Princess Maid

Chapter 17: Anonymous Number

--------------------------------------------------

Chapter 17: Anonymous number

(Phoeliz’s POV)

 

Pag-pasok na pag-pasok ko sa kwarto ko bigla na lang nag-vibrate yung phone ko, hudyat ng meron nag-text. And when I look at it, only numbers appear. Ibig sabihin anonymous number ito, and kapag anonymous ang number hindi ko binabasa nor binubuksan para basahin.

Inilagay ko na lang yung phone ko sa ibabaw ng mini-desk ko, after that nahiga na ako. Ipinatong ko yung braso ko sa forehead ko

*sigh*

Pagod na pagod na talaga ako, gusto kong isipin na nightmare lang ang lahat. Ayaw ko ng ganitong buhay, yung maraming nangenge-elam, nakikisawsaw, at nag-rereact. Siguro nga ang hirap maging celebrity at mahirap din maka-encounter ng isang celebrity.

Lahat kasi damay sa kanila, lahat ng galaw nila may ibig sabihin sa media. Yan tuloy pati mga innocent people like me, nadadamay >_____________<

But I don’t blame everything to Zef, kasi alam ko naman na sa katangahan ko rin naman nangyari ang lahat. Actually thankful talaga ako sa kaniya kasi kahit papaano andyan siya para i-guide ako and tulungan.

Kaso nga lang talaga bipolar siya, hindi mo alam kung ano ba talagang ugaling meron siya. >________<

Ipinikit ko na lang yung mata ko at nagpakawala ng malaking singhal. Pag-tapos nun unti-unti ko ng binuksan yung mga mata ko.

“UWAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHH!!!” halos mapatayo ako ng pagmulat ng mga mata ko ang mukha ni Zef ang nakabungad. Napahawak ako sa dibdib ko sa sobrang nervous

“Bakit hindi mo sinasagot tawag ko?!” napapikit ako ng mga mata kasi damang-dama ko yung hininga niya dahil ang pwesto namin ngayon……….

>///////////////////<

Nakapatong siya sa akin and inch na lang ang pagitan ng mukha namin >/////////////////<