Η πλούσια και ο φτωχός.

Chapter 2

Ακούγεται το ξυπνητήρι και με το ζόρι μπορώ να ανοίξω τα μάτια μου για να το κλείσω. Η ώρα είναι 12:00 και στις 13:00 έχω κανονίσει με την Σοφία για καφέ. Χαίρομαι τόσο πολύ που θα την δω μετά από έναν μήνα.

Μου μένει μία ώρα να ετοιμαστώ οπότε απομακρύνω τα χέρια του Κρίστοφερ τα οποία είναι τυλιγμένα γύρω μου, ώστε να πάρω από την ντουλάπα ένα μαύρο τζιν με μία άσπρη απλή κροπ τοπ και να μπω να κάνω μπάνιο.

Καθώς έχω τελειώσει με το μπάνιο, έχω ντυθεί, χτενιστεί και μακιγιαριστεί, πάω στην κουζίνα για να πιω τον πρωϊνό καφέ μου. Στην τραπεζαρία κάθεται η κα. Χάθαγουεϊ μαζί με την μητέρα μου.

<<Καλημέρα>> λέω και κάθομαι μαζί τους στην τραπεζαρία.

<<Καλημέρα>> μου απαντάνε και οι δύο.

<<Γιατί είσαι ντυμένη Αμπέλα; >> με ρωτάει η μητέρα μου.

<<Έχω κανονίσει με την Σοφία να βγούμε για καφέ γιατί έχω να την δω πολύ καιρό.>>Η μητέρα μου και η κα. Χάθαγουεϊ κοιτιούνται κατευθείαν και μετά κοιτάνε εμένα.

<<Τι έγινε;>> ρωτάω γεμάτη περιέργεια για τον τρόπο που αντέδρασαν.

<<Αμπέλα η Σοφία μπορεί να είναι κολλητή σου όμως δεν είναι στην ίδια κοινωνική τάξη με εσένα τώρα πια και σου έχω πει πως νιώθω για αυτήν.>> Μου λέει η κα. Χάθαγουεϊ και συνεχίζει. <<Επίσης θα έρθει ο Μπεν σπίτι μας και πρέπει να είσαι εδώ.>>

<<Μα έχω να την δω ένα μήνα!!>> Αντιμιλάω. <<Μητέρα πες κάτι>> της φωνάζω. Η μητέρα μου, μου ρίχνει μια ματιά και μετά κατεβάζει το κεφάλι. Η κα. Χάθαγουεϊ, έχει ένα χαμόγελο στα χείλη της όμως δεν θα την αφήσω να με κάνει ότι θέλει.

<<Όχι κα. Χάθαγουεϊ. Δεν με ενδιαφέρει για το πως νιώθετε για εκείνη>>. Ξέρω γιατί δεν την συμπαθεί. Η Σοφία είναι "αντράκι" δυναμική γυναικά με τσαμπουκά.. Δεν είναι γλυκιά κάθε φορά μόνο όταν χρειάζεται και δεν φοράει φορέματα και τέτοια. Εμένα αυτό μου αρέσει πάνω της όμως. <<Είναι σαν οικογένεια μου αυτή η κοπέλα για 'μένα και δεν μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό οπότε πρέπει να το αποδεχτείτε! Επίσης για τον κ. Μπεν ήρθα χθες στο δείπνο δεν χρειάζεται να με δει ξανά.>> Υψώνω την φωνή μου.

Η κα. Χάθαγουεϊ κοιτούσε από πίσω μου όλη την ώρα όμως δεν έδωσα σημασία. Όταν τελειώνω τον λόγο, μετά από λίγα δευτερόλεπτα ακούγονται βήματα από πίσω μου να έρχονται προς τα εμάς. Γυρνάω και βλέπω τον Κρίστοφερ.