Viyola

7.Bölüm

"Doğuştan bir eksiklikti ondaki, acırdı kader ona ama o halen habersizdi." -Damla KOTAN

"ANNE!"

Sanki başımdan aşağı su dökmüşlerdi bana. Bu nasıl bir ter dökmekti?

"Amelia? İyi misin canım?"

Sarsıldım, ilk defa annemi rüyamda böylesine acı çekerek ağlarken görmüştüm. Onu öyle görmek bana da derin bir acı vermişti. Kalbim sıkışmış ama öylece izleyedurmuştum. Neydi bana anlatmak istediği?

"Bilmiyorum, gerçekten artık bu acıya dayanacak gücüm kalmadı."

Saçlarımı okşayan elleri üzüntülü nefesiyle geri çekildi.

"Ben sana bir şeyler hazırlasam iyi olur. Hasta olmanı hiç istemem madamcığım. Biraz yüzün gülsün, üzülme artık. Ben seninleyim."

Onun sözlerinin hatırına az da olsa gülümsedim. Annemin olmayışını daha fazla düşünmeye katlanamıyorum. Bailey'nin de yardımıyla tekerlekli sandalyeye geçtim. Beni üzen şeyleri unutup mutlu edecek şeylere kafamı yormalıydım. Dün gece beni az da olsa mutlu eden şeylerden biriydi. Viyolaya ilk dokunuşumdu.

"Sen..Grace? "

Tam düşüncelere dalarken gizemli kadın yine belirivermişti. Onun geldiğini hislerimden anlamıştım. Her geldiğinde yoğun bir baş ağrısı oluşuyordu.

"Artık sizin mutlu olmanız gerek. Lakin bana güvenmiyorsunuz. Bakın mutlu olmak istiyorsanız size sadece ben yardım edebilirim."

Neden? Bana neden bu kadar yardım etmeye meraklı? Ben kendi halinde yaşam süren ve engelleriyle başa çıkmaya çalışan bir insanım.

"O zaman daha açık konuş Grace. Bana neden yardım etmeye bu kadar meraklısın? Sen kimsin?"

Bana göre uzunca gelen bir süre sustu. Belki yalan konuşacaktı ama yine de konuşacaktı.

"Size detay veremem Madam. Gerçekten annenizin geçmişini, bu acısını öğrenmek istemez misiniz? Ya da viyola, onun ruhunuza katacak huzuru keşfetmek? Bunları istiyorsunuz sanıyorum."

Cezbedici konuşmuştu. Kanmalı mıyım? Fazla mı şüpheciyim? Sanırım ona güvenmeyi denemekten zarar gelmez. Alt tarafı deneyeceğim. Bir şeyler öğrenme zamanım geldi de geçiyor.

"Pekala sana güveniyorum. İlk olarak bana dün geceyi gösterebilir misin? O viyolaya ilk dokunduğum anı."

"Gece'nin karanlığı çöktüğünde düşünceler serbest kalır. Bu gece..."
dediğinde başımdaki ağrı aniden kesildi. O sırada odanın kapısı açıldı ve muhtemelen Grace gitmiş olmalıydı.

"Amelia, canım. Ben çok üzgünüm."

Ne olmuştu? Bailey neden böyle moralsizdi?

"Teyzen bir daha seni görmeye gelmememi söyledi." dedikten sonra ellerimi bir süre tuttu ve bana sımsıkı sarıldı.

Teyzem yine beni yalnız bir boşluğa sürüklemişti. Şimdi sadece bir şey vardı. Çuha çiçeğim ve ben. Yine yalnızdım ama alışmıştım. Annemden sonra yalnızlık tüm bedenimi sarmıştı zaten, Bailey beni tek mutlu eden kişiydi. Lakin teyzem beni mutlu eden birini elimden almaktan zevk duyuyordu.

"Ben artık gitsem iyi olur. Belki teyzen bir gün tekrar gelmeme izin verir. Üzme kendini, benim hep senin yanında olduğumu düşün."

Elimi tuttuğu elini yavaşça bıraktı ve aynı yavaşlıkta kapıyı açtı. Artık Bailey de yoktu.