💘💘💘
ေနေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးရဲ႕အထိအေတြ႕ေၾကာင့္ baekတေယာက္အလိုလိုမ်က္လံုးပြင့္လာသည္။ ႏိုးႏိုးလာခ်င္းစဥ္းစားမိသည္က သူမ်ားအိမ္ေရာက္ေနတာကိုပင္။ ေဘးကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္ျခမ္း ကုတင္အစြန္မွာ သူ႔ကိုေက်ာခိုင္းကာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့yeol
ညကကုတင္တခုတည္း ေစာင္တထည္တည္း အတူျခံဳၾကေပမဲ့ ႀကီးမားေသာကုတင္ႀကီးထက္တြင္ ႏွစ္ေယာက္သားအလယ္တြင္
ႀကီးမားေသာကြက္လပ္ႀကီးျခားကာ ေက်ာခိုင္း၍အိပ္ခဲ့ၾကသည္။ ဒါေပမဲ့လည္းbaekအတြက္
ေႏြးေထြးမႈက္ိုခံစားခဲ့ရတာေတာ့အမွန္ပင္။
မ်က္ႏွာသစ္ပီးလို႔ေရခ်ိဳးခန္းထဲမွထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ yeolတေယာက္ႏိုးေနပီ အျမဲသပ္ရပ္ေနေသာဆံပင္က အိပ္ယာထကာစဆိုေတာ့ ဖြာလန္က်ဲေနကာ
အိပ္ခ်င္မူးတူး႐ုပ္နဲ႔ ကုတင္ေပၚတြင္ထိုင္ေနတာ yeolပံုစံက္ိုၾကည့္ပီးျပံဳးလိုက္မိသည္။ ခပ္တည္တည္ပံုစံပဲ
အျမဲမင္ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့baekအတြက္ကေတာ့ yeolရဲ႕ယခုလိုပံုစံေလးက
ရယ္ဖို႔ေကာင္းေနသည္ေလ။
အသံထြက္သြားလို႔ထင္ပါရဲ႕ yeolတေယာက္မ်က္လံုးေလးလွန္ၾကည့္လာသည္။
"ဘာလို႔ရပ္လိုက္တာလဲ...."
"nae?.."
"ခုနကျပံဳးေနတာမဟုတ္လား....ဘာလို႔မျပံဳးေတာ့တာလဲ...."
ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း အရယ္အျပံဳးနည္းသြားတဲ့baek ႐ွား႐ွားပါးပါးျပံဳးေနတာေတြ႔ရေတာ့ yeolစိတ္ခ်မ္းသာရသည္။ ဒါကိုသူၾကည့္လိုက္တာႏွင့္
ျပံဳးေနတာကိုရပ္ပစ္လိုက္တဲ့baekေၾကာင့္ အခုလိုေမးလိုက္ရတာပါ အျမဲျပံဳးေနေစခ်င္သည္။
ဘာမွခြန္းတုန္႔ျပန္ျခင္းမ႐ွိဘဲၿငိမ္ေနတာေၾကာင့္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ကာ
"ကိုယ္အျပင္သြားစရာ႐ွိတယ္...အိမ္မွာေနခဲ့လို႔ျဖစ္ရဲ႕လား..."
"ျဖစ္ပါတယ္..."
"ok..."
yeolအိပ္ယာထက္မွထကာ baekရဲ႕အနားသြားလိုက္ပီး
"မ်က္ႏွာသစ္ပီးရင္ထမင္းအတူစားၾကမယ္....အခန္းအျပင္မထြက္နဲ႔ဦးေနာ္..."
yeolႏွင့္အတူထမင္းစားရန္ စားပြဲတြင္ဝင္ထိုင္လိုက္ေသာbaekကိုေတြ႕သည္ႏွင့္ yeolရဲ႕အေမမွာ တူကိုခပ္ျပင္းျပင္းအသံမည္ေအာင္တမင္ခ်လိုက္ပီး
