Hopeloos

Hoofdstuk 20

"Vervelend hè, als iemand je iets niet vertelt. Als iemand iets voor je verzwijgt." Zegt ze. 

Shit, dit had ik kunnen verwachten.

"Lies, luister. Ik vind Kevin inderdaad al leuk sinds ik hem zoende op het eerste feestje, ik heb geen idee hoe jij dit weet maar dat maakt nu even niet uit. Ik heb hem express gezegd dat ik niks met hem wilde, omdat ik wist dat jij hem leuk vond en hij was het daar mee eens. Toen ik wist dat jullie een relatie met elkaar hadden, heb ik hem gezegd om het niet aan jou te vertellen van de kus, omdat dat jou alleen maar pijn zou doen. Ik heb daarna nooit meer iets met Kevin gedaan, tot nu toe. Het was echt niet de bedoeling, we waren allebei heel erg dronken. En ja, ik voelde er wel iets bij en ik zou echt willen dat dat niet zo was." Ik neem een grote hap adem na mijn speech. Lies kijkt me aan zonder uitdrukking op haar gezicht. Ik kijk haar onderzoekend aan. Waarom laat ze geen gevoelens zien? 

"Zeg dan wat Lies, alsjeblieft!" Ze kijkt me aan, schudt haar hoofd en draait zich om. Ze draait de deur van slot en loopt naar buiten. Ik kijk haar na en zak naar beneden. Ik maak een propje van mezelf, sla mijn armen om mijn benen en dan beginnen de tranen te stromen. Shit, hoe heeft dit ooit kunnen gebeuren? Mijn allerbeste vriendin is zo boos op me, dat ze niet meer met me wil praten en dat allemaal door een jongen. Niet dat het zijn schuld is hoor, het is allemaal mijn schuld. Alhoewel hij heeft haar wel pijn gedaan, hij was wel haar vriendje. Ik zit nog steeds snikkend op de grond in het klaslokaal als de bel gaat. Ik sta snel op en klop mijn broek af. Er beginnen al kinderen naar binnen te lopen, en ze kijken me raar aan. Ik veeg snel mijn tranen af en loop het klaslokaal uit. Ik loop naar de wc en kijk naar mezelf in de spiegel. Ik zie een meisje met bloeddoorlopen ogen van het huilen en een permanente frons op haar gezicht. Ik gooi wat water in mijn gezicht en neem een grote hap adem. Ik begin naar de administratie te lopen om me ziek te melden, als ik mijn naam hoor. Ik draai me om en kijk recht in de ogen van Lars.

"Hé Saar, gaat het wel? Ik heb gehoord wat er is gebeurd."

"Ja het gaat wel. Van wie heb je het gehoord?" Vraag ik nieuwsgierig. De enige die het weten, zijn Lies, Kevin en ik.  Ik heb het hem niet verteld en Kevin en hij zijn nou niet bepaald vrienden, maar Lies kent hem volgens mij helemaal niet zo goed dat ze dat aan hem zou vertellen.

"Nou het ziet er niet echt uit alsof het gaat. Je hele ogen zijn rood." Huh, hij vermijdt de vraag.

"Nee het gaat wel, maar van wie heb je het nou gehoord." Vraag ik hem nog een keer.

"Oh, ik hoorde het gewoon ergens." Ik knijp mijn ogen samen. Ik zie meteen dat hij liegt.

"Lars, je kunt het mij vertellen. Ik weet namelijk dat je het niet zomaar ergens hebt gehoord, want er zijn maar drie mensen die het weten: Kevin, Lies en ik."

"Oké, ik heb het van Lies gehoord, maar ze wilde eigenlijk dat ik niet met jou ging praten." Ik voel een steek in mijn hart. Ze gaat er nu ook al voor zorgen dat andere mensen niet meer met mij gaan praten.

"Oh, oké. Nou ik ga maar eens."

"Waar ga je naartoe." Vraagt hij bezorgd.

"Naar huis, ik ga me ziek melden."

"Oh, oké. Nou beterschap dan maar." Zegt hij met een klein glimlachje.

"Dank je." Zeg ik ook met een klein glimlachje. Ik loop naar de administratie toe en meld me ziek. Als ik terugkom staat Lars nog steeds op dezelfde plek als waar ik hem achtergelaten had.

"Moet jij eigenlijk niet naar de les." Vraag ik.

"Nee, ik ben zogenaamd naar de "wc"." Zegt hij terwijl hij met zijn vingers in de lucht beweegt bij het woord wc.

"Oh, oké. Nou doei!" Zeg ik, terwijl ik de deur uitloop.

"Saar, wacht!" Ik draai me om, door het geluid van een stem die ik niet had verwacht. Ik zie Kevin hijgend naar me toe rennen.

"Wacht." Hij staat nu voor me, voorover gebogen met zijn handen op zijn knieën om weer op adem te komen.

"Ik moet met je praten. Kom even mee naar buiten." Zegt hij als hij weer op adem is gekomen.

"Ik hoop dat het iets goeds is, want ik denk niet dat ik nog meer slecht nieuws kan verdragen."

"Nou het ligt eraan of jij het goed nieuws vindt of niet." Hij pakt mijn arm om te gebaren dat we stoppen met lopen.

"Oké, luister alsjeblieft naar het hele verhaal, dat wil ik als eerst zeggen. Dus laat me alsjeblieft uitpraten, beloof je dat?"

"Dat beloof ik." Antwoord ik.

"Oké." Hij zucht. "Het begon allemaal op het eerste feest, toen we voor het eerst met elkaar zoenden. Ik had nog nooit zo'n een klik met iemand gevoeld."

Ik glimlach, ik weet namelijk precies wat hij bedoelt.

"Ik wilde meteen de volgende dag aan je vertellen wat ik voor je voelde, maar toen wees jij mij af voordat ik ook maar iets aan je had verteld. Ik kende je nog niet lang, maar het voelde toch alsof mijn hart was gebroken."

Hij slikt, blijft even stil en verzamelt dan weer moed om verder te gaan.

"Ik had dit nog nooit eerder bij een meisje gehad, want je weet hoe ik ben .... was. Ik besloot dat ik je moest vergeten. Ik probeerde het. Ik probeerde het echt, maar het lukte gewoon niet. Dus ik bedacht een plan. Wat ik nu ga vertellen was fout, en dat weet ik. Ik wou dat ik het nooit had gedaan, maar ik kon je gewoon niet vergeten. Ik had via via gehoord dat Elise mij leuk vond, dus besloot ik om haar te verleiden, zodat ik dichter bij jou zou zijn, want zij is natuurlijk jou beste vriendin."

Ik kijk hem met grote ogen aan.

"Wat?!" Ik draai me om, om weg te lopen, maar hij pakt mijn arm en draait me weer om.

"Saar, je hebt beloofd om me uit te laten praten."

Ik blijf hem strak aankijken en wacht af tot hij weer verder gaat. Hij begrijpt mijn signaal en begint weer verder te vertellen.

"Ik sprak een paar keer met haar af en besloot toen om te vragen of ze mijn vriendin wilde zijn. Ze reageerde enthousiast en ik voelde met telkens schuldiger, maar na een paar dagen kwam ze erachter dat ik eigenlijk niks voor haar voelde."

"Hoe?" Vraag ik.

"Nou, omdat zij zelf ook niks voor mij bleek te voelen en ze het eigenlijk alleen maar voor de aandacht deed, dus bedacht ze dat ik ook niks voor haar voelde. Ik heb het haar toen verteld van het plan, maar niet dat wij al hadden gezoend."

"Huh, maar hoe kan zij dat dan weten, want dat vertelde ze vandaag aan mij opeens."

"Ja, dat is het volgende..." Hij slaat zijn ogen neer en laat zijn hoofd hangen.

Dus waardoor denken jullie dat Lies het weet? En wat vinden jullie van wat Kevin nu allemaal verteld? Iedereen fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar. Ik probeer zo snel mogelijk een nieuw hoofdstuk te uploaden, het liefst voor het nieuwe jaar! Vergeet niet te stemmen en een reactie te plaatsen over wat je ervan vond. :) x