Viyola

3.Bölüm

"Ruhumda hissettiklerimdir gördüklerim." -Damla KOTAN

Gözlerimi açmakta az da olsa zorlandım. Uykumu sonunda en iyi şekilde alabilmiştim.

"Çok üzgünüm madam." diye bir ses duydum. Başta kim olduğunu anlamamıştım ama sesi tanıdık geliyordu. Kafamı biraz zorladım silik silikte olsa bu ses kulağıma geliyordu.

"Grace ben." dediğinde başımda şimşek çakmıştı.

"Kusura bakmayın o gece sizi orada bırakmamam gerekirdi." dese de ondan şüphelenmiştim. Hatta kesin olarak o yapmış bile olabilir.

"Beni düşürenin sen olmadığını ne bileceğim?"

Öksürmeye başladı.

"Ben size bir şey söyleyemem. Sadece size yardım ederim." bir süre sustu. Konuşsun istiyordum. Elbet ki ağzından kaçıracaktı.

"Ne yardımı?" bu kadın fazla gizemli konuşuyordu. Kafam iyice karışmıştı.

"Rüyalar gerçeği yansıtır. Gerçekler ise size bir çok şey öğretir madam."

Dedi ve sessiz adımlarla odadan çıktı. Neden rüyalara değinmişti ki? Bu kadın ne biliyordu? Benim rüyalarım dipsiz bir kuyunun karanlığından ibaretti. Ne gerçeğinden bahsediyordu? Hala anlamamıştım.

Gözlerim yavaşça kapandı, uykum ağırlaşmış ve sessizce uyuyakalmıştım.

"Amelia? Uyan!"

Ne? Nasıl olur? Başım hala çok ağrıyor uyuyor muydum ben?

"Sonunda uyandın! Uykunda konuşuyordun."

Bir saniye, bunların hepsi rüyaydı ve ben Grace'i rüyamda mı gördüm? Bunlar doğru olamaz. Sanırım deliriyorum. Evdeyim ve odamda teyzem var. Farkındayım çünkü her zaman ki gibi oturağımdaydım. Biz eve ne ara geldik?

Son cümlemi sesli söylemiştim ki teyzem bana "Ne saçmalıyorsun sen?"
demişti. Saçmalamıyordum, sadece merak etmiştim. Eğer hepsi tamamen rüyaysa delirdiğim kesindi.

"Kafanda neler yaşadığın beni ilgilendirmez. Sana bir şey söylemeye geldim. Haberin olsun diye." dediğinde anlam verememiştim. Dejavu mu yaşıyordum?

"Bugün bir parti..daha doğrusu müzikal bir davet vereceğim. Oliver bahsetmiştir sana zaten." dediğinde beynimden vurulmuşa döndüm. Günler geriye mi sarmıştı? Yoksa ben mi geleceği görüyordum?

"Bir hemşire seni görmeye gelmiş aşağıda bekliyor. Birazdan yukarı gelecek. Sanırım yine Oliver sana acımış. Yoksa ben çağırmam biliyorsun."

Bilmez miyim? En iyi ben bilirim. Ölmemi en çok isteyen sensin zaten. Görmüyorum ama ona çok öfkeliydim. Tüm gıcıklığını bana kusuyor sonra da kokoş arkadaşları ile bir güzel eğleniyor.

Odamdan çıkmasına çok geçmeden odaya başka birinin girdiğini anlamıştım. Sanırım dediği hemşire gelmiş olmalıydı. Yine de görmeden teyzemin dediklerine inanmak içime garip bir duygu veriyordu.

Sessizdim, sadece işini yapmaya gelmişti. Beni kontrol edecek, biraz tembihleyecek ve gidecektir diye ummuştum.

"Madam artık başlayalım mı?" dediğinde onun Grace olduğunu anlamıştım. Aklım iyice karışmıştı.

"Ne olduğunu anlamıyorum? Neye başlayacağız Grace?"

Teyzem, acaba o bana bir oyun mu oynuyor? Sanırım beni delirtip benden kurtulacak. Ya da ben şizofrene bağlıyorum.

"O gece neden düştüğünü bilmek istemiyor musun?" dediğinde kalakaldım. Nasıl bilecektim ki? Kendi biliyorsa da beni neden bu kadar uğraştırıyordu? Zaten yorgundum.