Uzun bir yolculuğun sonunda taksiye bindim. O kadar mutsuzdum ki telefonumu açmayı akıl bile etmemiştim. Taksiciye şarj cihazı olup olmadığını sordum. En azından telefonu açacak kadar dolmasını istiyordum. Cihaza bağlıyken açıp anneme eve geleceğime dair mesaj gönderdim.
Yarım saatlik bir taksi yolcuğumun sonunda eve geldim. Kapıyı çalıp birkaç dakika bekledim. Normalde Jong Ok teyze çoktan açardı. Evde olmadıklarını düşünüp merdivenlere oturmak için arkamı döndüm. Tam o anda kapı açıldı.
"Baekhyun? Neden bu kadar beklettin?"
Duyduğum sesin hayal olmasından korkuyordum. Arkamı dönemiyordum.
"Bebeğim? Neden bana bakmıyorsun?"
Tekrar konuştuğunda aniden ona döndüm. Babam ve annem de arkasındaydı. Kesinlikle hayal olamazdı.
Koşup boynuna atladım. Kollarını etrafıma sarıp kokumu içine çekti. Ailem onunla çoktan meseleyi çözmüş gibiydi. Kimse sesini çıkarmıyordu. Jong Ok teyze gülümseyerek bizi izliyordu.
"İçeri girin evladım. Baekhyun acıkmış olmalı. Size yemek hazırlayayım?"
İçeri girdiğimde hala şaşkınlığımı üzerimden atamamıştım. Etrafa boş boş bakıyordum. Bunu fark etmiş olacak ki yanıma oturup elimi tuttu. Dönüp gözlerine baktım. Gerçek olduğuna inanmak istiyordum.
"Ben.. Ben senin evindeydim."
"Daha çabuk gelmeliydin Baekhyun. Burada seni bekliyordum."
"Burada mı kaldın?"
"Evet, senin odanda."
"Gerçekten mi? Ben.. Ben de senin odandaydım."
Ailemin bu durumu çoktan aştığını Luhan bana sımsıkı sarıldığında daha iyi anladım.
Duygularım karmakarışıktı. Kollarına sokulup sımsıkı sarıldım. Gözyaşlarımı tutamıyordum. Sonsuza kadar kaybettiğimi düşündüğüm iyi kalpli bu adama sarılıyor olmak rüya gibiydi.
Birbirimizden ayrıldığımızda babam tam karşımızdaki koltuğa oturdu. Birleştirdiğimiz ellerimize bakıyordu. Sadece işini önemseyen, beni bunun için silebilecek biriydi gözümde. Ama onunda değiştiğini görüyordum. İki erkeğin aşkına gülümseyerek bakıyordu.
"Sözü uzatmayacağım çocuklar. Oğlumun gözlerimin önünde kendine ne yaptığını gördüm. Size karşı çıkmayacağım. İkiniz isterseniz burada, isterseniz diğer evde yaşayabilirsiniz."
"Teşekkürler efendim. Bizi anladığınız için teşekkür ederim."
O gece benim odamda birbirimize sarılarak uyuduk. Gecenin ortasında bir kabusla uyandım. Onu yanımda bulunca korkuyla sarıldım. Kabusumdan sonra sabaha kadar bir daha uykuya dalamadım.
Düşünecek çok şeyim vardı. Babam itibarını umursamayıp bana bu izni vermişti. Bunu yaptığı için ona bir iyilik yapmak istiyordum. Tabi bunu sadece onun için yapmıyordum. Luhan'la olduğum sürece nerede olduğumun hiçbir önemi yoktu.
Sabaha kadar sevgilimin saçlarıyla oynadım. Kollarımı etrafına sarıp kokusunu içime çektim. Böyle bir aşk bulduğum için kendimi çok şanslı hissediyordum. Bunu, kollarımda uyandığınıp bana aşk dolu bir öpücük verdiğinde tasdiklemiş oldum.
"Günaydın bebeğim."
"Günaydın~"
"Erken mi uyandın?"
