Verloren

Hoofdstuk 3

De volgende morgen sta ik op tijd op zodat ik Guusje naar school kan brengen. Ik ga vandaag ook naar school, denk ik. Het eerste uur ga ik niet redden, maar misschien kan ik het tweede uur gaan. Ik doe mijn favoriete outfit aan, lage witte All Stars, een lichte jeans en een bordeaux rode trui. Ik pak mijn tas in en loop naar de eetkamer. Guusje zit op de bank tv te kijken en eet een boterham. "Hoi Lana." "Goedemorgen Guusje, heb je lekker geslapen?" Ik hoor geen antwoord terug, ze zit waarschijnlijk weer te dromen. Ik loop naar onze grote koelkast en bedenk me dat ik helemaal geen honger heb. Ik moet toch wat eten, dus pak drinkontbijt en vul een groot glas ermee.

Als we op de fiets zitten naar Guusje's school praten we over van alles. Over dat ik vandaag weer naar school ga en dat ze zaterdag een kinderfeestje heeft. Als ik weer op de fiets zit naar huis, fiets ik heel sloom. Mensen kijken me boos aan, maar het maakt me niet uit. Zij hebben hun beste vriendin niet verloren. Als ik thuiskom heb ik nog een halfuur. Ik besluit een aflevering van Pretty Little Liars op Netflix te kijken, het is echt spannend. Ik keek het altijd met Rosa samen, en dan echt 3 of 4 afleveringen achter elkaar. De aflevering was afgelopen en ik moest een beetje opschieten om nog op tijd op school te komen.

Toen ik de klas in kwam lopen viel het helemaal stil. Iedereen keek me aan met een blik vol medelijden. Ik loop naar een tafel achteraan en begin mijn spullen uit te pakken. Claire zit naast me en ik voel haar ogen in mijn rug branden. Ik draai me om en zie dat Claire tranen in haar ogen heeft. "Hee Lana, ik heb je gemist!" ze glimlacht en ik glimlach terug. Het is fijn om zo iemand als Claire te hebben. "Ik jou ook, is er nog iets bijzonders gebeurt op school?" "Nahh, niet echt. Zonder jou is er niet veel aan!" We lachen totdat we merken dat onze mentor ons geïriteerd aankijkt. "Dames, ik vind het ook fijn dat Lana weer terug is, maar we gaan nu echt beginnen met de les." "Oke mevrouw" zeggen we tegelijk, waardoor we nog harder moeten lachen. Onze mentor zucht en besluit ons maar even te laten.

Als we in de pauze aan een tafeltje zitten komen er een paar mensen naar me toe waar ik normaal nóóit mee praat. Ze condoleren me en vragen hoe het gaat. Ik heb wel 10 keer dankje gezegd als Claire zegt: "Mensen, laat haar even met rust. Het spreekuur is om 4 uur." Ik begin te lachen, Claire kan soms echt geniale opmerkingen maken. Maar het werkt wel, iedereen gaat weg. De pauzes duren altijd te kort, en de lessen duren zoo lang. Gelukkig zijn we vandaag al om 2 uur uit, dan kan ik Guusje nog op tijd van school halen.