ผ่านไปหนึ่งคืนที่เด็กคนนั้นนอนในตะราง เพอร์ซิวัลเดินไปตรวจตราคุกห้องขังแยกเดียวสำหรับนักโทษคดีร้ายแรง ทันทีที่เสียงฝีเท้าเขากระทบพื้นซีเมนต์ห้องใต้ดินเย็นเยียบ เสียงฝีเท้าดังก้องคุกใต้ดิน บรรดานักโทษต่างเงียบกริบ
นักโทษทุกคนกลัว.เพอร์ซิวัล..เหมือนหนูท่อโสโครกที่กลัวพญาอินทรีย์
เพอร์ซิวัลขึ้นชื่อเรื่องทรมานนักโทษด้วยสารพัดวิธีเกินกว่าพวกมันจะจินตนาการได้ นักโทษส่วนใหญ่ทนไม่ไหวมักอ้อนวอนขอให้วิสามัญตัวเองให้พ้นความทรมานไป
เสียงฝีเท้าหนักหยุดยืนที่ห้องขังเดี่ยวห้องในสุดของคุก เพอร์ซิวัลมองผ่านลูกกรงเหล็กเข้าไป
ภาพที่เห็นคือเด็กชายตัวผอมบางนอนซบอยู่กับพื้นห้องที่มีฟางรองพื้นต่างฟูกนอน ดวงตาหลับพริ้มอย่างสงบสุขจนน่าแปลกใจ
"ไง..เมื่อคืนเป็นไงบ้าง นอนสบายเหมือนที่โบสถ์ไหมล่ะ"
เสียงดังทรงอำนาจตวาดขึ้นพร้อมกับเสียงประตูเหล็กเปิดอ้าเข้ามา ปลุกเด็กชายที่กำลังหลับสบายให้สะดุ้งตื่น ร่างเล็กผุดลุกขึ้นนั่งกับพื้น ดวงตากลมช้อนมองผู้บุกลุกตรงหน้าอย่างหวาดๆ
"ฉันชื่อเพอร์ซิวัล เกรฟ...และฉันกำลังถาม" น้ำเสียงคาดคั้นและแววตาแข็งกร้าวบีบบังคับให้เด็กหนุ่มฝืนกลืนน้ำลายตอบคำถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
"ค...ครับ...สบายกว่าเยอะเลยครับ" เครเดนซ์ตอบไปตามความรู้สึกจริงๆ อย่างน้อยในห้องขังแคบๆนี้ เขาสามารถนอนหลับได้สนิท ไม่ต้องระแวงว่าจะถูกใครทำร้ายกลางดึกเหมือนทุกที
แต่อีกฝ่ายกลับแปลผลเป็นการยอกย้อนลองดี!
"หึ ปากดีไปเถอะ"
เพอร์ซิวัลกระชากคอเสื้อเด็กหนุ่มให้ลุกมาประจันหน้า มือหยาบกร้านบีบสันกรามใบหน้าขาวแรงจนขึ้นรอยมือสีจ้ำแดง
"อ่ะ..จะ..เจ็บ" เด็กชายตกใจไม่น้อย มือเล็กๆพยายามแกะมือผู้คุมหนุ่ม แต่กลับถูกตบสวนจนแทบหมดสติ
ร่างเล็กเซล้มทรุดนั่งลงกับพื้นเย็นเยียบ...ก่อนถูกกระชากผมยึดใบหน้าสวยให้แหงนมองชายตรงหน้า
"อย่าคิดว่ากฎหมายโง่ๆนั่นจะช่วยอะไรแกได้" เสียงเย็นเยียบกระซิบข้างหู ดวงตาสีดำจ้องเขม็งอย่างโกรธเกี้ยวราวกับจะฆ่าเด็กชายให้ตายเสียตรงนั้น
"ฉันจะทำให้แกสำนึกในสิ่งที่แกทำลงไป...อย่างสาสม"
เสียงปิดประตูเหล็กกระแทกดังลั่น ร่างบอบบางสะดุ้งสุดตัว เครเดนซ์คลานหลบอยู่มุมห้องด้านในสุด เด็กชายนั่งคุดคู้กอดเข่าก้มหน้าซบอกอย่างหวาดกลัว เนื้อตัวสั่นเทิ้มมอมแมมด้วยเศษดินตอนทรุดล้มไป
ผู้คุมคนนั้นจากไปแล้ว ทิ้งเด็กหนุ่มไว้ลำพังในห้องขังมืดมิด
แขนเล็กๆกอดตัวเองแน่น...ร่างสั่นเทาหวาดกลัวเหตุการณ์เมื่อครู่ ผู้ชายคนนั้น...คุณเกรฟ แววตากราดเกรี้ยวที่มองจ้องเข้ามาในดวงตายังคงฝังใจ
เขา...น่ากลัว...
น้ำตาที่เพิ่งแห้งเหือดไปผุดขึ้นเอ่อล้นขอบตาแดงช้ำอีกครั้ง
ทำไมเครเดนซ์จะไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนเองทำลงไปมันร้ายแรงแค่ไหน ความรู้สึกผิดที่ฆ่าคนตายเฝ้าหลอกหลอนจิตใจ ทั้งๆที่เครเดนซ์ไม่ควรรู้สึก
อย่าลืมสิ...คนพวกนั้นจะทำร้ายเขาแค่ไหน....
ตายไปก็สมควรแล้วนี่...
ผู้ชายคนนั้น...คุณเกรฟ เป็นพวกเดียวกับคนพวกนั้นสินะ....
"ฆ...ฆ่า" เสียงแหบพร่าพึมพัมเสียงสั่นจนแทบฟังไม่เป็นคำ
"ต..ต้องฆ่า...ฆ่า" เครเดนซ์พึมพัมกับตัวเอง ดวงตากลมเบิกโพรงหวาดผวา เสียงสะอื้นดังแผ่วเบาในห้องขังอันมืดมิด....
.............
