my big boy ✔

-41-

P.o.v Ivy

Binnen nu en 10 minuten ga ik mijn beste vriend eindelijk weer zien na een jaar. Ik wil hem weer kunnen knuffel en onze problemen vertellen. Ik loop het vliegtuig uit en pak mijn bagage. Met mijn bagage loop ik de aankomst hal ik waar ik hem nog niet zie staan.

Ik weet dat hij vermomt is omdat hij echt heel bekend is. Ik loop een beetje door de zaal en dan zie ik hem. Ik ren naar hem toe en zodra ik bij hem ben laat ik mijn bagage vallen zodat ik hem kan knuffel. Gelijk trekt hij me stevig in de knuffel. 'Ivy, eindelijk' zegt hij met tranen in zijn ogen. Ik heb ook al gelijk tranen van blijdschap. 'ik heb je zo gemist' zeg ik zacht tegen hem. 'ik heb jou ook gemist. Ik heb echt geprobeerd te kunnen komen maar ik mocht niet' zegt hij. ' het geeft niet, ik ben er nu' zeg ik tegen hem.

Zijn grip verslapt en ik ga uit de knuffel. 'dankje dat je wou komen' zegt hij tegen mij. 'we hebben afgesproken als de ander je nodig heeft help je hem, en ik wist je hier mee te kunnen helpen' zeg ik. 'en bedank je je ouders dat je hier naartoe mocht want dat zal ook niet niks zijn geweest' zegt hij. Shit. 'ja uhm, daar over' zeg ik.

Ik weet niet of hij dit goed gaat vinden. Dadelijk vind hij het niet goed en dan moet ik terug. Niall kijkt me vragend aan wachtend op wat ik wil zeggen. 'ik mocht eigenlijk niet van mijn ouders, dus ik ben hier zonder toestemming' zeg ik snel. Ik zie dat hij moeilijk kijkt. 'maar Ivy, waarom? Je hoefde niet perse te komen. Dit is niet goed. Dadelijk worden je ouders boos' zegt hij. 'ja maar dat worden ze ook al was ik in Nederland gebleven' zeg ik droog. Ik hoor hem zacht lachen.

'en waarom zo veel spullen' vraagt hij. Hij stelt echt te veel vragen, niet normaal. 'dat zijn al mijn spullen van thuis. Ik ga niet meer terug. Ik ben er klaar mee en ik ga morgen naar de gemeente om daar ervoor te zorgen dat zei hun rechten kwijt zijn omdat ik niet meer bij ze woon' zeg ik tegen hem. Zijn ogen worden groot en hij trekt me in een knuffel. 'dat zou zo geweldig zijn. Maar wie krijgen dan de rechten' vraagt hij. Ik weet dat hij de rechten wil. Ik zie dat echt wel aan zijn gezicht. 'jij krijgt 3 kwart deel, en Louis krijgt een kwart' zeg ik. 'Louis' vraagt hij ongelovig. Ik knik en hij trekt een raar gezicht.

'of je moet het er niet mee eens zijn' zegt ik er nog achteraan. 'jawel, als ik erover nadenk is het wel goed dat niet alleen de familie Horan jou rechten heeft als er iets gebeurt heeft Louis ook nog wat te zeggen. Alleen zou het mogen van mijn ouders? Misschien willen hun wel rechten' zegt Niall. Ik snap wel wat hij zegt ja. Dan merk ik op dat we nog steeds op het vliegveld zijn.

'Niall kom dan gaan we naar huis, dan praten we onderweg verder' zeg ik tegen hem. Hij knikt en samen lopen we naar de auto. In de auto praten we weer verder. 'ik kan ook doen dat jij de helft hebt, Louis een kwart en jou ouders een kwart' zeg ik. Hij haalt zijn schouders op. 'ik denk niet dat het hun veel uit maakt als jij maar gelukkig bent. En mijn ouders zorgen toch wel voor je en ik denk dat je toch wel naar hun luistert. Dus het word morgen gewoon Louis een kwart en ik 3 kwart' zeg Niall. Ik zie aan hem dat hij het zo leuk vind dat ik er ben, en dat hij dan misschien morgen gewoon wat te zeggen krijgt over mij.

'mijn ouders weten niet dat jij komt' zegt hij als er een stilte valt. Ik knik en we rijden naar hun huis toe. 'morgen na het gemeentehuis gaan we naar de jongens want al die jaren hebben ze het nog over jou gehad. En allemaal missen we jou' zegt Niall. Ze hebben nog gewoon aan mij gedacht, dat vind ik zo lief. Dat zijn nou echte vrienden.

Bij Niall zijn huis aangekomen gaan we naar boven gelijk slapen omdat het laat is. Ik mag weer in het andere bed in de kamer van Niall. In al die jaren is er niks veranderd. 'het valt me nu pas op maar je hebt mijn sweater aan' zegt hij trots. Ik grinnik. 'ik heb ze bijna elke dag aan gehad' zeg ik. Na een minuutje praten val ik in een diepe slaap.

De volgende ochtend word ik verward wakker. Waar ben ik? Oo ja, ik ben bij Niall. Wow, dat was ik gewoon vergeten. Ik kijk hoe laat het is en zie dan dat het 9 uur is. Ik stap uit bed en loop naar beneden. Ik hoop dat ze niet te erg schrikken als ze mij zien want ze zullen mij hier niet verwachten. Ik loop de trap af naar de keuken waar ik Greg zie staan. Greg, hem heb ik zo gemist.

'Greg' komt er vrolijk uit. Hij schrikt en draait zich om. Dan worden zijn ogen groot. 'Ivy' vraagt hij ongelovig. Ik knik en ren naar hem toe. Hij tilt me op en trekt me in een knuffel.

Gelijk vallen er tranen. Wow, dit zal een emotionele dag worden. 'ik heb je zo gemist' zegt hij. 'ik miste jou ook' zeg ik. Hij heeft me stevig vast. Hem heb ik ook 4 jaar niet gezien en hij is best wel veranderd. 'wat doe je hier' vraagt hij. Ik kijk hem aan, 'Niall belde me huilend dat Zayn uit de band was. Ik wist dat hij steun nodig had dus ben ik hier naartoe gekomen' zeg ik.

'en jij mag dat alleen van je ouders' vraagt hij. Oke dit antwoord kun je toch wel een beetje verwachten? 'nee, ik ga ook niet meer terug naar mijn ouders. Ik wil gewoon hier blijven. Ik hoef alleen over 2 weken nog 1 week naar school en dat heb ik de lagere school afgemaakt' zeg ik tegen hem. 'ik ben zo trots op je' zegt hij. Ik zie aan hem dat hij echt geschrokken is dat ik daar ineens stond. 'en Lucas dan' vraagt hij. Shit, daar had ik echt niet aan gedacht. 'ik weet niet. Ik wil hem niet achterlaten maar ik wil ook niet langer in Nederland blijven' zeg ik met tranen in mijn ogen van de stres die ik nu al heb.

Wat moet ik nou doen? Ik kan hem niet achterlaten. Hij gaat gewoon mee naar Londen ook al weet ik dat hij dat niet mag van zijn ouders. Wat moet ik dan doen?

Hooi. Weer een nieuw deel