He's Mine •SM•

Chapter 2

Ο δρόμος μου φαινόταν ατελίωτος όσο περνούσε η ώρα και αποφάσισα να ακούσω λίγη μουσική για να ξεχαστώ. Έβγαλα τα ακουστικά μου απο την τσάντα μου και έβαλα το playlist με τα αγαπημένα μου τραγούδια να παίζει. Έκλεισα τα μάτια μου και σιγοτραγουδούσα.

...Νιώθω ένα κρύο αεράκι να χτυπάει το προσωπό μου και ανοίγω τα μάτια μου, αποκοιμήθηκα. Η μουσική έχει σταματήσει να παίζει και όταν κοιτάω μπροστά αναγνωρίζω τον δρόμο σε λίγο θα είμαστε εκεί. Γυρνάω και κοιτάω τον μπαμπά μου εκείνος μου χαμογελάει.

''Φτάσαμε σχεδόν,κοιμήθηκες αρκετή ώρα.''

''Μάλλον ήμουν αρκετά κουρασμένη.''

''Αναρωτιέμαι γιατί δεν κοιμάσαι τα βράδια..'' λέει και καταλαβαίνω αμέσως που το πάει.

''Δεν φταίει ο cameron για τα πάντα.''

''Μα δεν είπα κάτι τέτοιο.''

''Αυτό εννοούσες.'' απαντάω κάπως απότομα.

''Θέλω απλά να προσέχεις.'' λέει απαλά.

''Θα προσέχω. Δεν υπάρχει κάτι για το οποίο πρέπει να ανησυχείς.'' απαντάω καθώς μπαίνουμε στον χώρο του πανεπιστημίου.

Αφού παρκάρει με βοηθάει να ανεβάσω τα πράγματα μου στο δωμάτιο μου.

Η Lily δεν έχει έρθει ακόμα,πάντα αργεί.

Αφήνουμε τα πράγματα και ευχαριστώ τον μπαμπά μου.

''Χρειάζεσαι κάτι άλλο πριν φύγω;''

''Όχι μπαμπά είμαι εντάξει.''

''Ωραία τότε να πηγαίνω γιατί έχω δρόμο μπροστά μου.'' λέει και πάει να με αγκαλιάσει.

''Θα έρθω μαζί σου μέχρι κάτω.'' λέω και γνέφει.

Αφού κατέβουμε κάτω και τον αγκαλιάσω μου λέει για μια ακόμη φορά τα κλασσικά και φεύγει.

Χαζεύω για λίγο γύρω μου τα παιδιά που έρχονται σιγά σιγά. Το βλέμμα μου πέφτει πάνω σε ένα ψηλό αγόρι την στιγμή που βγαίνει απο το αυτκίνητο του και για κάποιο λόγο με κοιτάει. Πρέπει να είναι καινούργιος εδώ αν και σίγουρα δεν είναι μικρότερος από εμένα, μάλλον ήρθε εδώ με μεταγραφή. Δεν παίρνει τα μάτια του από πάνω μου και δεν μπορώ να κοιτάξω αλλού καθώς τον παρατηρώ. Έχει καστανά μαλλιά και καστανό πράσινα μάτια,τα ζυγωματικά του είναι τέλεια. Μπορώ να διακρίνω ακόμα και τους μυς του σώματος του μέσα από το άσπρο του μπλουζάκι.

Τις σκέψεις μου διακόπτει μια κόρνα και πετάγομαι. Γυρνάω και βλέπω την Lily να χαζογελάει μέσα από αυτκίνητο της. Νιώθω χαμένη και προσπαθώ να συγκεντρωθώ. Ρίχνω μια γρήγορη ματιά στο αγόρι που χαμογελάει και απομακρύνεται. Μπορώ να προσθέσω πως έχει και υπέροχο χαμόγελο. Μα τι σκέφτομαι; Αμέσως νιώθω τύψεις και δεν ξέρω γιατί. Δεν έκανα κάτι κακό ήταν απλά ένα όμορφο αγόρι η κάθεμια θα τον κοιτούσε.

Γυρνάω ξανά στην Lily που τώρα περπατάει ή μάλλον τρέχει προς το μέρος μου. Τρέχω και εγώ και την αγκαλιάζω σφιχτά. Στις διακοπές μας είμασταν μαζί μένει μόνο μισή ώρα μακριά από το σπίτι μου. Έχουμε να βρεθούμε μόνο τρεις μέρες αλλά μου έλειψε.

''Επιτέλους θα ξανά είμαστε μόνες εδώ χωρίς γονείς χωρίς τίποταα.'' τσιρίζει.

''Μου έλειψε αυτή η ελευθερία'' αναστενάζω.

''Εμένα να δεις. Άντε πάμε πάνω.''

Γνέφω και μπαίνουμε μέσα. Προχωράμε στους διαδρόμους και ξανά βλέπω αυτό το αγόρι. Αυτή την φορά δεν τον κοιτάω αλλά το κάνει η Lily για εμένα.

''Ωραία παιδιά ήρθαν.'' λέει πονηρά καθώς τον κοιτάει.

''Όχι που δεν θα σου άρεσαν.'' λέω γελώντας.

Περνάμε δίπλα του και η Lily δεν μπαίνει καν στον κόπο να είναι διακριτική αντιθέτως εγώ κοιτάω μπροστά.

Αφού μπούμε στο δωμάτιο μας βάζουμε μουσική και αρχίζουμε να τακτοποιούμε τα πράγματα μας.

Κάπως έτσι περνάει η υπόλοιπη ώρα.