Naughty Men Series 1 - Mathew Archiles Mondragon

08

DAYS FLEW so fast, dalawang lingo na mula nung mag-away sila ni Mathew sa kanilang bahay at pagsabihan nya ito ng mga masasakit na salita. Dalawang lingo narin mula nang huli nyang makausap si Zerox. Hindi na nya ulit ito tinawagan dahil alam nyang mas masasaktan lang sila pareho. Gusto nya, kung kakausapin nya ito ay meron na syang konkretong sagot sa lahat nang itatanong ng binata. Alam na dapat nya kung hangang kailan ba sya mananatili sa pilipinas.

Sa tingin nya, pag balik nalang nya ng amerika ito kakausapin. Kapag kaya nya nang manatili talaga sa tabi nito at hindi na nya kailangan pang umalis. Dahil kahit naman kausapin nya ngayon ang binata at sabihin ditong mahal na mahal nya ito, sa sitwasyon nila. Mas mahihirapan lang si Zerox. Patuloy lang itong masasaktan sa paghihintay sa kanya ng walang kasiguraduhan.


“Ma’am Cara.” Napawi ang kanyang pag-iisip ng bumukas ang pinto ng kanyang opisina.

“Yes Cris?”

“I would just like to remind you about your meeting with Mr. Mondragon. It will be 15 minutes from now Ma’am.” Magalang nitong tugon. Ito ang kanyang assistant dito sa opisina ni Mathew. Isa rin itong interior designer.

“Shoot I forgot.” She bitted her lips in shame. “Thanks, Maricris for reminding me. You are really the best.” She smiled to her. Ito naman ay nalukot ang mukha dahil sa pagbangit nya ng buong pangalan nito.

“Just Cris madam.” Pag kasabi noon ay tumalikod na ito at lumabas ng kanyang opisina. Sya naman ay napangiti nalang sa turan ng dalaga. Nag ayos narin sya upang umakyat sa opisina ni Mathew kung saan gaganapin ang meeting nilang dalawa. Ngayon nya kasi kukuhanin dito ang lahat ng detalye tungkol sa bahay ng binata. His special request and all.



“Hi Ma’am Good morning! Nandyan na po sa loob si Mr. Mondragon, pwede na po kayong pumasok.”
Pag kapasok nya sa loob ay nakita nya si Mathew na tumayo sa upuan.

“Have a sit Cara.” He said in flat tone. Hindi nya tuloy maiwasang magguilty ng maalala nya ang lahat ng pinag sasabi nya few weeks ago.

Tahimik silang nakaupo sa sofa sa opisina nito ng tumunog ang cellphone ni mathew na nakapatong sa lamesa. Dahil doon ay nakita nya kung sino ang tumatawag.

“Mama.” Mahina nyang bigkas. Akala nya ay sasagutin ng binata ang cellphone nito dahil hinawakan nito iyon pero laking gulang nya ng i cancel nito ang tawag. Pag katapos ay humarap ito sa kanya.

“Let’s proceed Cara.”

“Hindi mo ba sasagutin yung tawag? I don’t mind if you do.” she asked him. Baka kasi sya lang  ang inaalala nito. Nung unang beses kasi na nag usap sila ay nabangit ng binata ang pagiging professional sa gitna ng meeting. Baka lang pinaninindigan talaga iyon ni Mathew.

“Not Important.” He answered as if he want to dismiss the topic.

Pero hindi talaga sya mapalagay lalo pa ng mag ring ulit ito. Dalawang beses pa iyong tumunog at lagi lang kinakancel ni Mathew ang tawag. Sa sobrang inis nya sa ginagawa nito ay hindi nanaman nya napigilan ang bibig. “Pati ba naman mama mo Mathew ganyan mo pakitunguhan. She keeps on calling, aren’t you going to answer her call? Maybe that’s an emergency.”

Tinignan lang sya nito ng malamig pero hindi nito sinagot ang kanyang tanong. Binuklat lang ito ang blue print ng bahay na pinapagawa ng binata.

“let us discuss how I want my house to look like. Unahin natin yung garden I want it-“

Naputol ang sinasabi ng binata ng tumunog ulit ang cellphone nito. At dahil naaawa sya sa tumatawag ay dinampot nya ang cellphone ni Mathew sa lamesa at sinagot ang tawag. She put it on loud speak so he could hear it as well.

Hindi pa sya nakakapag salita upang batiin ang nasa kabilang linya ng marinig nya ang boses nito.

“Anak Please, kailangan ka ng papa mo. Maawa ka naman sa kanya. Just this once anak. I’m begging you kahit para sakin anak please.” She knew that the woman on the other line is crying hard. Damang dama nya rin ang sakit sa boses nito.

Nang tignan nya si Mathew ay blanko lang ang ekspresyon nito sa mukha. Nakatitig ito sa telepono na nasa lamesa. Hindi man lang nito sagutin ang pakiusap ng ina.

Akmang kukunin ni Mathew ng telepono ng mag salita sya. “Hi Ma’am, this is Cara Gariente, Mathew’s employee. Wag po kayong mag alala pipilitin ko po syang bisitahin kayo dyan.”

Nang tignan nya si Mathew ay nakatingin ito sa kanya. Nag tatangis ang bagang nito marahil sa galit.

“Thank you so much iha. Sana makumbinse mo ang anak ko.”

“Wag po kayong mag alala Ma’am. Kukumbinsihin ko po sya.”

Kinuha ni mathew ang telepono at pinatay ang tawag. Tumayo ito mula sa couch at tumalikod sa kanya.

“Lumabas ka na muna Cara.” Dama nyang nag pipigil ito ng galit. Siguro kung ibang empleyado ang gamitan nito ng ganong tinig ay matatakot. Pero iba sya. She is not afraid with him. Isa pa ay nangako sya sa ina ni Mathew na pipilitin nya ang binata na bumisita sa mga ito.

“No! Umupo ka ulit dito. Mag-usap tayo.”

Humarap lang ito sa kanya. “Please Cara. Don’t be stubborn now. Wala ako sa mood makipag talo sayo.”

“Ako pa Mathew.” Naiinis syang nag lakad palapit dito. “Am I really the stubborn here? Hindi ba ikaw?  Ni hindi mo man lang magawang pakitunguhan ng maayos ang mama mo. Kahit sa kanya ang sama ng ugali mo!”


“You don’t know anything so you better stop your biased judgement Cara. At please lang, kung makikipag talo sa sakin. Pakiusap not now.”

“I am not biased Mat, may sapat akong basehan sa mga sinasabi ko sayo.” Hindi na nya mapigilan ang mag taas ng boses sa lalaki.

Kumuyom ang kamao ni Mathew at sinuntok nito ng malakas ang lamesa na ikinasira noon.

“Enough evidence? What are those? Tell me Cara anong sapat na basehan ang sinasabi mo para husgahan ako? Alam mo ba ang pinag daanan ko mula pag kabata? Did you know how my father treated me and how he love ruining my life ever since. Did you know what I’ve been thru para marating ko tong kinalalagyan ko ngayon? Did you know all the sacrifices, pain, betrayal and losses that I manage to endure just to be here? Did you know how many times I fall? How many heart breaks I’ve been thru and how many tears and blood I have lost?” nakita nya ang pamumula ng mata ni Mathew at ang pagtulo ng luha mula doon.

“Mat.” Nanginginig ang boses nyang nilapitan ito pero umiwas ang binata.

“Alam mo ba kung ilang beses mo nang nadudurog yung puso ko sa paulit ulit mong panghuhusga? You see me as a monster who destroyed everyone’s life. Pero ako, hindi mo alam kung ilang beses ba ba akong nawasak.”

“I’m sorry.” all she could say. Mula nang makilala nya si Mathew ay ngayon nya lang ito nakitang umiyak na para bang hirap na hirap na ito. Ngayon nya lang nakita ang binata na nasasaktan ng husto. “I’m sorry Mat.” Hindi na nya napigil ang mapaiyak.

Lumapit ito sa kanya at niyakap sya ng binata. “Shhh. Don’t cry.” Umiiyak din ito pero nagagawa pa sya nitong patahanin.

Humiwalay sya sa binata at pinakatitigan ito. “I’m sorry.”

“You are forgiven now sweetcorn.” Pinahid nito ang luha sa mukha at ganon din aang ginawa sa kanya. “Just don’t cry.”

  “Mat.” Nakatitig ito sa kanyang mukha partikular sa kanyang labi. Nakita nya pang napapalunok ito habang pinag mamasdan sya.

“Yes sweetcorn?”

“Your Mom.”

“Not now sweetcorn please. Hindi pa ako handa.”

Gusto nyang sabihin dito na gusto nyang malaman lahat lahat ng pinag daanan nito sa nakalipas na anim na taon. All he had been thru. Kung bakit ito naging nakakatakot na nilalang sa mata ng iba. Kung anong nangyari sa Mathew na kanyang minahal. Pero nang makita ang paraan ng pagtitig nito sa kanya ay parang nablangko ang kanyang utak. Lalo na ng titigan nya ang labi nito.

Kaya imbes na mag salita ay ihinawak nya ang isang kamay sa batok ni Mathew. Hinatak nya iyon at tumingkayad sya upang salubungin ang mapulang labi nito. Hindi na sya nag iisip ng tama. Basta sa mga oras na iyon ay gusto nyang matikman  ang masarap na labi ng binata.

Nang maghiwalay ang kanilang mga labi ay parehas silang humihingal. Nakayapos sa bewang nya ang dalawang kamay ng binata habang sya naman ay nakakapit sa batok nito.

“Sweetcorn please.” Hindi nya alam kung ano ba o para saan ba ito nakikiusap.

“Please what?” innilapit nya ulit ang labi sa gilid ng labi nito. Binigyan nya ng maliliit na halik doon si Mathew. “Please what Archi.” Nakikita nya ang mabilis na paggalaw ng adams apple ng binata at nasisiyahan sya doon. Hindi nya maipaliwanag pero natutuwa syang nakikita na ganito parin ang epekto nya sa binata. Natatandaan nya pa noong teenager palang sya. Kapag sya nag mag iinitiate ng halik ay naeestatwa ito. Tanging ang adams apple lang nito ang nakikita nyang gumagalaw ng mabilis tanda na paulit ulit itong napapalunok. And when he was stunned ay uumpisahan nya nang halikan ang binata sa gilid ng labi nito papunta sa pisngi nito.

Noon, iniisip nya na subukang halikan ang leeg ng binata. Pero alam nyang maaari iyong mag trigger sa isang eksena na hindi pa sya handa. But now, she thinks she is old enough for that. Kaya naman hindi na nya pinigilan ang sarili sa gustong gawin.


“Sweetcorn.” Pigil ang paghinga nito ng simulan nyang ibaba ang halik mula sa gilid ng labi nito pababa sa leeg ng binata. “Sweetcorn please.” He was pleading again.
“Tell me Archi, what are you pleading for?”

“Stop it now sweetcorn please.” He sounds like he was out of breath.

Lumayo sya ng bahagya sa binata. Baka hindi nito gusto ang kanyang ginawa. Masyado na ata syang agresibo. Nakalimutan nyang mali ito. Dapat ay hindi nya hinalikan si Mathew dahil meron syang kasintahan tao.

“Sorry-“ naputol ang kanyang sasabihin ng kuyumusin sya nito ng halik na agad nyang tinugon. Kung kanina ay nag pipigil ito. Ngayon ay sobrang agresibo ng bawat kilos ni Mat.ang kanina rin na kanyang agam agam at pagsisisi dahil sa ginawa ay bigla nalang nag laho. Nawala sa isip nya ang tungkol sa kanyang kasintahan. All she could think is his lips and his touch.

Hinapit sya Mathew at idinikit ni nito ang ibabang parte sa kanya. Sa una ay hindi nya lang pinansin ang matigas na bagay na tumatama sa kanyang puson dahil abala sya na tugunin ang nakakaliyong halik ng binata.

Pero nang kuhanin nito ang kanyang isang kamay na nakakapit sa batok nito at dalhin iyon sa ibabang parte ng binata ay nagulat sya. Lalo na ng ibaba nito ang zipper sa slacks na suot at ipinasok doon ang kanyang kamay.

Bigla syang napabitiw sa halik nito. Gusto nyang bawiin ang kamay pero kakaiba ang sarap na dulot ng init na hatid ng bagay na kanyang hawak.

“Mat. You-you are hard.” Napapaluok nyang tanong. “And hu-huge.”

“Yeaaaaaahhhh!” tanging sagot sa kanya ni Mathew ng nakapikit.