Kirana

hoofdstuk 7

Ik voel me draaierig. Verdoofd. Het is een fijn gevoel. Alsof het warm door mijn lichaam stroomt en mij laat denken dat niets mij kan maken. 'en toen gooide ik het flesje keihard door de ruit' oppert één van de jongens. Ik lach. Ik weet niet waar hij het over heeft en door welk raam hij een bierflesje gooit maar ik vind het dolgrappig. Ik heb eindelijk vrienden en ik geniet er volop van. 'en wat brengt jou hier?' vraagt het meisje. 'drama' antwoord ik. Ik ben nog nuchter genoeg om te weten dat ik niet alles meteen met iedereen kan delen. 'je zag er zo bezweet en paniekerig uit. En bovendien keek je heel jaloers naar ons' oppert ze. ik grijns. 'ik ben uiteraard heel jaloers, ik ben hier net naartoe verhuisd en ik heb geen tijd gehad voor sociale bezigheden' zeg ik bewust politiek correct. 'dat is een slimme dame' zegt een jongen in een hoek van de zitbank. Hij neemt een grote slok. 'ze heeft vast iets te verbergen'. 'let niet op hem, Henry vindt zichzelf de slimste en knapste van ons allemaal' zegt het meisje lachend. 'volgens mij moeten we ons allemaal even voorstellen Hannah' kondigt Henry koeltjes aan. Hannah haar gezicht vertrekt. 'oh god het spijt me! Ik stel ons allemaal wel even voor' zegt Hannah verontschuldigend. 'we zitten hier al 3 en een half uur en ze weet onze namen niet eens. Dit is niet bepaald een Hannah actie' zegt een jongen in een blauw shirt. Ik lach ongemakkelijk. Deze vriendengroep is verschrikkelijk close, dat zag ik al vanaf het begin. Waarom zouden ze dan zomaar een meisje als ik zonder pardon binnenlaten? Zenuwachtig glijden mijn ogen de groep rond terwijl Hannah iedereen voorstelt. 'dit is Chip, we noemen hem zo omdat hij alles onthoudt wat tegen hem gezegd wordt en wat hij ziet, net als een Iphone geheugenkaart' ik lach maar meteen verdwijnt hij als sneeuw voor de zon als ik zie hoe serieus iedereen is over zijn naam. 'en dit is onze Jederiah, hij is onze sportieve jongen, maar ook het grootste watje van ons' zegt Hannah als ze naar de jongen in de blauwe trui wijst. Ik sla zijn naam op in mijn geheugen als ik merk dat Henry mij nog steeds wantrouwens aankijkt. 'laten we hem smeren, ik heb genoeg van deze club' zegt hij terwijl hij opstaat en uitnodigend zijn hand uitsteekt naar Hannah. Ik vraag me af of Hannah een intiem verleden met Henry had, ze lijken zo close, maar ook kil. 'kom je mee Sophie?' Jederiah pakt zacht en dringend mijn hand. 'dit is je laatste kans om je bij onze groep te voegen'

Na 20 minuten rennen bereik ik een hoge muur. Ik weet dat we in een buitenwijk zijn maar ik heb geen flauw idee welke richting ik ren. Uitgeput ga ik op een bankje zitten, ik ben dit niet gewend. Vrijwel meteen word ik onderbroken door Henry. 'niet zo luieren prinses, we zijn niet eens begonnen' ik rol met mijn ogen en sta op. Met een open mond zie ik hoe de groep als schaduwen de hoge muur op klimmen. Henry springt als een kat tegen de muur op en haalt met gemak de rest in. Jederiah kijk om en glimlacht. 'Wij wachten niet op achterblijvers, Sophie' Met die woorden springt hij als eerste de muur op en helpt Hannah een handje. 'blijf uit het licht Sophie, anders wordt je gepakt' hoor ik Chip nog zeggen als ik weifelend naar de muur toe waggel en mijn vingers en tenen tussen de stenen boor. Ik neem nog een keer diep adem en begin beheerst en langzaam omhoog te klauteren. Na een tijdje beginnen mijn vingers te bloeden en ik kreun. Ik ben pas op de helft! Net als ik met mijn hand een stuk los laat om mijzelf omhoog te trekken glijdt er een steen onder mijn voet los. Ik val bijna om en zoek in het duister naar steun. Hulpeloos kijk ik omhoog en ik zie Henry lachen. Er borrelt woede in me op en ik krijg meer kracht. Ik zal eens laten zien wat ik kan. Snel trek ik me omhoog en leg de laatste meters af. Met kramp in mijn vingers en tenen plof ik op de balustrade. Hannah helpt mij overeind en geeft mij een klopje op de schouder. 'dat ging nog best goed voor een eerste keer' spreekt ze mij bemoedigend toe. Henry begin ongeduldig op en neer te springen als een klein kindje en zodra iedereen klaar staat begint hij soepel over een dunne balk te rennen. Met een enorme sprong springt hij over een donker zwart gat. Ik hap naar adem. Jederiah volgt en springt atletisch en belandt op 1 voet. Hannah geeft mij en duw in de rug en ik begrijp de hint, het is mijn beurt. Ik trek een sprintje en dwing mijzelf niet naar beneden te kijken. Voordat ik het weet zie ik Henry aan de overkant staan. Met een spottende glimlach kijkt hij mij aan. Deze keer trek ik mij er niks van aan en spring soepel over de rand. Als een veertje beland ik vlak naast Henry en ik kijk hem intimiderend aan. Ik zie meteen zijn pupillen groter worden. Als de rest volgt rennen we de nacht in. Ik merk niet eens meer hoe moe ik ben want de adrenaline stroomt door mijn aderen. Ik voel me zelfs licht in mijn hoofd. Ik heb nog nooit zo intens met vrienden gerend. Ik zie dat de groep versnelt en probeer ze bij te houden. Ik vergeet mijn zorgen en gedachtes en mijn voeten gaan zo snel dat ze wel lijken te vliegen. Uiteindelijk haal ik Jederiah in als ik hem ver links van mij zie rennen. Hij lijkt wel een waas, maar aan zijn pikzwarte haar en lichtgrijze ogen herken ik hem. Lachend springt hij op een dak. Met een salto volgt Henry en daar stoppen ze. pas als ik stop met rennen merk ik hoe moe ik ben. Ik ga zitten op de grond en bekijk de sterren. Zo blijven we een tijdje met z'n allen liggen totdat Chip ons naar de realiteit roept. 'laten we de nacht zo afsluiten en gaan slapen'