eve gittim. sonra yılmaz'ı aradım. herneyse birşeyler oldu ve yanıma gelmesi gerekti. ben tekrar evden çıktım ama bu sefer kimseye yakalanmadan dönmeyi başarmıştım. zaten adamımın yanına pijamalarla gittiğim için o kılıkla fazla uzaklaşamıycağımı beni görseler anlarlardı. o günüde geçirdik öyle. hergün görüşür olmuştuk artık. bakkala çıkıcam desem beraber giderdik. sokakları el ele tavaf etmiştik. eminim Balıkesir'in görüp görebileceği en güzel anlardı. ama ona artık o denli alışmıştım ki. onunla yatıyor, onunla kalkıyordum. hergün bakkala diye çıkıp ona gidiyordum. gerçekten 'bakkala diye çıkıp sana gelesim var' cümlesini ben hergün uyguluyordum. geliyordu onu dizlerime yatıyor, çocuk sever gibi seviyordum. yada yine geliyor biz kahvaltı yapmaya gidiyorduk. oturduğumuz o masa da bana zorla bişeyler yediriyor 'hiçbişey yemiyorsun da içmiyorsun da' diye yakınıyordu. yada çılgınlar gibi arabayla geziyor, yada balıkesirin sokaklarını ezberliyorduk.
