Hopeloos

Hoofdstuk 3

De volgende dagen vliegen voorbij en het is alweer vrijdag voordat ik het door heb.

"Hoi lieverd, lekker geslapen?" Vraagt mijn moeder en ze kijkt me bezorgd aan.

"Ja hoor, heerlijk." Lieg ik, het was de slechtste nacht ooit. Ik ben zo zenuwachtig voor vanavond en ik denk nergens anders meer aan. Mijn moeder lacht lief naar me, haar donkerbruine ogen stralen en haar haren zijn mooi gekruld. Ik ben blij dat het weer beter met haar gaat, nadat mijn vader was overleden ging het een hele tijd heel slecht met haar. Ze at heel weinig en deed bijna niks meer, behalve voor mij en mijn broertjes zorgen natuurlijk. Ik probeerde haar veel te helpen maar ik zag nog steeds het verdriet in haar ogen. Gelukkig is ze vorig jaar begonnen met therapie en daardoor gaat het nu al een stuk beter met haar.

"Nou, ik ga maar is naar school." Zeg ik en ik pak een banaan van de fruitschaal. Terwijl ik naar school loop denk ik aan vanavond. Ik heb nog geen idee van wat ik aan ga trekken. Ik ben zo in gedachten verzonken dat ik niet door heb dat ik maar een paar meter achter Lars loop. Shit, wat moet ik nu doen. Moet ik gewoon naast hem gaan lopen of stiekem achter hem blijven lopen. Ik kies toch maar voor de eerste optie.

"Hoi Lars!" Zeg ik zo nonchalant mogelijk.

"Hoi Saar!" Zegt hij lachend. Als hij lacht vormen er kuiltjes in allebei zijn wangen. Zijn warrige blonde haren zitten verstopt onder zijn beanie. Hij ziet er zo knap uit.

"En heb je zin in vanavond?" Vraagt hij aan me terwijl hij tegen een steentje schopt. Het steentje knalt tegen een lantaarnpaal en we moeten allebei lachen.

"Ja heel erg." Zeg ik giechelend

"Mooi, ik ook." Zegt hij terwijl hij me aankijkt met zijn heldere blauwe ogen. Heel even zeggen we allebei niks en blijven we alleen naar elkaar kijken. Het liefst zou ik hem nu zoenen op die perfecte volle lippen. Maar in plaats daarvan zie ik de lippen bewegen en hoor ik Lars zeggen: "Kom laten we naar school gaan, straks komen we nog te laat."