Στο βυθό της θάλασσας

Κεφάλαιο 8

Χγκααα φιουυυ ....Δεν το πιστεύω!
Ροχαλίζει το βλαμενο!
Δεν φτάνει που τον άφησα να κοιμηθεί μαζί μου, ροχαλίζει κ'από πάνω!

Εε, να σου θυμίσω ότι εσύ ήσουν αυτή που τον παρακαλαγες να μείνει μαζί σου, γιατί φοβοσουνα μην κάνει καμία ανωμαλία ο βασιλιάς.

Εσύ να σκάσεις! Δε σου ζήτησα να μου υπενθυμίσεις τίποτα!

Έχει πάρει τα 3/4 του κρεβατιού μου και εγώ είμαι έτοιμη να πέσω, συν ότι δεν έχω ύπνο!

Ε πέσε να ησυχάσουμε!

Μωρί! Κανόνισε γιατί θα φάω πιπέρι!

Όχι σε παρακαλώ! Λιπισουμε! Δε θα ξαναμηλισω!

Τέλεια! Θα έχω την ησυχία μου!

Γκουχου γκουχου..

Είπες κάτι?

Εγώ! ?Όχι καλέ καν'τη δουλειά σου.

Το λοιπόν! Όπως βλέπετε το ζοντοβολο αινονοματος Λουφις κοιμάται ακριβώς δίπλα μου, με ορθάνοιχτα τα χέρια και τα πόδια ΚΑΙ ροχαλιζει!

Αφού λοιπόν δεν έχω ύπνο είπα να βγω λίγο έξω για μια βόλτα.
Βγήκα έξω από το βασίλειο και άρχιζα να περπατάω προς μιά σπηλια που είδα και μου τράβηξε το ενδιαφέρον.

Στέκομαι ακριβώς μπροστά απ'τη σπηλια, η οποια ειναι σκοτεινή και έρημη και το μόνο που μπορώ να δω είναι ενα μικρό φως στο βάθος που ίσα ίσα φαίνεται. Χωρίς να χάνω χρόνο μπαίνω μέσα και αρχίζω να ακολουθώ το μικρό εκείνο φως .

Όταν όμως έφτασα σχεδόν στα μέσα της σπηλιάς, το μικρό αυτό φως εξαφανίστηκε! Και τότε έγινε κάτι που δεν το περίμενα.
Η αναπνοή μου! Δεν μπορούσα να αναπνευσω καλά και όσο έψαχνα να βρω την έξοδο όλο σε τείχους έπεφτα, μέχρι που δεν άντεξα άλλο και έπεσα κάτω!
Πιά, δεν μπορούσα να αναπνευσω και τα μάτια μου σιγά σιγά έκλειναν, όμως πριν κλείσουν μπόρεσα και άκουσα μία φωνή η οποία φώναζε το όνομα μου ξανά και ξανά και μετά όλα μαύρα.-

Λουφις POV.

Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα την Lusi, μόνο που η Lusi..δεν βρισκόταν εκεί! Σηκώθηκα και άρχιζα να την ψάξω παντού, μέχρι που βγήκα έξω και  είδα αυτήν την καταραμένη σπηλιά!
Και τότε πέρασε απ'το μυαλό μου πως μπορεί  η Lusi να βρίσκεται εκεί μέσα μόνη. Έτσι έτρεξα με όλη μου την δύναμη μέσα για να γλιτώσω τα χειρότερα.

Την βρήκα πεσμένη κάτω χωρίς να αναπνέει και αμέσως την έπιασα απ'το κεφάλι και της εδωσα το φιλί της ζωής. Ύστερα την έβγαλα έξω απ'τη σπηλια και της ξανά έδωσα το φιλί της ζωής επί δέκα φορές μέχρι που συνήλθε.

Lusi POV.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου είδα τον Λου να με κοιτάζει ανήσυχος.
Λ:"ΜΠΟΡΕΊΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ ΣΚΕΦΤΌΣΟΥΝ! ?''

"Καλέ ηρέμησε μην φωνάζεις''

Λ:"Είσαι με τα καλά σου! Νόμιζα πως κάτι έπαθες, κόντεψα να πεθάνω από το άγχος μου.Μην μου το ξανακανεις αυτό ακούς!
Έχασα 10 χρόνια απ'τη ζωή μου! ''
Είπε λαχανιασμένος.

''Και εσύ από πότε νοιάζεσαι για μένα? ''

Λ:"Τώρα συζήτηση θα πιάσουμε? ''

''Ναι!..α και παρεπιπτοντος η φωνή σου ήταν κάπως πιο βαριά το ίδιο και η φωτεινότητα της σπηλιάς! Ειλικρινά τόσο σκοτεινή και στενή σπηλιά δεν έχω  ξαναδεί!''

Λ:"εε? ...Lusi? ''

''Ναι?''

Λ:"Πρώτον, εγώ δεν έχω βαριά φωνή, δεύτερον δεν υπάρχει σκοτάδι και τρίτον δεν είναι καθόλου στενή! ''

''Τι? ? ?''

Λ":Δες και μόνη σου''

Γύρισα το κεφάλι μου προς την σπηλιά και είδα παντού φως, δεν υπάρχει καθόλου σκοτάδι και η σπηλιά είναι φαρδιά και τεράστια!

Έμεινα κάγκελο!

''Λουφι εγώ όταν μπήκα μέσα ήταν θεοσκοτεινα με το μόνο φως ενα στο βάθος της σπηλιάς που μόλις φαινότανε. Όταν όμως έφτασα στα μέσα της σπηλιάς το φως εξαφανίστηκε  και αμέσως έχασα την ανάσα μου και δεν μπορούσα να βγω! Ένοιωθα ότι έκανα κύκλους, ένοιωθα ότι βρισκόμουν σε φυλακή και μετά άκουσα μια βαριά φωνή να λέει το όνομα μου τρεις φορές ααα θα πρέπει να έχω τρελαθεί! ''

Λ:"α το καταλαβες επιτελους! ?''

''Ε άντε πηδήξου-''

Λ:''Lusi! ! !''

''..από κανά γκρεμό, εννοούσα! ''

Λ:"ότι πεις, ...ηλίθια''

''Βλάκα!''

Λ:"καλά σκάσε τώρα και πάμε πίσω στο παλάτι''

''Άμα θέλω''έκανα με μια φάτσα σνομπ.

Λ:"δε σε ρώτησα! ''

Με έπιασε από τη μέση και με έριξε στον ώμο του σε στυλ σακου.Έτσι επιστρέψαμε πάλι πίσω.

         ▪★▪★▪★▪★▪★▪★▪

Ψηφίστε & σχολιάστε
Να έχετε μία Τέλεια μέρα♥
Ββ πολεμιστές μου ^^
Stay strong:-)