de nieuwe laatste jaars

Ryder

Toen ik Alexandra vertelde dat ik ongeneselijk ziek was kon je de angst in haar prachtige grijze ogen zien. De angst om mij te verliezen. De angst dat ze haar vriendje zou verliezen. "Mag ik je bucketlist weten?". Alexandra klonk heel verdrietig maar ook geïnteresseerd. "Het zijn maar 3 dingen". "Toch wil ik ze graag weten". Ze stootte zacht tegen men schouder en glimlachte zwakjes. "Mijn tattoos, mijn piercing zijn nummer 2 en 3". "En je nummer 1". "Trouwen". Die woorden zorgde voor een pijnlijke stilte. En het was niet z'n stilte die ongemakkelijk was maar het was een doordringende stilte. Alexandra besefte dat de kans groot was dat zij het meisje was waarmee ik zou willen trouwen en zeker als ik het voor men 20 zou willen doen.

"Waarom?". Die vraag hadden men ouders al zo vaak gesteld en ik had ze nooit beantwoord. Grotendeels omdat ik het zelf ook niet goed wist maar het was gewoon iets wat ik wilde doen. En zeker zo vroeg, als ik men dertigste al zou halen wil ik getrouwd zijn en het liefst met het prachtige meisje dat voor me zit.

"Omdat". Begin ik maar weet eigenlijk niet goed hoe ik verder moet gaan. "Ik Euh". En weer val ik stil, hoe meer ik erover begin na te denken hoe stiller ik word. "Ryder?". Alexandra legt haar handen op mijn gezicht en voel dat ze iets weg wrijft. Mijn tranen. Ik ben nog geen dag met haar samen en ze heeft me al zien huilen. Je zou me zwak kunnen noemen maar ik noem het sterk zijn. Je zwakste kant aan de persoon waar je het meeste om geeft leven zien noem ik sterk zijn. Alexandra neemt me in haar armen en fluistert bemoedigende woordjes in men oor.

Op dit moment besef je pas hoeveel iemand voor je betekend. Iemand die je steunt op je zwakste momenten die moet je zo dicht mogelijk houden. Maar ook de personen die er voor je zijn als het goed gaat. Je vrienden waarmee je op school meepraat of die ene persoon die elke dag hallo zegt terwijl je diegene helemaal niet kent.

"Sinds dat ik weet dat ik ongeneselijk ziek ben geniet ik van de kleine dingen. Maar ook van speciale gebeurtenissen en ik denk dat trouwen een van die speciale gebeurtenissen is". Heel moeizaam had ik alle woorden er kunnen uitbrengen. En niets van wat ik zei was gelogen.

"Laten we anders een film kijken voordat we alle twee zitten te wenen". Alexandra lachte zachtjes en nestelde zich tegen mij aan. Al snel had ik netflix opgestart en de film begon. Deze keer kon ik me wel concentreren op de film.

De film zorgt voor afleiding, een afleiding die ik echt nodig had. De film gaat sneller voorbij dan dat ik zelf had gedacht.

Alexandra kijkt mij lachend aan. Haar bril is een beetje van haar neus gezakt waardoor ik recht in haar grijze ogen kan kijken. Ik merk dat haar pupillen groter worden en dat ze langzaam dichter kom. Haar handen liggen op men bovenarm, ik voel haar adem om mijn lippen. Langzaam leg ik men hand op haar bolle wangen. Alexandra sluit haar ogen even en zucht. "Hee" zeg ik met een hese stem. "Alles goed?". Het is waarschijnlijk een van de stomste dingen om te vragen. "Perfect". Alexandra fluisterde en opende haar ogen traag, haar glimlach was nog steeds niet van haar gezicht verdwenen. "alles is perfect" Fluistert ze nog eens en zucht maar deze keer zucht ze van geluk.

"Ryder?". Ik was zo diep in men gedachten verzonken dat ik niet hoorde dat Alexandra me riep. Na een klein stompje op men schouder had ik eindelijk door dat ze tegen mij aan het praten was. "Wat zei je?". Lachend schudde Alexandra haar hoofd en herhaalde haar vraag. "ik vroeg of je iets moet drinken". "Ah ja doe maar wat". Afwezig zet ik de tv af en pak ik men gsm even. Ik zie dat Bram me gebeld heeft. Ik stoets zijn nummer in en bel hem terug.

"Hey Bram, waarom had je gebeld?". Aan de andere kant van de lijn komt er een kleine zucht en Bram begint te praten. "Is Alexandra misschien bij jou, ik moet echt met haar spreken". "Zolang je maar weet dat ik jou niet alleen laat met mijn Alexandra". Brom ik kwaad in de telefoon. "Rustig, ik ben niet geïnteresseerd". "Alexandra is bij mij je kan langskomen". Bromde ik net voordat ik oplegde.

"Met was je aan het bellen?" Vroeg Alexandra terwijl ze de glazen met drinken op tafel zette. "Bram hij komt subiet langs". En net toen ik die woorden had uitgesproken ging de bel. Ik zag Alexandra één wenkbrauw vragend opheffen. "Dat zal bram zijn".

Als ik de deur opendoe zie ik bram en een hele boze Jaxon staan. "Kom binnen". Ik kijk Bram vragend aan maar hij negeert me en duwt Jaxon binnen.

In de woonkamer hoor ik Jaxon Alexandra begroeten. "Bram wat doet Jaxon hier?" Ik hou met mijn hand vast zodat hij niet verder gaat. "Ik leg het later wel uit Ryder niet nu". Zuchtend loopt hij de hal uit.