Kirana

hoofdstuk 8

Hunkerend open ik de ijskast. Helaas liggen er alleen een plakje kaas en augurken. Zuchtend sluit ik de deur en open de kast. Ik graai er een pak koekjes uit en zucht. Ik pak er een koekje uit en teder streel ik hem. 'waarom aai je een koekje?' hoor ik Jederiah vragen. 'ik heb honger' ik prop het koekje in mijn mond en kijk Jederiah onschuldig aan. Hij lacht en zijn kaarsrechte tanden komen tevoorschijn. Hij haalt een hand door mijn wilde haren en ik zucht van opluchting. 'Hannah is al wakker, ze haalt op dit moment een ontbijtje' ik knik en leg het pakje koekjes terug in de kast. 'wat is het programma voor vandaag?' Jederiah houdt zijn hoofd schuin. 'We ontbijten, gaan naar werk, vervolgen ons leven en wachten op een nieuw evenement' 'evenement?' vraag ik. ' wij zijn niet zomaar hangjongeren' Jederiah begint te twijfelen, waarschijnlijk overweegt hij het mij al zo vroeg te vertellen. Toch vervolgt hij zijn zin: 'Elke week komt Hannah met een nieuw idee om onze talenten te testen en te verbeteren. Wij zijn allemaal speciaal, apart. Chip is uitzonderlijk slim. Hannah schat alles perfect in, zoals afstanden of de persoonlijkheid van mensen. Ze weet alles. Henry is sluw, een leider. We weten niet precies waarom hij in onze groep zit. Maar Hannah zegt dat hij werkelijk talenten heeft, alleen ze niet laat zien aan ons' ik hap naar adem. 'welk Talent heb jij dan?' ik ben snel. Niet alleen met rennen, met alles' antwoordt hij verlegen. 'waarom denken jullie dat ik in jullie club pas?' Net als Jederiah antwoordt geeft hoor ik de deur opengaan en Hannah komt binnen. 'aan tafel stelletje nietsnutten!' roept ze. Als een stel hongerige wolven stormt iedereen naar de tafel. Ik ook.

Ik open de deur naar het café en probeer me ongezien langs de tafeltjes te persen. 'Sophie!' hoor ik George roepen. Ik zucht, missie mislukt. Met een geforceerde glimlach draai ik me om en ik kijk hem recht in de ogen. Meteen word ik geknuffeld. 'waar was je vannacht? Ik maakte me zorgen' ik probeer een leugen te bedenken maar tevergeefs, geen smoesje. 'ik was uit' antwoord ik. George drukt een kus op mijn mond en ik duw hem van me af. 'wat is er Sophie?' vraagt hij verbaasd. 'er is niks, ik moet gaan, ik ben moe' snel kruip ik uit zijn armen en laat hem daar zonder pardon staan. Ik heb geen zin in hem, hij is drama. Overtuigd van die gedachte neem ik thuis een douche en ga ik met een kop thee bij het raam zitten. Ik open mijn schetsboek en begin al mijn ervaringen na te tekenen. Een tekening van ons, rennend over dunne balken, een tekening van Hannah, Henry, Chip en Jederiah. Ik zucht, ik zou ze zo snel weer willen zien. Maar ik moet wachten op een uitnodiging voor een evenement. Buiten onze opdrachten mogen wij elkaar niet spreken of zien. Tegen de avond sluit ik mijn tekenboek en laat ik Abizo buiten. Het enige wat ik nodig heb is rust.