İşten çıkmış eve doğru yürüyordu fakat ayakları geri geri gidiyorudu. Gerçeklerden bir kaç saat sonra olacak şeylerden kaçmak istiyordu.
Hiçbir engeli yoktu kaçması için ama yapamıyodu doğup büyüdüğü yerde sadece iş yeri ve ev arasındaki yolları biliyodu. Babası okula göndermek yerine iki üç sene önce bir işyerine sokmuştu ve bu seneler içinde sadece çalıştı sorgulamadı hiç bir zaman belki bir umut babası onun çabalarını görür ve onunla gurur duyar diye sorgulamadı.
Her seferinde aldıklari ise yeni yaralar, morluklar ve acı. Maaşını alamamıştı ve eve gittiğinde az çok neler olacağını tahmin edebiliyordu.
Eve gitmek istemedi önüne çıkan bir parka oturarak zamanın geçmesini bir rüyadan uyanıp gerçek hayatının bu olmamasını diledi. Şöyle bir gerçek vardıki bu zamana kadar dilekleri gerçekleşmemişti. O yüzden bir umut tutunuyordu hayata.
Bu gerçeklerin arasında bilmediği bir gerçeklikte vardıki bu zamana kadar farkedemediği. Onu bu hayattan kurtarmak isyen biri kendi için bir şey yapamıyorken kurtarmak yerine izlemekle yetiniyordu.
Küçük olan acı çektiğinde acı çekiyordu. Kendi sorunları yokmuşçasına küçünğünkileride ekliyordu acılarına. Onuda kurtarıp yeni bir yaşam sunmak istiyordu küçügüne sonra gerçekler vuruyor yüzüne.
Senin hayatın daha boktan
bu yüzden vazgeçiyor büyük olan dahada mahfetmek istemiyor küçüğünü.
Kısa oldu biliyorum ama elimde beğenirseniz diger bölümlerde telafi etmeye çalışacağım. Az çok birşeyler anlatmak istedim giriş gibi birşey zaten yorumlarınızı bekliyorum ona göre kitaba devam etmek karakı alacağım by.✋
ŞİMDİ OKUDUĞUN
I HOPE🍀YOONKOOK🍀
FanfictionHerkes terk etmişti beni keşke bende terk edebilseydim ama ne o kadar cesurdum nede umudumu kaybetmiştim. Belki bir ihtimal birinin beni bu hayattan kurtarmasını bekliyorum. "Ufakta olsa umudum vardı"
