:Ես արտասվում էի գոռռում էի,բայց անօգուտ էր:Չէէէէէէ:Սիրտս բաժանվել էր հազար մանր մասերի,աղոթում էի,որ Արամը Դավիդին չվնասի:Հատակին պարկած արտասվում էի ,աչքերիս դիմաց նրա ժպիտն էր,նրա աչքերը,ձեռքումս այն գիրքն էր,որը նա ինձ օգնեց գտնել ու որը հինգ անգամ կարդացել եմ,ամեն անգամ հիշելով նրան...Իմ ցավը բառերով չէի կարող բացատրել,էն ամեն ինչը ինչ զգում էի...Ես մենակ արտասվում էի ,էլ ուժ չունեի...Ինչի իմ կյանքը էսպես դասավորվեց?...ինչի ամեն անգամ փողոցում պիտի տեսնեմ երջանիկ ընտանիքի ու լաց լինեմ?Ինչի էս աշխարհում ինձ ոչ ոք չի սիրում,բացի նրանից...?Ինչի էն պլաններն ,որոնք մենք միասին էինք կառուցել մոխիր դարձան...Ինչի ա Աստված իմ կյանքը էսպես դասավորել?ԻՆՉԻ???

Ես մինչև հիմա շնչել դմ ,իմանալով որ ՆԱ էլ է շնչում ու եթե նրա հետ բան պատահի,ես չեմ դիմանա...ՆԱ այն բարակ թելն է,ով ինձ պահում է այս աշխարհում:Մի քանի ժամ հետո վերադարձավ Արամն:Դուռը բացեց,ներս մտավ ու ասաց:

-ՆԱ էլ քեզ երբեք չի անհանգստացնի:ԷԼ չսպասես նրա նամակին...