Kirana

hoofdstuk 5

Ik word wakker door een fel licht. Ik ga overeind zitten en wrijf met mijn handen in mijn ogen. Ik gaap en stap mijn bed uit. Ik kijk naar mijn dekbed en ik frons. Ik zou kunnen zweren dat mijn dekbed groen was. En niet rood. Ik kijk om me heen en ik zie dat dit niet mijn kamer is. Het duurde een tijdje tot ik er achter kwam. Abizo heeft mijn lichaam weer eens overgenomen. Ik me had deze kamer bijna niet meer herinnerd. Zo lang geleden is het. Eigenlijk is het best zielig voor Abizo dat ik hem hier zo lang heb opgesloten. Hij was hier voor 3 dagen. Er borrelt woede in me op. Hij kon ook gewoon even zeggen dat hij er uit wilde. En er niet in mijn slaap uit komen. Dat is gewoon vies spel. 'schoft' zeg ik tegen hem. Abizo reageert niet. Ik herhaal het alleen dan een toontje harder. Nog steeds reageert hij niet. Ik vraag me af wat zo belangrijk is in de buitenwereld is om mij te negeren. Mijn blik valt op 'De tafel'. De tafel is een grote tafel in het midden van de ruimte waar je in zit als je niet in je gewone gedaante zit. De tafel heeft 6 knoppen; een rode; een groene; een blauwe; één van glas; een zilveren en een zwarte. Elke knop heeft een functie. De rode voor het aanvragen voor het terug transformeren. Vroeger transformeerde je meteen terug en wisselde je van gedaante. Tegenwoordig hebben Abizo en ik geleerd de transformeerdrang te onderdrukken. Slechts een paar keer is de transformeerdrang te groot en kunnen wij die helemaal niet tegenhouden. De groene is voor het terugreizen naar onze herinneringen. Ik denk persoonlijk dat die knop bestaat om de vele jaren die wij leven. Hoe kunnen we duizenden jaren van ons leven onthouden zonder enige hulp? Met de blauwe knop kan je meekijken en meeluisteren met het leven van de persoon die je gedaante overneemt. Op dit moment is dat het leven van Abizo. De zilveren is niet helemaal duidelijk. Abizo en ik hebben de zilveren knop samen maar 5 keer ingedrukt. Soms kwam je terecht op de plaats waar je het meest naar verlangt. Maar soms kom je ook terecht in je grootste nachtmerrie. De theorie van Abizo is dat je krijgt wat je verdient als je de knop indrukt. Ik geloof dat echter niet. Wie bepaalt wanneer je het verdient en wanneer niet? De doorzichtige en zwarte knoppen kennen Abizo en ik niet. We zijn beide te bang dat er iets vreselijks gebeurt als je ze indrukt. Wij nemen het risico liever niet. Ik zucht en ik druk op de blauwe knop. Een monitor projecteert het beeld van Abizo op een grote witte muur en ik neem plaats op de stoel achter De tafel. Ik realiseer me dat ik dorst heb en ik denk hardop aan water. Er verschijnt een glas water op De tafel en ik neem een slok. Ik wend mijn blik op het scherm. Abizo zit aan een bar met een wiskey in zijn hand. De schattige wiskeyglazen komen mij bekend voor, waar heb ik dat gezien? ik verslik me als ik opeens George zijn gezicht voor me zie. Hij is aan het praten met George! 'Abizo, wat denk je wel dat je doet!' zeg ik boos. Ik bal mijn vuisten en ik bijt op mijn lip. Hij moet zijn eigen vrienden vinden, niet de mijne stelen. Ik weet honderd procent zeker dat hij mijn relatie met George gaat verpesten. 'Sophie is een knap meisje, of niet George?' hoor ik Abizo vragen. Ik trap van frustratie tegen mijn stoelpoot aan en ik verkramp van de pijn. Ik zie dat George zich ongemakkelijk voelt. Hij krabt achter zijn oor en begint te blozen. 'ik ken haar nog niet zo goed' antwoordt hij. Ik hap naar adem. 'ik ken haar nog niet zo goed'? herhaal ik. Hoe kan hij een meisje zoenen en vragen om de nacht door te brengen en vervolgens beweren dat je haar niet kent? 'tegen mij zei ze dat jullie een aparte band hadden' zegt Abizo emotieloos. George zijn gezicht vertrok. Hij begon te stamelen. 'ik word geroepen door een andere klant, ik kom zo bij je terug' antwoordt hij nerveus en George loopt weg. 'wat een leuk vriendje heb je Kirana' zegt Abizo plagend. Met een brok in mijn keel probeer ik stoer te antwoorden maar ik heb geen idee wat ik moet zeggen. 'we hebben afgesproken het geheim te houden' lieg ik. Ik druk nogmaals op de blauwe knop en het scherm verdwijnt. Een paar minuten blijf ik naar de witte muur staren waar eerst het scherm zichtbaar was. Ik kan niet geloven wat ik zag. Schaamt George zich voor me? Ik begin langzaam te twijfelen aan hem. Is hij wel zo perfect als ik denk dat hij is?