Ratując Connora

Rozdział siódmy: Pokora

– Fumo!

– Harry!

Harry uśmiechnął się lekko, kiedy dym wypełnił dormitorium pierwszorocznych chłopców, powodując wrzaski sprzeciwu i obrzydzenia Grega i Vince'a, którzy akurat się uczyli, i Blaise'a, który już przysypiał na swoim łóżku. Ten ostatni wręcz zleciał na ziemię, krztusząc się i kaszląc. Harry pewnie sam by się dusił, ale rzucił na siebie zawczasu Specularis. Niewielkie okienko czystego powietrza unosiło się wokół niego, zawracając dym z drogi i pozwalając chłopcu swobodnie oddychać. Przemieszczało się razem z nim, dzięki czemu mógł widzieć na niewielką odległość.

Jeszcze raz wykrzyczał zaklęcie, tym razem przybierając ostrzejszy ton głosu i robiąc szerszy gest różdżką, a dym się rozwiał. Vince i Greg gapili się na niego. Blaise łypał groźnie z podłogi.

– Można wiedzieć, po co zrobiłeś coś takiego – zapytał, traktując te słowa jak zdechłą żabę, którą przywlekł kuguchar – dokładnie pośrodku naszego pokoju?

– Bo Draco twierdził, że nie dam rady – odparł Harry, wzruszając ramionami i siadając z powrotem na łóżku. Przytulił do siebie kojącą świadomość, że nie zapomniał zaklęcia dymiącego. Miał przeczucie, że będzie mu ono potrzebne, podobnie jak Protego i cała reszta obronnych i ułatwiających ukrywanie się czarów, które matka tyle czasu wbijała mu do głowy. – Wszelkie pretensje proszę kierować do niego.

– Nie mówiłem, że masz mi to udowadniać już teraz – jęknął Draco z sąsiedniego łóżka.

Harry zamknął oczy i pozwolił kłótni toczyć się gdzieś obok. Taka paplanina, w której imię jego albo Connora przewijało się wyłącznie przypadkiem, była niezrównana – lepsza mogła być tylko cisza, której osiągnięcie w towarzystwie Dracona było niewykonalne – kiedy chciał przemyśleć ostatnio nawiedzające go sny.

Sny były z początku niewyraźne – pojawiała się w nich po prostu zmieniająca kształty ciemność, która nie zaimponowała Harry'emu, wychowanemu wśród opowiadań o pierwszym powstaniu Voldemorta i potwornych rzeczach, do jakich pod jego przewodnictwem posuwali się śmierciożercy. Z czasem jednak kształty wyostrzyły się i Harry odkrył, że znajdował się w labiryncie pełnym pokręconych korytarzy i zmierza w stronę drzwi, które otworzyły się gwałtownie, z warknięciem.

Potem między nim a drzwiami zaczęła pojawiać się jeszcze jedna figura. Postać ta wydawała się mała i przygarbiona, nic nie znacząca. Harry podejrzewał, że te pozory mają po prostu odciągać od niej uwagę. Ponieważ jednak sam używał takiej obrony, przyjrzał się dokładniej i zauważył fioletowy turban, który owijał głowę tej osoby. A potem obudził się z krwawiącą blizną i to był, jak uważał, ostatni dowód, jakiego potrzebował. Profesor Quirrell chciał skrzywdzić Connora.

Sprawa w gruncie rzeczy wyglądała niedorzecznie. Profesor bez przerwy się jąkał i nauczał Obrony Przed Mroczną Magią z porażającą niekompetencją. Harry'ego to nie obchodziło. Miał zamiar śledzić profesora Quirrella i zobaczyć, co uda się odkryć na jego temat.

– Harry!

Harry zamrugał i usiadł. Draco i Blaise patrzyli na niego wyczekująco, przy czym ten drugi trzymał przed sobą różdżkę, nad którą latała czysta, szklana bańka. Harry rozpoznał ją jako początkującą próbę zaklęcia Specularis.

– Nie tak – powiedział i usiadł, żeby pokazać im prawidłowe ruchy nadgarstka. Prawdopodobnie nauczając potencjalnych śmierciożerców prosił się o kłopoty, ale odmową zyskałby sobie reputację uprzejmego palanta, a Harry wolał uniknąć jakiejkolwiek złej opinii. Poza tym uważał, że niektórych można nawrócić. Nie wszyscy Ślizgoni byli źli. Nawet Draco był przez większość czasu całkiem znośny.