Viyola

9.Bölüm

sena1966
"Hislerimden doğan, yüreğime dokunan." -Damla KOTAN

"Hey.."

Gecenin sessizliği vurmuştu gökyüzüne. Yansıyan sadece karanlık değildi o gece pencereye.

"Amelia..uyan!"

Sessizliği boğan bir ses vardı o gece.
Pencereye vuran tıkırtılardı sessizliği bozan.

"Gitme. Anne, lütfen beni bırakma."

"Uçurum. HAYIR!"

Yine bir kabusla uyandığım o an da, göremediğim bir boşluktan gelen sesleri duymuştum. Birinin bana seslendiğini anlayabilmiştim ama kim olduğuna dair bir fikre sahip değildim.

Son kez tıkırtı geldiğinde normal bir insan gibi doğrulup pencereye bakmayı çok istemiştim ama bunun mümkün olmadığını bildiğimden sadece düşüncelerimden ibarettim.

"Amelia, benim Bailey."

Kısık da olsa en son gelen sesi duyabilmiştim. Teyzem Bailey'nin bize gelmesini istemiyordu ama o bana daima yanımda olduğunu söylemişti. Şimdiyse teyzemden gizli köşke girmişti. Gece olduğunu hissedebiliyordum ama Bailey'nin neden bu saatte geldiğine anlam veremiyordum.

Maalesef ki o an elimden bir şey gelmiyordu ve tek bir seslenmem teyzemin uyanmasına sebebiyet verebilirdi. Bu tehlikeyi göze alamazdım. Benim yüzümden Bailey'nin başı derde girsin hiç istemezdim.

"Bailey.."
Kısık sesimi ona duyurmaya çalışsam da bu kadar kısık sesi ben bile zor duyarken Bailey'nin duymasını beklemem saçmaydı.

Koridordan gelen ayak seslerini duyduğumda o an ki tedirginliğimle yatağımdan düşmüştüm.

Olamaz. Ben şimdi ne yapacağım?

Grace lütfen bana yardım et.

Ağlamaklı sesimde o an ki acımı kaldıramıyordum. Bir süre önce merdivenden yuvarlanmıştım ve onun acısı hala geçmemişken acıyan yerin üstüne tekrar düşmüştüm. Bu acıya katlanamıyordum.

Çaresizdim. O an çok çaresiz kalmıştım. Doğrulamak istiyordum ama doğruluğuma bile emin olamıyordum. Yürümeye ve görmeye bu denli hasret kalmışken, bu acı beni mahvediyordu.

Teyze...

Kısık sesim benden çıkan son çaresizliğim olmuştu.

Acı çeken bedenimi zorlanarak kollarımla dik tutmaya çalışıyordum. Çaresizliğime bir çaresizlik daha katarken gözlerimden gelen yaş acıma tuz biber olmuştu âdeta.

"Amelia, kalk hadi. Ağlama lütfen, yere düşmüşsün. Yardım etmeme izin ver."

Tanımadığım bir ses çınlamıştı kulağımda. Göremiyordum ve çaresizlikten o kişinin yardımına muhtaç kalmıştım. Beni yerden kaldırdığını hissettiğimde tek bir şey düşünmemiştim. Beni bir yere oturttu, sanırsam bu benim tekerlekli sandalyemdi.

"Kimsin sen?" o an gerçekten sadece bunu mu sorabilmiştim? Kendimle çelişsem de onca sorunun içinden o acıyla bunu seçebilmiştim.

Soruma cevap alamamıştım.

Kim olduğunun dışında nasıl bir anda ortaya çıkmıştı? Ona bile anlam verememiştim.

Bailey değildi ya da benim inatçı teyzem değildi. O zaman kimdi bana bir an da yardım eli uzatan. Grace de olamazdı. Çelişkiden çelişkiye düşüyordum. Korkuyla karışık yaşadığım bu karmaşaya bir açıklık getiremiyordum.