Անավարտ սեր

13

Դուռը բացեց,ներս մտավ ու ասաց:

-ՆԱ էլ քեզ երբեք չի անհանգստացնի:ԷԼ չսպասես նրա նամակին:

-Ինչ ես արել նրան?ՉԷ...չասես որ...ՉԷէէէէ

-ՀԱ ,սպանել եմ...Էլ չկա:ՉԻ շնչում (նա դա ասեց գոհ դեմքով,ոնց որ հերոսություն է արել)

-ՉԷԷԷԷԷԷԷ (ես գոռռում էի,գոռռում էի այնպես ,որ բոլոր աշխարհն ինձ լսեր:Իմանար իմ ցավի մասին:Ես չէի ուզում ապրել,էլ իմաստ չկա...ՉԿԱ...

(ԵՍ վազզեցի տանից դուրս ,Արամը վազզեց իմ հետևից:ԵՍ ճանապարհին բռնեցի տաքսի և խնդրեցի դեպի մոտակա մոստը գնալ:Այդ պահին վերցրեցի հեռախոսս ու սկսեցի գրել:Արցունքներս խանգառում էին ,խավար էի տեսնում ամեն ինչ,բայց գրում էի...

«Ուղիղ 17 տարի առաջ ես ծնվեցի:Հա:Ոչ ոք նույնիսկ չհիշեց,որ այսօր իմ ծննդյան օրն է:Երևի մահը հենց ծննդյանս օրվա նվերը կլինի,որովհետև ես կքնեմ հանգիստ:ԷԼ ցավ չեմ զգա:Ամբողջ կյանքս դժողք էր ու ապրում էի մենակ այն հույսով,որ 18 տարեկանում կազատվեմ էտ դժողքից:Բայց հայտնվեց ՆԱ,ով էտ դժողքը կյանք դարձրեց:Ցույց տվեց,որ սեր կա այս կյանքում:ՆԱ միակն էր,ով այս կյանքում ինձ սիրեց,ով հասկացրեց ,որ պետք է ապրել,ով ցույց տվեց,որ երկիր մոլորակը դա հիասքանչ վայր է ու հիմա ՆԱ չկա,այսինքն ես էլ չպիտի լինեմ...Աննան միշտ ինձ ատել ա ,դա նորություն չի...Դուք առանց ինձ ավելի լավ կապրեք,չնայաց դուք երբեք ինձ չէք էլ

նկատել...ԼԱՎ ՄՆԱՔ:»

Մեքենան կանգնեց ,ես իջա ու քայլեց դեպի մոստ:Նայում էի ներքև,հանկարծ լսեցի:

-Չանես Բելլա:ՉԷ...Չանես:

-Արամ,գիտես?Հրեշտակներն թռչել են կարող

Ու հրեցի ինձ ,ոտքերիս տակ ոչինչ չկար,անորոշություն:Հոգիս դատարկ էր:Օդում մենակ կամաց ասեցի երկու նախադասություն

-ԴԱՎ,ես գալիս եմ,Սպասիր ինձ:Մենք միասին ենք լինելու: