Etrafıma bakındım. Uysal köpek yanımda bana sanki bişeyler anlatmak istiyormuş gibi baktı. Derin bir nefes alıp gözlerime çarpan eve doğru koşuşturdum. Gözlerimi açık tutmakta çok zorlanıyordum. Çok sert bir şekilde fırlatmıştı gölge beni. Artık şaşırtmıyordu hiç birşey. Yaşadığım onca olay bana gayet normalmiş gibi geliyordu. Evin kapısında buldum kendimi. Düşünmeyi bırakıp kapıyı zorladım. Dudaklarımdan dökülen bu sözleri bilinçsizce söylemiş olucamki
"Ben.. ben burayı hatırlıyorum."
Zihnim çok karışmıştı ağaçlar dans ediyordu adeta karşımda. Başım dönüyordu. Soluğum kesilmişti. Kendimi bir anda yerle bütünleşmiş buldum. Gözlerim sadece kapıya odaklanmış ve yavaş yavaş kapanıyordu. Soluk sesimi duymaya başladığımda içeride eski bir kanepenin üzerinde uzanmış olarak buldum kendimi. Kollarıma takılmış kan şırıngalarını gördüm. Neler oluyordu böyle?
Bir ses omuzumda
"Naber tatlım. Kendine gelmişsin. Aa.. Şükürler olsun seni kaybettiğimi sandım." Arkamı döndüğümde küçücük bir kız çoçuğu gördüm.
" hey.. düşüncelerine hakim olsan iyi edersin. Seni duyuyorum. Ama ben küçük bir kız değilim." Şaşırmış sayılmazdım doğrusu sesi görünüşünden çok olgundu.
" peki neden böyle görünüyorsun?." Dediğimde
" ailemde genetik ben aslında 48 yaşındayım ama 8 yaşında gibi görünüyorum değilmi?"
Gözlerimi kırpıştırarak ona baktım ve
" ımmm.. sanırım ben artık gitmeliyim." Dediğimde gözlerini dikleştirip sinirli bir şekilde
" olmaz. Hiçbir yere gidemezsin. Çünkü henüz iyi değilsin. Kendini toparlaman lazım. Sana enjekte ettiğim bitki özleri üzerine bir gün boyunca uyumalısın." Sesimi kısarak
" bitki özümü?" Dediğimde. Cevap vermeden mutfağa doğru ilerledi.
Bende sesimi çıkarmadan kanepede biraz daha yayılıp gözlerimi kapadım.
