Kirana

hoofdstuk 4

Pas na een eeuwigheid van dwalen kwam Kirana door een gelukkig toeval op een plein die ze weer herkende en besefte dat ze dicht bij huis moest zijn. Het was over zessen en ze moest nog avondeten. Bovendien kon ze niet wachten George te weerzien. Zodra ze haar kamer binnenliep sprong ze op bed en na een tijdje besefte ze dat ze bijna in slaap was gevalen. Ze stond op en borstelde haar haren totdat ze begonnen te glanzen. Daarna volgden meerdere lagen make-up en deed ze een verleidende jurk aan. Ze bekeek zichzelf kritisch in de spiegel en knikte daarna tevreden naar zichzelf. Het is woensdag en vandaag is Abizo zoals elke woensdag afwezig. Dit is de perfecte kans voor een date. En misschien ook een zoen. In haar ooghoek zag ze haar tekenspullen verleidelijk op haar bureau liggen. Normaal ging ze altijd douchen en tekenen op woensdag. Haar illustraties waren altijd haar eigen ding. Niet iets wat Abizo zou mogen zien. Maar vandaag liet ze het tekenen rusten. Het was haar moment om te schijnen voor de eerste keer. Ze had nog nooit een date gehad en had ook geen idee hoe het zou moeten. Omdat ze merkte dat George belangstelling voor haar had, had ze zich alvast geïnformeerd op internet over daten. Ze wist nu precies wanneer ze moest lachen en hoe ze moest flirten. Helaas had ze geen tijd om te oefenen op haar flirtvaardigheden. Ze moest maar hopen dat ze het goed kon. George had haar ooit zijn werkschema laten zien en ze had gezien dat hij op woensdag vroeger klaar was. Perfect voor een mogelijk avondje uit. Wie zou weten dat zij hem misschien deze nacht zou kunnen vergezellen. De gedachte zelf zorgde al voor vlinders in haar buik. Ze was boos op zichzelf omdat ze zo smoorverliefd op hem was. In haar jeugdjaren was ze mentaal meer een stoere jongen dan een meisje. Maar na een aantal jaren (honderden) begon ze steeds meer te puberen. Het leek wel alsof haar leven veel langzamer ging dan die van een normaal mens. Alsof haar puberteit mentaal pas begon na 300 jaar. Ze wist zeker dat haar ouders een date zouden afkeuren. 'een prinses mag nooit daten, een prinses weet meteen wie de ware is en trouwt' dat is precies wat ze zouden zeggen. De gedachte van haar ouders liet haar fronsen. Ze mistte haar ouders zeer. Ze hebben niet eens dit mee kunnen maken, haar eerste zelfstandige stap in haar leven. Haar ogen richtten zich op haar klok en ze vloekte. Hij is over 10 minuten al klaar met werken. Vlug wierp ze een kleine blik op zichzelf en knipoogde naar haar spiegelbeeld. Huppelend liep ze de deur uit. Met een brede glimlach opende ze de deur naar het café. Vrijwel meteen werd ze overwelmd door een menigte mensen met sterke parfum. Iedereen was gezellig aan het praten met een drankje. Sommige mannen waren overduidelijk aangeschoten en lachten luid om elk woord dat uitgesproken werd. 'Sophie! Hier!' en een hand stak de menigte uit. Kirana wringt zich tussen de mensen door en kwam uiteindelijk aan bij de bar. Toen George haar zag hapte hij naar adem en bekeek haar een tijdje lang. Sophie moest blozen om de manier waarop hij naar haar keek. George lachte verlegen en krabde aan de achterkant van zijn hoofd. Om het ijs te breken zette Kirana een stap vooruit en nam plaats achter de bar. 'ik ben van plan om vanavond de stad te bezichtigen, heb jij een idee wat ik mogelijk kan bezoeken?' zei ze uitnodigend. Ze hoopte dat hij de hint zou begrijpen maar het kwartje viel bij hem nog niet. 'daar vraag je me nogal wat dame, er valt veel te bezoeken. Ik weet niet waar ik moet beginnen'. Kirana har gezicht vertrok. 'Welke plaatsen zijn jouw persoonlijke favoriet?' vraagt ze hoopvol. 'ik heb een voorstel Sophie, waarom blijf je hier niet even zitten en dan geef ik je een persoonlijke rondleiding door het prachtige Londen. Ik kan mijn blijheid bijna niet inhouden en er komt een raar piepend geluid uit mijn mond. George merkt het en glimlacht lief naar me. Ik bloos.

De avond verloopt zoals ik gehoopt had. Hand in hand lopen George en ik door het prachtige Londen en we praten over koetjes en kalfjes. We lopen door een smal steegje die tussen scheve huizen in loopt en we komen uit bij een prachtige plek op een heuvel. Het is een klein parkje van maar enkele tientallen vierkante meters. Aan de rand van het parkje staat een bankje met een adembenemend uitzicht van Londen. Tussen de bomen door hangen verschillende lichtjes en overal groeien prachtige bloemenstruiken. Het was al tegen de avond en de belichting van Londen was aan. Duizenden verschillende lichtjes schijnen in het hart van Londen en het laat Londen op een bijzondere mooie manier schijnen. Het parkje ziet er verlaten uit en er is geen mens te bekennen. Dit is het mooiste plekje wat ik in mijn leven heb bezocht. Dat besluit ik meteen. Mijn mond valt open door de schoonheid en ik vraag me af waarom deze plek niet zo populair is. Het lijkt wel alsof George mijn gedachten leest en antwoordt: 'dit parkje ligt iet in het hart van Londen en het is verschrikkelijk klein. Plaatselijke bewoners hebben dit parkje versierd en de overheid bemoeit zich er niet veel mee, en bovendien hebben zij een groot park in het hart van Londen te onderhouden. Waarom zouden ze zich dan om dit park bekommeren?' . ik antwoord niet en loop richting het bankje. Mijn handen glijden over de leuning en ik kijk aandachtig naar het uitzicht. Ik neem plaats en George komt geluidloos naast me zitten. Samen blijven we een tijdje naar Londen staren en na een tijdje vraag ik: 'kom jij hier vaak?' George kijkt naar me alsof hij al lang op die vraag gewacht heeft en zegt uiteindelijk: 'Het huis aan je rechterkant is mijn eerste huis in Londen. Ik verhuisde naar Londen toen ik 12 was en ik had geen idee wat ik in Londen moest doen. Ik zat vaak op dit bankje het uitzicht na te tekenen. Ik leefde op dit bankje. Dit bankje was mijn enige vriend. Na een tijdje kwam onze overbuurvrouw op me af lopen en ging een gesprek met mij aan. Ze kwam steeds vaker langs en we werden bevriend en samen hebben we dit parkje versierd. Uiteindelijk werd ik ouder en spraken we steeds minder vaak af. twee weken na mijn 18de verjaardag overleed ze.' Mijn hart slaat een hartslag over. Meteen knuffel ik hem en zo blijven we een tijdje zitten. Toen ik eenmaal los liet verander ik meteen van onderwerp. 'wat was jouw eerste indruk van Londen? Vraag ik. Hij begon te vertellen. Ik luister naar hem en ondertussen kijk ik naar Londen in de drukke nacht. Hij zegt niet veel belangrijks maar hij blijft geruststellend kletsen. Hij vertelt me hoe Londen in het begin grijs leek en dat het onophoudelijk kon regenen. Na een tijdje valt het gesprek stil. Ik draai mijn hoofd naar hem en ik zie hem naar zijn schoenen staren. Ik schuif iets dichter naar hem toe en leg mijn hoofd op zijn schouder. Hij schrikt even, maar daarna ontspant hij en slaat hij zijn arm om me heen. Een perfecte avond. Ik kijk naar mijn horloge en ik zie dat het 03:11 is. Het boeit mij helemaal niet. Ik zou hier de hele nacht willen zitten met hem. Uiteindelijk neemt hij het initiatief en staat op. Hij steekt zijn hand uit en ik neem hem aan. Met zijn hand hoffelijk op mijn elleboog leidt hij mij verder het drukke Londen in. Pas wanneer de zon aan de horizon verschijnt besluiten we terug naar huis te gaan. Bovendien beginnen mijn voeten pijn te doen van al dat lopen en krijg ik het koud. Ik kijk naar George zijn gezicht en ik zie dat de koude lucht kleur op zijn wangen heeft gebracht en zijn ogen waren groener dan ze ooit gezien had. Hij zag er knapper uit dan ik dacht. Ik krijg een steek in mijn maag. Wat nou als hij onze relatie zag als een vriendschap? Ze kennen elkaar al een week en hij heeft haar niet 1 keer gekust. Ik begin langzaam te beseffen dat er maar 1 manier is om er achter te komen. En dit is het perfecte moment! Ik leun naar voren en ik sluit mijn ogen. Ik richt mijn lippen op de zijne en ik voel de warmte van zijn adem. Nog een maar centimeter ben ik verwijderd van mijn eerste kus. Plotseling drukt hij de zijne op de mijne. En ik val bijna omver van de schrik. Zijn handen liggen op mijn wangen en ze zijn warm. Ik realiseer me dat ik eigenlijk best koud was. Elke aanraking met hem is warm en ik begin het niet meer koud te hebben. Ik druk me tegen hem aan en hij doet het ook. Het is het mooiste moment van mijn leven. Plotseling haalt hij zijn lippen van me af en zegt hij: 'jij kan behoorlijk goed kussen jongedame' en met die woorden pakt hij mijn hand en brengt hij me naar mijn kamer.

En daar staan we dan. Voor mijn kamerdeur. 'bedankt voor de geweldige avond George' zeg ik blozend. 'bedankt voor bestaan' antwoordt hij. Ik lach en ik word rood. Ik kus hem opnieuw en laat niet los. George probeert wat te zeggen maar door de kus kan ik hem niet verstaan. Ik laat hem met tegenzin los. 'is het OK als ik mee naar binnen ga, Sophie?' vraagt hij. Een golf van opwinding stroomt door me heen. Kan dit ook die eerste keer zijn. Maar met teleurstelling denk ik aan Abizo die er morgenochtend weer bij zal zijn. Bovendien is mijn kamer intussen een best grote bende. En ik heb geen flauw idee hoe ik het moet doen. Ik heb van geen enkele pleegouder voorlichting gehad en ik ben best bang voor mijn eerste keer. Stel dat er iets mis gaat en de perfecte avond verpest wordt? De avond was voor mij geslaagd en ik ben er nog niet aan toe. Eerst voorbereiden. 'het spijt me, maar ik ben best moe George' antwoord ik. Ik zie zijn verlangen kleiner worden in zijn ogen. En ik probeer hem nog te kussen maar hij ontwijkt de kus. 'welterusten Sophie' fluistert hij in mijn oor en kust hij op mijn voorhoofd. En dan loopt hij weg en blijf ik alleen achter in de hal. Uitgeput van het lopen open ik mijn deur en strompel ik richting mijn bed. Ik ben te moe voor het uitkleden en ik val met make-up en mijn kleding nog aan in een diepe slaap.