Hopeloos

Hoofdstuk 27

Kevin en ik liggen samen op mijn bed. Hij heeft zijn arm om mij heen geslagen en friemelt aan mijn haar. Ik heb één hand op zijn borst en met de andere hand speel ik met zijn vingers. Ik denk aan alle dingen die de afgelopen dagen zijn gebeurd. Ik heb iemand geslagen! Ik kan het nog steeds niet geloven.

"Saar?" Onderbreekt Kevin mij uit mijn gedachten.

"Ja?" Antwoord ik.

"Wil je mijn vriendin zijn?" Ik schrik op en ga op één elleboog zitten. Hij kijkt me onzeker aan en krabt achter zijn hoofd. Er breekt een glimlacht uit op mijn gezicht en ik pak zijn gezicht tussen mijn handen. Ik druk mijn lippen op die van hem en hij reageert meteen op mijn kus. Hij begint me zachtjes terug te zoenen. Na een tijdje trek ik me terug en kijk ik in zijn grote blauwe ogen.

"Ja natuurlijk wil ik je vriendin zijn!" Ik glimlach naar hem. Hij grijnst breed naar me en drukt zijn lippen weer op die van mij. Hij draait ons om, waardoor hij bovenop mij ligt. Hij onderbreekt de kus en begint zachte kusjes in mijn nek te geven. Ik voel een warme prikkeling door mijn lichaam elke keer als hij een kusje in mijn nek geeft. Ik pak met mijn handen om zijn brede rug en draai ons om, waardoor ik nu bovenop zit. Hij kijkt me verbaasd aan en grijnst dan.

"Hier kan ik wel aan wennen." Zegt hij. Ik bloos en buig naar beneden. Ik geef hem een zacht kusje op zijn mond en ga dan verder op zijn nek. Ik voel hem grijnzen tegen mijn oor en ik glimlach in zijn nek. Ik kan hier ook wel aan wennen.

~*~

*Triiingg*

Ik hoor de bel beneden gaan, maar ik besteed er niet zoveel aandacht aan. Ik zit momenteel op mijn bed huiswerk te maken.

Een paar uur geleden is Kevin weggegaan en ik kan nog steeds niet geloven, dat hij nu gewoon mijn vriendje is. Ik glimlach door de gedachte.

Opeens wordt mijn kamerdeur open gedaan.

"Saar?" Lies' hoofd komt om de hoek van mijn deur.

"Hoi, kom binnen." Zeg ik met een glimlach. Ze loopt naar mijn bed toe en komt naast me zitten.

"Ik wil je nog even bedanken voor, dat je voor mij opkwam."

"Ja, natuurlijk, ik laat mijn beste vriendin toch niet zomaar stikken." Er breekt een glimlach uit op haar gezicht.

"Dus we zijn nog steeds beste vriendinnen?" Vraagt ze met grote ogen.

"Ja natuurlijk." Zeg ik en ik strek mijn armen uit om haar een knuffel te geven. Ze beantwoordt mijn knuffel snel en ik moet stiekem glimlachen, want ik heb dit eigenlijk toch wel heel erg gemist. Ik maak me weer los uit haar omhelzing en glimlach naar haar. Ze glimlacht twijfelachtig terug.

"Waarom ben jij zo vrolijk?" Vraagt ze achterdochtig. Ik probeer te stoppen met lachen, maar mijn lach wordt juist nog breder.

"Oké, nu wordt het echt eng." Zegt ze met een onderzoekende blik.

"Moet je me misschien iets vertellen?"

"Kevin is eindelijk mijn vriendje!" Gooi ik er opeens uit.

"Zo, hèhè, dat duurde ook lang genoeg." Zegt ze met een glimlach. Ik rol met mijn ogen.

"Maar ik ben zo blij voor jullie." Zegt ze met een oprechte blik in haar ogen.

"Ja, echt waar? Ik was bang dat je toch nog boos zou worden." Zeg ik opgelucht.

"Nee, natuurlijk niet." Zegt ze. "En ik moet jou eigenlijk ook wat vertellen."

"Wat?" Vraag ik nieuwsgierig.

"Kai heeft me gisteren op een date gevraagd." Ze glimlacht. "Ik wist niet eens dat mensen dat tegenwoordig nog doen, maar het is zo romantisch."

"Dus je hebt ja gezegd?" Vraag ik hoopvol.