1+1=2 [b×b]

Α.i

«Αντωνίου στον πίνακα!» η ενοχλητική φωνή της μαθηματικούς του -αυτή η προφορά, αυτή η προφορά, τον ξύπνησε από της σκέψεις του. Μέχρι τότε κοιτούσε ξεχασμένος έξω από το παράθυρο στο ερημωμένο γήπεδο μπάσκετ της πίσω αυλής, μικρό με τα δίχτυα της αριστερής μπασκέτας άφαντα και το ταμπλό της άλλης κατεστραμμένο. Τόσο λυπητερό, κάνεις δεν πατούσε πια, ούτε καν για την ώρα της γυμναστικής. Η μόνη χρήση του πια ήταν από ζευγαράκια τα απογεύματα.

Κοίταξε γύρω του. Όλοι τον κοιτούσαν. Σήκωσε τα γυαλιά του στη μύτη του και σηκώθηκε από τη θέση του πηγαίνοντας στον πίνακα. Έριξε μια ματιά στην εξίσωση που ήταν γραμμένη και την έλυσε.

«Ναι, πολύ ωραία Αντωνίου, αλλά να προσέχεις περισσότερο στο μάθημα» του είπε. Αυτή η προφορά τον νευρίαζε απίστευτα.

«Επίσης θέλω να σηκώνεστε μόνοι σας στον πίνακα. Κάποιοι μου δίνεται την εντύπωση ότι τα ξέρετε αλλά για να βγει ο βαθμός σας πρέπει να δίνεται περισσότερο προσοχή στην τάξη»

Ακόμα θυμάμαι το 18,5 σου, τα χέρια του σφίχτηκαν. Γύρισε στην θέση του. Η μητέρα του ήταν νευριασμένη για μία εβδομάδα. Το μάθημα συνέχισε με τους ίδιους βαρετούς ρυθμούς.

.

«Η γυναίκα δεν ξέρει που πάνε τα τέσσερα όσο αναφορά την διδασκαλία. Να το βράσω το μεταπτυχιακό σου, κυρά μου, αν δεν μπορείς να μάθεις στους μαθητές σου δυο απλά πράγματά» είπε η Ζωή μασουλώντας το κουλούρι της. Οι απόψεις της μαυρομάλλας κοπέλας για την μαθηματικού δεν ήταν λανθασμένες. Έφτασαν στο παγκάκι τους και η Ζωή έδιωξε κάτι πρωτοετής που ακόμα δεν ήξεραν ότι αυτό το παγκάκι ήταν ιδιοκτησία της Ζωή Μηχάλη. Είχε χαραγμένο και το όνομα της πάνω.

«Πφφ.. πρωτάκια» έκανε η κοπέλα κοιτώντας βαριεστημένα την αυλή γεμάτη μαθητές.

«Τι έχεις;» ρώτησε μετά από κάποιες στιγμές.

«Ε;» η κοπέλα κοίταξε το φαγητό του «Α! Απλό σάντουιτς»

«Χρήστο. Τόσα χρόνια που σε ξέρω, εξήγησε μου αυτό: Πως είναι δυνατόν να φαίνεται το 'απλό σάντουιτς' σου το πιο νόστιμο σάντουιτς του κόσμου;» είπε και το αγόρι γελώντας έτεινε προς το μέρος της. Εκείνη τη στιγμή πέρασαν από μπροστά τους μια παρέα αγοριών κόβοντας τους τον ήλιο. Εκείνη τη στιγμή που η Ζωή είχε ακόμα στο στόμα της το σάντουιτς του. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισε ο Γιώργος Αλεξίου να κοιτάξει προς το μέρος τους. Οι ματιές τους ενώθηκαν για ένα αμήχανο κλάσμα του δευτερολέπτου και γρήγορα ο Χρήστος έφερε το βλέμμα του αλλού.