Losing my thoughts (VERVOLG OP LOSING EVERYTHING)

Hoofdstuk 49, Gepest

 Hopelijk is het nu gefixt? Kan iedereen het lezen?

Nouja, hier een update. Deze week hoor ik van mijn operatie als het goed is. Of nog 2 weken, in ieder geval binnenkort. 

Omdat jullie zoveel voor mij doen en zo lief en aardig zijn heb ik in dit hoofdstuk verwerkt wat er vooraf ging in mijn leven. Waarom heb ik die operatie nodig?

Natuurlijk is dit in grote lijnen, maar dit is best spannend om dat iemand te laten lezen. Laat dus een reactie achter:) 

Snel ademend schiet ik omhoog. Ik kijk angstig naast me. Niall slaapt gelukkig door. Ik ga slikkend met mijn hand door mijn haar. Ik zoek het elastiekje in mijn bed en draai mijn haren opnieuw vast. Ik heb vast veel lopen woelen. Ik zucht en staar naar het plafond.

Wat een misselijke droom.

Droom? Nachtmerrie!

Ik herleefde mijn hele middelbare school, wat een hel. Ik keek naar Niall.

Het bleef nu toch door mijn hoofd spoken dat verhaal.

Ik stapte in mijn pantoffels, deed mijn badjas aan en liep zachtjes naar de werkkamer.

Ik deed de lamp aan en starte mijn laptop op.  Ondertussen keek ik in de spiegel. Wat zouden die pesters nu van me denken? Zullen ze nu nogsteeds lachen?

Het geluid van mijn opgestartte laptop staat iets te hard dus snel zet ik het zachter. Ik laat mezelf op de stoel zakken. Ik zoek in de la naar oortjes en start spotify op. Ik selecteer mijn afspeellijst en stop mijn oortjes in mijn laptop.

Ik open word en zweef even met mijn vingers over het toetsen bord.

Al snel typ ik een zin.

‘’ Mijn naam is Amber en ik vertel mijn verhaal.’’ Snel haalde ik deze zin weer weg. Dit sloeg nergens op.

Ineens kreeg ik een idee.

Ik zocht Try op. Ik sloot mijn ogen en luisterde naar het liedje. Het duurde niet lang voordat de tranen over mijn wang rolden.

Ik haal diep adem en veeg de tranen weg. Dan begin ik te typen.

‘’ Ik ging naar een middelbare school, ik mocht starten op havo/vwo. Ik was niets anders als de rest van de leerlingen. Ik was misschien iets steviger en iets stiller maar dat was gewoon omdat ik niemand kende. Ik sta nooit in het middelpunt en dat is wie ik ben. In de eerste was alles ook niet zo erg. Er kwamen wat grapjes. Grapjes zoals ja hij wil naast jou zitten. Hij is verliefd op jou. Je bent zo knap. Ik vond het allemaal niet zo erg en ik dacht dit gaat wel over. Maar als ik toch geweten had waarvan dit het begin was.

In het tweede jaar kwam ik in een nieuwe klas omdat ik naar het vwo ging. Daar trof ik het niet. Er zat een barbiepop in mijn klas die in mijn ogen ‘’ perfect’’  was. Natuurlijk was ze populair en niet op haar mondje gevallen. Ik deed altijd aardig tegen haar en probeerde haar te mijden. Ondanks mijn aardigheid hoorde ik toch steeds meer dingen over mij. Ze begon te roddelen en ze zei tegen me dat ik dik was, dat ik er niet bij hoorde. Dat ik beter ergens anders heen kon gaan. De jongens deden allemaal met haar mee en zo daalde mijn populariteit. Ik vond het zeker niet leuk maar ik hield mezelf voor, het word beter.

En dat dacht ik ook echt toen ik in de 3e weer naar een andere klas ging. Vwo was het toch niet helemaal en ik ging weer naar de havo. Toen begon het pas echt. In mijn klas zat nog een veel groter leger barbiepoppen en stoere jongens. Ik bleef mezelf en bleef dus aardig. In het begin kwamen de grapjes, het uitlachen, het naroepen. Ook moest ik iedere week zowat mijn kaftpapier vervangen omdat ze dingen zoals dikke op mijn kaft schreven of varkens erop tekende.  Ook was ik al van de trap geduwd en ik had er toen echt genoeg van. Ik deed hard mijn best en viel 25 kilo af. Ik was net zo dun als de barbiepoppen.  Ik voelde me super. Ik dacht, nu is alles voorbij. Dat leek ook tot dat ik op een gegeven moment na de gym mijn kleding niet meer kon vinden. Op mijn plaats hing alleen een xxxxl shirt. Op school vond ik mijn kleren aan de kapstok. Vanaf die dag werd het alleen erger.

Ze noemden me slet, hoer en nog meer. Ze zeiden dat ik alleen was afgevallen zodat ik seks kon hebben. Ze vertelden me dat ik nogsteeds lelijk en dik was. Ze duwden me steeds vaker van de trap af of tegen de muren aan. Ik moest maar dood. Ik moest gaan want ik was een mislukking en deed mensen alleen verdriet. Vooral mijn ouders. Daarom heb ik ze het ook nooit verteld. Achteraf vroegen ze zich af hoe konden we zo blind zijn. Maar ze waren niet blind, ik kan gewoon goed liegen. Zelfs Kyra, Luka en Cheyenne wisten dit niet.

Ook in de jaren na de 3e ging alles door. Ik werd via social media lastig gevallen. Mensen fietsten met me mee naar huis, riepen naar me, spuugden op me, trapten me van mijn fiets, sloegen me. En nooit deed ik iets terug. Waarom niet? Ik was bang. Ik kon niks, ik vond dat de mensen gelijk hadden. In plaats van iets te doen, spijbelde ik van school. Meldde ik me steeds vaker ziek. Ik ging langs het spoor zitten denken. Mijn ouders wisten van niks, school wist van niks en de pesters lachten zich vast dood. Ze vonden het vast supergrappig dat ik daar aan het spoor zat, in tranen. Dat ik al een afscheidsbrief in mijn tas had zitten. Ik vond school echt niet meer leuk. Ik kreeg continu briefjes in mijn kluisje. Ik had het wel tegen mijn mentor gezegt en thuis merkten ze wel iets maar ze dachten dat het allemaal wel meeviel. 

Het was een vreselijke tijd. Heel de school had het voortaan over mij. Overal hoorde ik gesmiespel en gelach. Ik at niet meer op school. Ik was bang dat ze dat zagen. Natuurlijk gaat dat fout. Ik hongerde mezelf overdag uit en ’s avonds at ik mijn verdriet weg.

Gelukkig slaagde ik en mocht ik van die rotschool af. Dat was ook het moment dat ik naar de dokter ging. Die stuurde me door naar de Ggz en het bleek dat ik dus een eetstoornis had ontwikkeld. En dat allemaal door die mensen.

Gelukkig ontmoette ik al snel One Direction en werd mijn toekomst helderder. Mijn eetstoornis verdween, ik viel af en kijk nu. Ik ben verloofd met Niall. Dus Ha-ha pesters. Ik win!

In ieder mens zit iets moois. In ieder gepest mens zit iets waar iedereen jaloers op is. Vind dat iets in jezelf en overwin de pesters. ‘’

Met een trots gevoel liep ik naar bed en kroop ik tegen mijn prachtige verloofde aan. Niall snurkte heel zachtjes.

Toen ik later die ochtend in mijn mailbox keek had ik een mailtje van de redactie.

‘’ Wauw Amber. Wat een mooie tekst. We zullen hem in de girlz! zetten. ‘’

‘’ What does it say?’’

Ik voelde een warme adem in mijn nek.