W pułapce cieni

Rozdział X

Meghan przestraszyła się, usłyszawszy przeraźliwy huk. Usiadła i utkwiła wzrok w ścianie. Nagle niebo przecięła pierwsza błyskawica, potem druga i następna.
Teraz cała grupa już się obudziła i nie do końca rozumiejąc, co się dzieje rozglądali się dookoła. Maggie spojrzała na zegarek, była równa 6.
Za oknem powoli robiło się jasno, a mnóstwo błyskawic dodatkowo rozjaśniało okolicę. Meghan wstała chwiejnie i ziewnęła głęboko.
- W nocy słyszałam głos. - oznajmiła - Mówił, że musimy dokończyć ten cały tunel, czy coś...
- No okej...Zjedzmy coś i wyruszajmy - odrzekli jak zwykle razem bliźniaki i zabrali się do rozdawania prowiantu.
- A tak w ogóle, panie nieznajomy, jak masz na imię? - powiedziała Meghan, odrywając spory kęs czerstwej nieco drożdżówki
- No tak, jeszcze się nie przedstawiłem! - powiedział nieznajomy - Chandler jestem i mam 18 lat.
- Okej. Ja jestem Meghan i mam 15 lat. - roześmiała się Meghan, podając Chandler'owi rękę.
Wszyscy najedli się, po czym uzbroili się w latarki i poszli w stronę pokoju z tunelem. Za oknem był straszny huk. Co chwilę potężny piorun przecinał niebo, a grzmoty niosły się daleko po lesie. Myszy i szczury, zasiedlające dom popiskiwały strachliwie. Niekiedy dało się słyszeć nerwowo pohukującą sowę.
Gdy grupa dotarła do pokoju, wszyscy weszli do środka i rozglądnęli się niepewnie.
- Najpierw zobaczmy ten tunel od środka. - rzekła Meghan - Potem zdecydujemy, co dalej.
- Dobrze. - odpowiedziała Maggie - A więc ruszajmy.
Meghan podeszła do dziury i zajrzała do niej. Nie wydawała się jej zanadto głęboka, więc bez strachu skoczyła.
Rozejrzała się trochę i gestem wezwała resztę spoglądając przez dziurę do góry.
Odwróciła się i szybko podeszła do zakrętu. Spojrzała za zakręt i zamarła...
Na sporym stosie leżały wieloletnie kości ludzkie, a nad nimi chichotał duch mordercy.
A więc ofiar było więcej...

^^^

I jak? Dajcie znać w komentarzu i zagłosujcie!
Jeżeli wyłapiecie jakiś błąd, powiedzcie, to poprawię!
Do następnego! 😏😏😂