Η πλούσια και ο φτωχός.

Chapter 4

<<Που είναι το κολιέ σου Αμπέλα;>>
Με ρωτάει.

Κοιτάω κάτω στον λαιμό μου και παρατηρώ ότι το κολιέ μου, λείπει. Όχι δεν γίνεται αυτό. Δεν γίνεται να το έχασα. Αυτό το κόσμημα έχει πολύ μεγάλη συναισθηματική αξία για εμένα. Πανικοβάλλομα και ήδη νιώθω να βουρκώνω.

<<Όταν έφυγες από το σπίτι το είχες μαζί σου;>> ρωτάει η Σοφία κάθως βλέπει τον πανικό στα μάτια μου και πόσο στεναχωρημένη είμαι ήδη.

<<Ναι, αφού ποτέ δεν το αποχωρίζομαι εκτός απ'όταν κάνω μπάνιο. Εκτός και εάν.. ωχ όχι αυτό είναι>>.

<<Τι είναι;>> ρωτάει γεμάτη περιέργεια.

<<Πριν έρθω σε εσένα, έπεσα πάνω σε ένα αγόρι με αποτέλεσμα η σακούλα που είχα τα πράγματα να σκιστεί και να πέσουν κάτω. Γι'αυτό τα κρατούσα στο χέρι όταν ήρθα. Η σύγκρουση ήταν τόσο μεγάλη που μέχρι και το κινητό έφυγε από τα χέρια μου. Λογικά έπεσε και το κολιέ. Ότι και να κάνω τώρα σίγουρα κάποιος θα το έχει πάρει>> λέω με μια βαθιά απογοήτευση στην φωνή μου. Δάκρυα απειλούν να πέσουν από τα μάτια μου. Ήταν το μόνο πράγμα που με έδενε με τον πατέρα μου.

<<Μην είσαι χαζή, πάμε να ψάξουμε εκεί όπου συγκρούστηκατε με το αγόρι, μπορεί να το βρούμε>> λέει η Σοφία. Πάντα ήταν αισιόδοξη και είχε ελπίδες σε αντίθεση με 'μένα που είμαι πολύ αρνητική. Είναι ένα από τα πολλά πράγματα που αγαπώ σε αυτήν.

Σηκωνόμαστε και τρέχουμε για να βγούμε έξω. Η Σοφία πάλι καλά είναι ντυμένη επειδή θα βγαίναμε το μεσημέρι αλλά της το ακύρωσα. Ευτυχώς επειδή δεν θα μπορούσα να την περιμένω να ετοιμαστεί.

Στον δρόμο για να πάμε στις σκάλες του παλιού σπιτιού,  στο πεζοδρόμιο όπου συγκρουστήκαμε με τον Τζος, μέχρι να φτάσουμε κοιτούσαμε κάτω για να το βρούμε. Όταν φτάσαμε στο  μέρος τον βλέπω να κάθεται στις σκάλες μαζί με ένα άλλο αγόρι. Εγώ και η Σοφία δεν δίνουμε σημασία και ψάχνουμε μπροστά τους στο πεζοδρόμιο κάνοντας κύκλους για να το βρούμε. Είμαι σίγουρη πως φαινόμαστε σαν χαζά αλλά αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που με ενδιαφέρει αυτήν την στιγμή. Έχουμε αρκετά λεπτά που το ψάχνουμε ενώ ο Τζος και το αγόρι μας κοιτάνε αλλά δεν το βρίσκουμε.

<<Ψάχνετε κάτι;>> Ακούω μια βαθιά φωνή να λέει και καταλαβαίνω πως είναι του Τζος.

<<Ναι μήπως έχετε δει ένα κολιέ ασημί με ένα κυκλικό διαμάντι;>> ρωτάω μιλώντας γρήγορα και σαν υστερικιά και πραγματικά εύχομαι να το έχουν δει.