Saklımdasın (MirBor)

Bölüm 29: Misafir

Hazal, Emirle birlikte geçirdikleri güzel günden sonra kendini zorlaya zorlaya eve gelmişti. Oysa şimdi Emirle birlikte olmayı çok isterdi ama annesi ve babasıyla akşam konuşmak istiyordu genç kadın. Babası daha Arasla ayrıldığını bile bilmiyordu. Hazal biliyordu ki anneside babasıda fazlası ile tepki gösterecekti. Genç kadının tek dileği ağabeyi gibi olmamasıydı. Ağabeyi ile aynı kaderi yaşamaktan korkuyordu genç kadın. O zamanlar ağabeyine ne kadar çok kızmıştı. Ona göre o zamanlar aileden önemli hiçbir şey yoktu,ailen ne derse hep o olmalıydı. Ki babası da onu buna göre yetiştirmişti hep şimdi ise ağabeyine kızdığı için kendine kızıyordu genç kadın. Hayallerinin peşinden gitmek gerekirdi. Aşık olmak,sevdiğinle beraber olabilmek paha biçilemez bir şeydi. O zamanlar ağabeyini anlamayan genç kadın şimdi ise babasını anlamıyordu. Neden onun doğruları dışında her şey yanlıştı? Neden her zaman onun dedikleri olmak zorundaydı? Bu akşam Hazal konuşacaktı babası ile ve babasının onu anlamasını umuyordu. Umarım öyle de olurdu.

"Kızım?"

Hazal annesinin sesi ile düşüncelerinden sıyrıldı ve kapıda ona bakan annesine döndü. "Efendim anne?" Diye mırıldandı.

"Bu akşam misafirlerimiz var. Ona göre hazırlan,güzel görün."

"Peki." Diye mırıldandı Hazal. Tam annesine kimlerin geleceğini soracakken annesi odadan çıkmıştı bile. Genç kadın da odadan çıkıp sormaya üşendiği için sormamayı tercih etti.
Akşam olup annesi onu hazırlanması için rahatsız ettiğinde genç kadın yatağından huysuzca kalktı ve hazırlanmaya başladı. Hazal misafirlerin kim olduğunu fazlası ile merak etmeye başlamıştı. Kimler geliyordu da annesi bu kadar özeniyordu acaba? Hazal hazırlandıktan sonra aşağı indi ve annesi ile babasına baktı. "Ah tatlım ne güzel olmuşsun." Dediğinde annesi gülümsemekle yetindi Hazal.  Kapı çalmaya başladığında annesi hızla kapıya gidince Hazal şaşkınlıkla annesinin arkasından baktı. Sonra ise babasına dönüp babasının ona gururla gülümsemesi ile iyice şaşırdı genç kadın. Babası kimseye öyle kolay kolay gülmezdi. Bilmeden bir şey mi yapmıştı acaba genç kadın?

"Oo hoşgeldiniz."

Hazal babasının sesi ile o tarafa döndü ve karşısında gördükleri ile daha fazla şaşırdı. Bu gece daha ne kadar şaşırabilirdi acaba? Aras ve ailesinin burada ne işi vardı? Arasın elinde neden bir buket çiçek ve bir kutu vardı ve niye pişmiş kelle gibi sırıtıyordu? Annesi ve babası ne yapmaya çalışıyordu? Arasın ailesi babası ile selamlaştıktan sonra Hazala döndüler ve Hazal nezaketen "Hoşgeldiniz." Diye mırıldandı gayet samimiyetsiz bir sesle daha sonra da öfkeli gözlerle annesine döndü. Aras ve ailesi oturduktan sonra Hazal annesine yaklaştı. "Neler oluyor?" Diye mırıldandı. Annesi ise cevap vermeye bile gerek duymadan gizlice Hazalı elinden tutup oturttu ve onun yanına oturdu. Hazal ise o an öfkeli bakışlarını Arasa döndürdü ve ona adeta onu öldürecekmiş gibi bakmaya başladı.

"Eee Tarık efendi nasılsınız? İşler nasıl gidiyor?"

"İyim sizi sormalı Fuat bey. İşler de gayet iyi çok şükür."

Babası ve Arasın babası koyu bir iş sohbetine daldığında Hazal bu durumdan nasıl kurtulacağını düşünmeye başladı. Niye gelmişlerdi? Aras neden inatla ailesine ayrıldıklarını söylemiyordu? Hazal sinirden aklını kaçıracağını düşünürken Arasın annesinin sesiyle onlara döndü.

"Hayatım yalnız biz buraya bunun için mi geldik? İş sohbetinizi baska zaman mı yapsanız?"

"Haklısın karıcığım. Ziyaret sebebimiz farklı."

"Hazal kızım hadi sen kahveleri yap."

Hazal babasının dedikleri ile şaşkın bakışlarla babasına döndü. "Ne kah-" derken annesi hemen lafa atladı. "Hadi kızım." Diye mırıldandı Aysun ve hızla ayağa kalkıp Hazalı da kolundan tuttu ve hızlı adımlarla mutfağa girdiler. Mutfağa girdikleri an Hazal kolunu sinirle çekti. "Ne oluyor burada anne?! Ne demek bunlar!" Dedi sesini ölçülü tutmaya çalışırken. Annesi ise ocağa doğru ilerliyordu. "Misafirlerimiz var kızım." Dedi annesi gayet sakin bir şekilde. Annesinin sakinliği ile daha çok sinirlendiğini hissetti Hazal.