Söyleyeceğim onca şey var iken neden bütün kelimeler boğazıma takılıyor? Bazı şeylerin nedenini bilmiyorum ki neden acaba? Madem anlatacağım onca anı varken susuyorsam bende yazmalıyım o zaman deyip aldım elime kağıdı kalemi madem anlatamıyorum bende ağlatırım beni bu hale getireni... Bir umut dedim kendi kendime. Her sesini duyduğunda bekledim dönmeni. Pişman olup geri gelmeni. Belki özlersin dedim. Ama gelmedin ağlasam da silmeden gittin yaşlarımı. Ben böyle yazdım seni sürekli ama bilmelisin ben ne haldeyim. Gülmedi senden sonra yüzüm benim. Verilen en ağır cezaydı senin bana yaptıkların. Srn benim nasıl yandığımı hiç bilmedin. Ben neler yaşadım hiç sormadın. Sen konuşmak için en ağır yolu seçtin. Sen hatalarıma karşılık en büyük doğrumu aldın. Sen beni benden alıp uzaklara gittin. Şimdi ise yüzün gülüyor ellerde. Ben sayende mutlu oluyordum. Ama şimdi sayende ağlıyorum her gece. Anlatıyorum bunları hece hece ama kızmıyorsun umarım. Unutamadığım seni bırakıyorum bi kenara da gençliğim gidiyor benim seni ve yaptıklarını düşününce... Ben senin karşında küçük bir kız çocuğu idim. Yada ondan bi farkım yoktu. Benim sana ihtiyacım vardı. Herkesten ve herşeyden daha fazlaydı sana olan muhtaçlığım. Ama sen beni ben ağlarken bırakıp gittin. Ve şimdi diyorum ki ağla kalbim. O seni hiç sevmedi hiç istemedi ki. Ama anlamıyorum. Herkes herşey bir yere kadar. Ama sen bi başkaydın. Bi başka sevmeliydin... Söylenecek çok söz var aslında sana ama şimdilik bunlarla yetin.. Umarm ki o gün hiç gelmez ve bunlar hiç bir yerde senin karşına çıkmaz. Ve dilerim ki sen beni hiç bi zaman anlamazsın...
