In Another World

~Κεφάλαιο 1ο~

~Sean's POV~

Θυμάμαι αυτόν τον πίνακα σαν να ήταν χτες η τελευταία φορά που τον είδα... Απεικονίζει ένα πλοίο το οποίο είναι έτοιμο να βυθιστεί σε μία φουρτουνιασμένη θάλασσα. Αστραπές κρέμονται απ'τα γκρίζα σύννεφα, που είχαν καλύψει τον ουρανό και έσκαγαν με μανία στην θάλασσα. Σ'όλον τον πίνακα επικρατούσε το σκούρο μπλε που του προσέδιδε δραματικότητα.

Εκείνη η εικόνα τρόμαζε τα αθώα παιδικά μου μάτια. Ήταν σαν να βλέπω το μέλλον-κάτι που είναι αδύνατον να κάνει κανείς. Τουλάχιστον θνητός. Με προϊδέαζε για το τι πρόκειται να γίνει...μία ταραχή... κάτι που θα άλλαζε τελείως την βαρετή ζωή μου...

Δεν με άφησαν ποτέ να τον πλησιάσω... Να τον αγγίξω.  Να νιώσω την μπογιά του πινέλου που προεξείχε. Αντιθέτως, με απομάκρυναν λες και θα μου έκανε κακό!

~Flashback~

- Το υπόσχομαι!

Είπα και η μαμά μου πήγε στο διπλανό δωμάτιο. Καινούριο σπίτι.. Ουάου...

Αυτήν την στιγμή βρισκόμουν στο σαλόνι. Όλο το σπίτι φάνταζε αρκετά παλιό λόγω του ότι όλα εκτός από τα μαχαιροπίρουνα ήταν φτιαγμένα από ξύλο. Γύρισα το κεφάλι μου και είδα δύο ανθρώπους-απ'αυτούς που κουβαλάνε και ξεφορτώνουν τα πράγματα του παλιού σπιτιού. Στα χέρια τους κρατούσαν έναν πίνακα που είχε ένα πανί από πάνω για να μην γρατζουνιστεί κατά την μεταφορά. Τον άφησαν όπου βρήκαν και έβγαλαν το πανί αποκαλύπτοντας την εικόνα. Τα παιδικά ματάκια μου γούρλωσαν. Χωρίς να το καταλάβω είχα σηκωθεί και πλησίαζα τον πίνακα μαγεμένος.

- Sean! Μου υποσχέθηκες πως δεν θα κουνηθείς από κει! Μην ξαναπλησιάσεις αυτόν τον πίνακα! Πήγαινε ΤΏΡΑ στο δωμάτιό σου!

Μου είπε μην αφήνοντας μου περιθώριο να αντιμιλήσω.

Έφυγα απ'το σαλόνι με κατεβασμένο το κεφάλι ντροπιασμένος αφού την είχα παρακούσει. Άφησα μισάνοικτη την πόρτα και πρόσεξα την μαμά. Ήταν καθισμένη στον καναπέ και είχε το κεφάλι της στα χέρια της. Ξαφνικά σηκώνεται και πάει προς τον πίνακα. Τον σηκώνει ψηλά και θυμωμένη τον πετάει κάτω. Ακούστηκε ένα ΜΠΑΜ.

~End of flashback~

Από τότε δεν τον έχω ξαναδεί... Ίσως η μαμά να τον έσπασε ή ίσως να υπάρχει ακόμα σκονισμένος στο πατάρι. Ίσως πάλι και να τον πέταξε αλλά αμφιβάλλω γιατί φαινόταν πολύ ακριβός. Μμμ αν θυμάμαι καλά είχαμε πάει πολλές φορές σε διάφορες εκθέσεις ζωγραφικής. Από τότε κυριαρχούσε συνέχεια στο μυαλό μου η εξής απορία: Γιατί να θυμώσει τόσο πολύ που πλησίασα τον συγκεκριμένο πίνακα;

Ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι και με ξύπνησε απ'το λήθαργό μου

...

..

.

Γεια σαααας♥♥♥

Αυτό είναι το πρώτο κεφάλαιο της πρώτης μου ιστορίας

Να σας πω την αλήθεια δν ξρ τι ν γράψω...Εμ τι κάνουν οι κουλ τύποι στο γουάτπαντ;

Ελπίζω να σας άρεσε

Αν όχι θα την διαγράψω

Γράψτε κόμμεντς

Φιλιά πολλά

~Σοφία~