1+1=2 [b×b]

Γ.viii

Η Ζωή κάποια στιγμή θα έσκαγε. Καθόταν στο δωμάτιό της και έβλεπαν μια ταινία που ξανά ο Χρήστος δεν πρόσεχε χαμένος στις σκέψεις του. Σταμάτησε την ταινία και το αγόρι ήξερε ότι η συζήτηση που προσπαθούσε να αποφύγει ερχόταν.

«Χρήστο ξέρω ότι μπορεί να μην θέλεις να μιλήσεις γι' αυτό... αλλά πρέπει να ξέρω ποιανού το πουλί πρέπει να κόψω που σου το έκανε αυτό» του είπε και ο Χρήστος γέλασε ελαφρά. Δεν υπάρχει επιστροφή. Πήρε μια βαθιά αναπνοή, την κοίταξε στα μάτια και άνοιξε το στόμα του.

«Εδώ και κάποιο καιρό» κοίταξε κάτω «Φασώνομαι με τον Γιώργο Αλεξίου αλλά αυτός το έκανε για ένα στοίχημα και εγώ τον ερωτεύτηκα»

Ένιωσε τη Ζωή να παγώνει δίπλα του.

«Τ- τι;» έκανε το κορίτσι «Νομίζω ότι σε άκουσα να λες ότι-»

«Ναι, καλά άκουσες»

Έπεσε μια βαριά ησυχία.

«Χρήστο» η φωνή της δεν ήταν αηδιασμένη, ούτε παρηγορητική, ούτε λυπημένη «Πως στο καλό έμπλεξες έτσι;»

«Δεν έχω ιδέα»

«Πως; Πότε;» συνάντησε το βλέμμα της.

«Από τη μέρα των Δημιουργικών Εργασιών, θυμάσαι ήμουν ομάδα μαζί του» η κοπέλα γούρλωσε τα μάτια της.

«Όντως! Έχουν περάσει μήνες απ' αυτό!»

«Ναι, με- με φίλησε στην βιβλιοθήκη, και μετά στο γυμναστήριο»

»Μετά βρισκόμασταν στην αποθήκη της καθαρίστριας αλλά μας βρήκε και μας πήγε στον λυκειάρχη, θυμάσαι εκείνη τη μέρα που με είχαν φωνάξει; Γι' αυτό ήταν. Και μετά βρισκόμασταν το βράδυ, πηγαίναμε βόλτες με το αμάξι του Ραφ, τον ξέρεις από την παρέα του Γιώργου με τα ξανθά μαλλιά και τα γαλάζια μάτια, νομίζω ήταν κάτω από το νυχτερινό φως μια λάμπας του δρόμου που άρχισα να τον ερωτεύομαι» κούνησε το κεφάλι του.

«Ναι και μετα τον-» σταμάτησε και πήρε μια ανάσα, έστρεψε το βλέμμα του αλλού.

«Μετά του είπα να έρθει σπίτι, όταν η μαμά έλειπε για την τετραήμερη με το σχολείο της» έκανε μια μικρή παύση «Κάναμε-» κοκκίνισε στην ανάμνηση και στο γεγονός ότι το έλεγε στην φίλη του.

«Σεξ» τον ολοκλήρωσε το κορίτσι «Και μετά ο Γιώργος έδειξε τις φωτογραφίες σου σε όλο το σχολείο»

«Ναι»

«Το έκανε όλο αυτό για ένα στοίχημα»

«Ναι»