Verloren

Hoofdstuk 7

'Lieve Freek, ik weet niet goed hoe ik dit moet vertellen, maar ik ga het gewoon doen. Ik vind je leuk, heel erg leuk. Elke keer als ik les heb van je en je weer zie krijg ik vlinders in mijn buik. Je kan zo mooi vertellen en je bent gewoon perfect. Ik weet dat we heel veel jaar schelen, maar ik houd het gewoon niet meer vol. Xxx Rosa De Graaf (1vh)'

Dit is een brief die Rosa ooit naar onze geschiedenis leraar, meneer van Bergen, heeft gestuurd. Hij was 32, en Rosa vond hem heel erg leuk. Ze praatte elke dag over hem en was altijd heel blij bij geschiedenis. Ze deed ook altijd alsof ze er helemaal niks van snapte, zodat hij speciaal naar haar tafel toe kwam om het uit te leggen. Rosa heeft het nooit aan iemand durfen te vertellen, behalve mij. Als we gingen logeren, ging ze naar zijn Facebook en zwijmelde ze de hele avond weg bij zijn profielfoto. Ze was misschien een beetje geobsedeerd, maar we zaten ook pas in de eerste. Ze schreef wel vaker zulk soort brieven, maar heel veel heeft ze er gewoon weggegooid. We hebben deze en een aantal andere brieven bewaard op die plek, zodat niemand het ooit zou weten. Dit was één van de minder grote geheimen.

Ik hoor iemand de trap op lopen en pak snel een tas waar ik de enveloppen in doe. Het is Rosa's moeder. "Lukt het een beetje meisje? Ik kwam even kijken, want ik hoorde niks meer." "Het gaat helemaal goed hoor. Vind u het erg als ik deze week nog een keer langskom om even te kijken?" "Natuurlijk niet! Kom gerust langs, maar op woensdagen kan het niet, want dan zijn we er allemaal niet." "Oke, dan kom ik deze week nog even langs!" Rosa's moeder kijkt geïnteresseerd naar de tas die ik vast heb. "Wil je die tas hebben?" Ik kijk even welke tas ik nou eigenlijk heb gepakt. Het is een zwarte, simpele tas. Het was Rosa's gymtas. Van alle tassen die ze heeft, moet ik weer persé deze pakken. Ik kan mezelf wel voor m'n kop slaan, dat ik niet een tas heb gepakt waar meer betekenis in zat. "Eeeh, ja. Ik vind het een leuke tas en Rosa en ik gooiden er altijd mee met gym." Ik probeer niet rood te worden, wat best wel moeilijk is voor mij, als ik het zeg. Rosa's moeder kijkt me vragend aan, maar besluit er niet verder op door te gaan. Ik kijk op de klok, 10 voor half 3. Nee! Ik moet Guusje nog ophalen, en hopelijk gaat ze met Bram spelen. "Sorry Helen, maar ik moet echt gaan. Ik moet Guusje nog ophalen. Heel erg bedankt voor de thee en dat jullie me het hebben verteld. En ik kom deze week nog even langs." "Natuurlijk meisje, geen probleem. Ik zie je graag deze week nog. Geef een dikke knuffel aan je zusje en ik zie je snel weer!" Ik geef haar drie kussen en ren de trap af, de gymtas over mijn schouder. Ik zeg Rosa's vader en Tim nog even gedag en ren dan naar mijn fiets. Fijn, nu heb ik 3 tassen. 2 gymtassen, eentje van Rosa en een van mij en nog mijn normale schooltas.

Als ik op school aankom, ben ik nog net op tijd. Ik zie Roy en zwaai en glimlach naar hem. Hij loopt naar me toe, hetzelfde als in mijn droom. Alleen pakt hij me nu niet vast en zoent hij me niet. De bel gaat, maar ik zie Guusje nergens. Alle kinderen komen naar buiten en het plein begint leeg te lopen, maar ik zie Guusje niet. Ik maak me zorgen en ren naar binnen.