Hopeloos

Hoofdstuk 2

Ik vind Lars al leuk sinds de eerste dag dat ik hem dit jaar zag. Maar dat heb ik natuurlijk nooit durven zeggen. Ik ga op mijn plek zitten en kijk naar Lars zijn rug, hij heeft een wit t-shirt aan. Hij gaat met zijn hand door zijn warrige blonde haren. Opeens hoor ik naast me gesis, ik zie dat Lies het tegen mij heeft.

"Psst, je moet niet zo naar hem kijken het valt heel erg op!" Grijnst Lies. Lies weet dat ik Lars leuk vindt, maar voor de rest weet niemand het.

Opeens gaat de deur van de klas open, er stapt een jongen binnen. Ik herken de jongen meteen, het is Kevin. De jongen die ik vanochtend zag lopen naar school. "Jullie zijn allemaal uitgenodigd voor mijn party op vrijdag!" Roept hij met een arrogante grijns op zijn gezicht. Net alsof ook maar één haar op mijn hoofd eraan denkt om naar dat feest te gaan. Ik haat dat soort feesten, iedereen drinkt zoveel als hij kan en geeft vervolgens over.

Als we het klaslokaal uitlopen komt Lies meteen naar me toe. "We moeten echt naar dat feest gaan!" Zegt ze. Ik kijk haar onderzoekend aan of ze het echt meent. Het lijkt wel of ze mijn gedachten kan lezen want het volgende wat ze zegt is: "Ik meen het het kan best leuk worden."

"Nee je weet dat ik dat soort feesten haat en ik ga er echt niet heen."

"Oke, dan niet maar de volgende keer wel oke?" Vraagt ze met smekende ogen.

"Ja, ja" Geef ik toe.

Opeens komt Lars naar ons toe lopen. Ik voel dat mijn hart harder gaat kloppen en het bloed stijgt naar m'n hoofd.

"Hee, zullen we misschien samen naar het feest vrijdag gaan." Vraagt hij met een lieve lach. Ik voel dat ik niet meer helder kan denken en ik heb geen idee wat er uit m'n mond gaat komen. Er komt niks uit mijn mond dus Lies besluit dat zij wel antwoordt voor mij.

"Ja, tuurlijk wil ze dat! Mag ik misschien ook mee, of weet je iemand waar ik mee kan gaan." Vraagt ze.

"Ja, tuurlijk mag je mee." Antwoordt Lars met vragende ogen naar mij. Waarschijnlijk vraagt hij zich af waarom ik nog steeds geen antwoord heb gegeven en waarom ik hem zo aan sta te staren. Ik knik, geen idee van wat ik moet doen.

"Oke, prima dan zie ik jullie vrijdag!" Zegt hij lachend.