Demin e tërbon e kuqja

30.

Hapa sytë dhe shoh orën që shënonte 08:47, ishte e shtunë dhe e kisha lënë pushim, kthehem nga ana tjetër duke buzëqeshur dhe Zana nuk është aty,

"Zana!" dhe prap askush nuk përgjigjet,

'Ka ikur!' mendova dhe vrap shkova poshtë, e ndjej një aromë sikur të ishte djegur diqka,

"Aras nuk e di se çfarë pata, më janë djegur vezët më është derdhur kafeja.."

"Zana, nuk ka problem ja e rregulloj unë! Mirëmengjesi! Si ke fjetur mbrëmë?"

"Mirë Aras kam fjetur shumë rehat, pse në dhomën tënde nuk hyjnë rrezet e diellit?"

"Buzëqeshja jote është e vetmja dritë e diellit që unë dua!" dhe u afrua dhe më la puthjen e mëngjesit.

"Aras, pse sot e ke bërë pushim për të gjithë?"

"Sepse të gjithë e meritojnë pushimin apo jo!"

"Çudi pse nuk bie borë tani, ti këto fjalë..."

"Eja të hamë gjëra të padjegura!" dhe u ulëm të hamë mëngjes.

"Zana pasi të mbarojmë mëngjesin dua të të dërgoj tek një vend!"

"Në rregull, vetëm se më parë duhet të shkojmë tek unë të ndërrohem."

"Bën mirë sepse do të shkojmë me motoçikletë."

"Me motoçikletë!"

"Po, pse ke frikë?"

"Shumë Aras, e kam tmerr."

"Zana kur je me mua tmerri më i madh që mund të kemi është të mos qenurit bashkë!"

Sapo mbaruam me mëngjesi, Arasi hipi lart të vishej kurse unë e prisja. Sapo doli ishte veshur me xhaketën e lëkurës, dhe fillova ti bëj fresk vetes. I dashuri im të ishte aq i bukur nuk e kisha imagjinuar kurrë.