Kirana

11

Ik probeer het nog een keer. Opnieuw en opnieuw. 'Kirana, schiet nou eens op! De camera's gaan bijna weer aan' ik schud met mijn hoofd en probeer die irritante stem uit mijn hoofd te krijgen. Ik weet dondersgoed dat ik nooit van hem af kom. Maar kan hij niet een simpele seconde stil zijn? 'door jou lukt het juist niet, kletskous' snauw ik terug. Ik wacht een seconde op antwoord, maar zoals altijd, win ik de discussie. Mijn bleke dunne handen glijden over de wc bril. Ik probeer nogmaals de inhoud van mijn maag naar buiten te duwen, maar tevergeefs. Ik begin gefrustreerd te raken en ik sla met vuisten tegen de wc-pot. Ik hap naar adem als ik zie dat mijn knokkels bloeden. Ik ken mijn krachten niet. Ik inhaleer diep en gekalmeerd hang ik boven het water. Ik concentreer mij op mijn maag en met 1 vloeiende beweging laat ik alles naar buiten komen. Het is niet veel, omdat de mensen mij hier geen eten geven, maar ik zie al snel iets blauws glinsteren. Grijnzend pak ik met duim en wijsvinger het apparaat en open ik het klepje. Meteen verschijnt het startscherm. Ik begin zacht in mijzelf te juichen. Een paar dagen geleden, toen ik tijdens mijn ontsnapping ongezien iets van de kast pakte, verborg ik dat in mijn onderbroek. Vlak daarna, toen ik werd weggesleept naar mijn kamer door dokters kwam ik bij zinnen en slikte ik snel een kleine samsung in. Nu kan ik bellen naar George. Hij is mijn enige mogelijke contactpersoon, aangezien ik Hannah en Jederiah niet in mijn contactenlijst heb staan en hun nummer niet weet. Maar als George naar ons luistert en niet in paniek raakt kan alles goed komen. 'Kirana, de lichten gaan aan over een minuut! Gauw, verstop dat verdoemde ding' snel kijk ik naar de klok en ik zie dat Abizo gelijk heeft. Het is 1 minuut voor 8. De tijd dat de camera's aan gaan en iedereen zich klaar gaat maken voor de martelingen. Ik huppel naar mijn matras en ik til mijn deken op. Ik merk dat ik niets scherps heb, shit! Ik zucht wanneer ik me voorover buig om mijn lakenhoes kapot te bijten. Met succes scheur ik het laken en in één beweging glijdt mijn hand ver onder de ruwe stof. Ik laat het mobieltje achter in de hoek van mijn bed en voorzichtig leg ik de deken terug op zijn oorspronkelijke plek. Nonchalant neem ik plaats op het harde kussen. Met mijn hoofd tussen mijn knieën wieg ik heen en weer. Ik hoop dat dit plan goed verloopt.

Een schelle piep en gedempte stemmen zorgen er voor dat ik bij bewustzijn raak. Dit is al de vijfde keer dat ze me met een klein metalen doosje  in hun hand prikken. Elke prik zorgt voor steeds meer pijn. Alsof duizenden kleine wormen door mijn huid kruipen op de plek waar ik geraakt word, mijn huid wordt opengesneden en ze er een plaat van duizend graden tegenaan houden. Elke keer wordt de plaat heter, vereenvoudigen de wormen zich. Ik word betrapt met staren door een lang uitziende man met een witte doktersjas. Hij ziet er vriendelijk uit, maar in deze situatie weet ik wel beter. Zodra hij mij merkt sust hij de rest van de groep. Hij begint iets uit te leggen, ik kan alleen niet verstaan wat. Het ziet er uit alsof de rest van de groep mannen het er mee eens is. Maar zodra de man in de witte doktersjas de lichtjesdoos aan zet zie ik ze allemaal ineenkrimpen. 'help' weet ik zwak uit te brengen, maar het is al te laat. De man hoort mijn smeekbede niet en hij port zonder genade de lichtjesdoos tegen de huid van mijn heup. En daar is het gevoel weer, ik voel de duizenden wormen kruipen op mijn gloeiend hete huid. Ik schreeuw de longen uit mijn keel. En opeens is het gevoel weg. Ik bevind me op het randje van bewustzijn. Een warme druppel kwijl valt in mijn nek. Het koude metaal van de lichtjesdoos voel ik tegen mijn hals aan drukken. Ik begin te jammeren. 'alstublieft niet! Ik smeek het u, ik antwoord op elke vraag die u stelt, beloofd' met ogen vol tranen wend ik mijn hoofd af van de groep. En ik kijk de man hulpeloos aan. Maar ik blijk niet door te dringen in zijn koude blik. Hij kijkt naar me alsof ik maar een irritante mug ben die rond zijn oren zoemt. Hij lijkt door me heen te kijken. Hij ziet me als een proefkonijn. Een niets. Ik sluit mijn ogen, wetend dat hij niet naar mijn smeekbede geluisterd heeft. ik span mijn spieren aan, klaar voor de pijn.Ik wacht, ik wacht en ik wacht. Maar de lichtdoos komt maar niet. Pas als ik mij ontspan en mijn ogen verbaasd open doe drukt de man harteloos de lichtdoos op mijn borst. Hij wachtte gewoon op het moment dat ik me zou ontspannen en vragend mijn ogen zou openen. Die duivel. Met spastische bewegingen probeer ik de wormen van me af te schudden en de hitte kookt mijn huid. Mijn ogen springen uit hun kassen en ik grijp in het rond, op zoek naar huivast. Het gevoel blijft zo enkele minuten doorgaan. 'zo is het wel genoeg geweest, Eduard' hoor ik een gebroken vrouwenstem fluisteren. De man laat de lichtdoos met tegenzin van mijn huid. De groep verlaat de ruimte, gevolgd door Eduard. Zijn voetstappen stoppen aarzelend bij de deuropening. 'welterusten Kirana' hoor ik hem kil zeggen als hij het licht uit zet. Ik lig in de kille duisternis. Zonder Abizo, de lichtdoos heeft hem waarschijnlijk uitgeschakeld voor vannacht. Zachtjes begin ik te huilen, tranen rollen over mijn wangen en ik bal mijn magere vuisten. Ik ben alleen.