ZOEY

8. BÖLÜM

_Bu gün ne yaptın Zoey? Okula gelemedim. Çok hastaydım.

_Bütün günümü Pete ve Rose'dan kaçarak geçirdim.

_Yazık. Keşke ben de senin yanında olabilseydim de direnişine katılabilseydim. Ama biliyor musun dün akşamdan sonra bence Pete cevabını almıştır.

_Ah evet kesinlikle cevabını aldı. Scott'ın Pete'e attığı yumrukları görmen gerekiyordu. Ve kesinlikle...

_Kesinlikle ne. Şirin, tatlı ya da aşırı kaslı mı diyecektin?

_Hepsi.

_Vay canına cidden orada olmak isterdim.

_Çok şey kaçırdın Karen. Neyse kapatmam gerek kütüphaneye geldim.

_Seni inek. Yine mi çalışacaksın?

_Tabi ki de kimse beni durduramaz.

_Ah tamam. Görüşürüz.

_Görüşürüz.

Telefonu kapatıp kütüphaneye girdim. Dolaşıp raflarda dersle alakalı kitapları bulmaya çalıştım. Artık tutamayacağım kadar kitap aldıktan sonra bir bilgisayar bulup başına oturdum:

_Pekala başlayalım.

Birkaç saat çalıştıktan sonra bilgisayarı kapattım. Evde okumak için de bir kitap aldıktan sonra dışarı çıktım.

Dışarıda benden biraz uzakta beş adam duruyordu. Serseri tipliydiler ve birbirleriyle şakalaşıp gülüyorlardı. İlkten beni sinir etmemişlerdi ama ben yürümeye başladığımda peşimden geldiler. Hızımı arttırdım ama hala peşimdeydiler.

Telefonumu aramak için çantamı açtım. Karen'i arayacaktım. Ya da Emma hatta belki Hanry. Ama birinin beni buradan alması gerekiyordu.

Adımlarımı sıklaştırdım. Ve bir sokağa girdim. Ama nereye gittiğime bakmıyordum. Sadece telefonumu çıkartmaya çalışıyordum. Seni şapşal telefon hangi fare deliğine girdiysen çık oradan!

Bir duvara çarptım. Çıkmaz sokak. Çıkmaz sokak mı? Ah gerçekten mi. Şehirdeki o kadar sokak arasından çıkmaz sokak olmak zorunda mıydı?

Adamlar tam arkamdaydı. Ağlamaya başladım. Çantamdan cüzdanımı ve telefonumu –biraz geç bulsam da- çıkarttım. Adamlara attım:

_Alın. Tüm param bu. Hepsini alın ama bana zarar vermeyin.

Göz yaşlarımın arasından çıkan sözcükler adamları eğlendirmişti. Baştaki adam telefonumu ve cüzdanımı alıp bana fırlattı:

_Biz paranı istemiyoruz. Biz seni istiyoruz.

Daha çok ağlamaya başladım. Duvara yaslandım ve gözümü kapattım. Adamların adımları yaklaşıyordu. Her şey bitti mi? Ben burada ölecek miyim? Kim kurtaracak beni? Kimse. Kimse beni kurtarmaya gelmeyecek. Burada öleceğim!

Önümde bir karartı hissettim. Gözümü açtım. Karşımda bir adam duruyordu. Arkası bana dönüktü. Kafasını omuz hizasında bana doğru çevirdi:

_İyi misin?

_Scott?

_Başkasını mı bekliyordun?

Grubun başındaki adam:

_Sen de kimsin bebek suratlı?

_Belanız.