In Another World

~Κεφάλαιο 13ο~

Sean's Pov

Αφού ο Έμιρ τους ζούληξε σπάζοντάς τους όοολα τα κοκκαλάκια γύρισε να με κοιτάξει.

"Τήνος είσαι εσύ;" Είπε παραξενεμένος

"Είναι ο ανιψιός μου" απάντησε ο Άνγκους... Αντί για εμένα... 

Ο βασιλιάς άρχισε να με παρατηρεί εξεταστικά

"Έχεις τα μάτια της μαμάς σου..." μου είπε

"Το ξέρω..." Απάντησα. Μου 'χει λείψει η μαμά μου...Πότε θα τελειώσει όλο αυτό;

Ο Άνγκους σοβάρεψε και γύρισε προς τα εκείνον.

"Χρειαζόμαστε την βοήθειά σου... Πρέπει να πάμε στην χώρα του Ντάνταλκ" 

Ο βασιλιάς της Ντόνεγκαλ φάνηκε ανήσυχος. Γιατί είναι ανήσυχος?

"Μα... Είναι επικίνδυνο"

"Το ξέρουμε αλλά ο κόσμος μας θα καταστραφεί αν δεν μας βοηθήσεις"

Ο Έμιρ κούνησε καταφατικά το κεφάλι του. Έκανε νόημα με το χέρι του στον ένα απ'τους δύο φρουρούς.Αυτός που ήταν στα δεξιά ήρθε μπροστά και έβγαλε το κράνος του στηρίζοντάς το στην μασχάλη του.

"Βλαντιμίρ, θέλω να συνοδεύσεις τους φίλους μου στην ζώρα του Ντάνταλκ" ο Βλαντιμίρ τον κοίταξε τρομαγμένος.

"Μα μπαμπά... Είναι επικίνδυνο" 

Ο Έμιρ έβαλε το χέρι του στον ώμο του γιού του χαϊδεύοντάς τον απαλά.

"Είσαι ο καλύτερος στρατιώτης εδώ και είμαι περήφανος για 'σένα. Θα τα καταφέρεις..." Ο Βλαντιμίρ είχε ακόμα μία έκφραση δισταγμού. Στο τέλος συμφώνησε.

Οκ εγώ είχα φρικάρει τελείως αυτή τη στιγμή.

"ΡΕ ΠΑΙΔΕΣ ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ; ΤΙ ΠΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ; ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΑΑΑΑΑΑΑ"

Αυτό κυρίες και κύριοι λέγεται έκρηξη πανικού να το ψάξετε.

Άρχισα να κουνιέμαι σαν μαϊμού που έχει πιεί καφέ και ο Άνγκους με τον Κρίστοφ προσπαθούσαν να με καθυσηχάσουν. Με πλησίασε ο Βλαντιμίρ. Μου έδωσε μία στον ώμο και ξαφνικά όλα σκοτείνιασαν.

***

Μόλις άνοιξα τα μάτια μου ήμουν ξαπλωμένος σε έναν βασιλικό καναπέ. Δεν θυμάμαι τίποτα. Τσεκάρω να δω αν μου χουνε κόψει κανα χέρι πόδι και... ξέρετε... 

Ντάξει... Όλα ήταν στην θέση τους. Γυρνάω λίγο το κεφάλι μου και βλέπω τέσσερα άτομα να με κοιτάνε περίεργα

"Τι; Έχω κάτι στο δόντι μου;" τους ρωτάω ξίνοντας το μπροστινό μου δοντάκι. Τι; Έχω κόμπλεξ με τα δόντια μου... 

Συνέχισαν οι άλλοι να τρώνε σαν τα βόδια αυτό το τεράστιο γουρούνι που μοιάζει με ψημένο ελέφαντα. Άρχισε να γουργουρίζει η κοιλιά μου... Σηκώθηκα και κάθισα στο τραπέζι.

"Και... πότε φεύγουμε;" ρώτησε τον πατέρα του ο Βλαντιμίρ.

"Το βράδυ... Δεν θα σας εντοπίσουν και τα τρολς. Θα σας βοηθήσω δίνοντας σας απ'τα καλύτερα όπλα των νάνων"

Μόνο που υπάρχει ένα μικρό προβληματάκι...

"Δεν ξέρω να παλεύω...ούτε να χρησιμοποιώ σπαθί" Όλοι γύρισαν συγχρονισμένα και με κοίταξαν σαν να μην είχαν προσέξει οτι είχα καθίσει στο τραπέζι μαζί τους και έτρωγα τον... ελέφαντα...(ξερνάω)

"Θα σε μάθω εγώ" είπε κάπως αδιάφορα ο Βλαντιμίρ

"Οκ..." απάντησα αμήχανα. 

Ο Βλαντιμίρ σηκώθηκε απ'το τραπέζι καθώς όλοι είχανε τελειώσει με το φαγητό τους, πήρε ένα μήλο και βγήκε έξω στο μπαλκόνι. Δεν ξέρω γιατί αλλά ήμουνα περίεργος να μάθω. Τον ακολούθησα. 

Είχε γύρει προς το χρυσό κάγκελο του μπαλκονιού και κοιτούσε την χώρα του. Είχε πέσει η νύχτα και άναψαν κάτι χειροποίητες λάμπες που είχανε φτιάξει οι νάνοι φώτιζοντας ότι έρπεπε να φανεί. Σιγά σιγά έσβηναν κάποια φώτα σπιτιών. Το παλάτι ήταν ψηλό, οπότε μπορούσες να δεις και πέρα απ'την πύλη. Το τοπίο ήταν πενέμορφο. Ο Βλαντιμίρ αφουγγράστικε μελαγχολικά

"Όταν σβήσει εκείνο το λαμπάκι. Τότε θα φύγουμε" Μου ανακοίνωσε δείχνοντάς μου το μόνο λαμπάκι που ήταν αναμένο. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου για να πω οτι το κατάλαβα. Τα μάτια μου είχαν καρφωθεί στο υπέροχο τοπίο.

"Έχω φύγει αρκετές φορές απ'την πύλη... Αλλά ποτέ δεν έχω φτάσει πολύ μακριά... Δεν νομίζω να αντέξω τόσο καιρό μακριά απ'τον κόσμο μου..."

"Κι εγώ αυτό έλεγα πριν έρθω εδώ. Θα αντέξεις, γιατί θα μάθεις πολλά ενδιαφέροντα πράγματα και το μυαλό σου δεν θα 'χει χώρο για μελαγχολία και νοσταλγία" Είπα ψέματα αλλά το έκανα για να τον βοηθήσω. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα εμ άι ράιτ; 

"Τίμοθυ, κλείσε το φως τώρα!" Ακούστηκε με θυμωμένη μάνα με αγριοφωνάρα.

"Γιατί πρέπει πάντα να ελέγχεις την ζωή μου;" Απάντησε ένας μεσήλικας.

Το τελευταίο φως έκλεισε

Κι εμείς ξεκινήσαμε για την χώρα του Ντάνταλκ

Κι εγώ ακόμα δεν ξέρω γιατί...