Kirana

hoofdstuk 3

Ik moet wat vroeger dan normaal opstaan om mijn dossier te laten zien aan de plaatselijke immigratiedienst en besluit snel te douchen. Ik sta met blote voeten op de koude tegels mijn tanden te poetsen toen er een steek van pijn door mijn hoofd schiet. Kreunend probeer ik houvast te vinden aan de douchegordijnen maar trek ik die kapot. Met mijn handpalmen tegen mijn hoofd ga ik op mijn knieën zitten. Ik sluit mijn ogen en laat de pijn wegebben. En plotseling is het weg. Verbaasd sta ik weer op en kijkt verward naar mijn spiegelbeeld. Ik zie niet scherp en zie alleen een vaag beeld van mezelf en ik zie iets roods op mijn voorhoofd. mijn zicht kwam geleidelijk terug en ik kijk opnieuw naar mijn gezicht. Er zit een snee recht boven mijn oog, voorzichtig probeer ik met mijn vingertoppen de wond aan te raken en ik trek mijn vinger met pijn terug. De snee is gloeiend heet. Met een koud washandje dep ik de snee droog en plak een pleister op mijn snee. Ik kleed me aan en zoek naar mijn sleutels. Ze liggen op mijn nachtkastje en ik steek de sleutels in mijn jaszak. Met een trotse blik glijdt mijn blik over mijn gloednieuwe kamer. Het is dan wel een kleine stinkende kamer met kapotte wanden en schimmel, maar ik ben trots op mijn poging om de kamer een beetje op te vrolijken. Ik heb de grootste wand beschilderd met krijtverf en had allemaal schattige tekeningetjes getekend met krijt. Dit idee heb ik gestolen van LUCY'S. De andere wanden zijn mintgroen. Ook heb ik mijn bed opgemaakt en mijn bureau ingericht met verschillende tekenspullen en illustraties. mijn gordijnen zijn rood met verschillende patronen en onder mijn enige raam staat een grote zitstoel met op het kastje daarnaast een grote stapel boeken voor Abizo en mij. Misschien is de kamer iets te meisjesachtig voor Abizo bedacht ik me achteraf, maar hij mocht er ook jongensdingen aan toevoegen als hij wilde. Ik sluit de deur en loop door de hal naar de trap. Voorzichtig klim ik de trap af en eenmaal beneden verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Het café is nog gesloten en George zit achter de bar een tijdschrift over geschiedenis te lezen. 'jij bent hier al vroeg, leef jij hier ofzo?' vraag ik grinnikend. George knikt goedkeurend. 'eigenlijk leef ik hier ook boven. Alleen dan heb ik de grote zolder, best knus eigenlijk' Ik lach. 'ik wist niet eens dat die ruimte bestond'. George zijn gezicht vertrok en ik vraag me af of mijn laatste uitspraak verkeerd was. 'misschien kan je me weer gezelschap houden tijdens het werken, alleen dit keer achter de bar' vraagt hij vleiend. Ik bijt op mijn lip. Ik wil super graag bij hem blijven, aan zijn haren ruiken en samen muziek luisteren achter de bar. Misschien zou hij me dan nog kunnen kussen.... Ik schud mijn hoofd. ik mag daar niet aan denken, Abizo hoort alles! 'het spijt me maar ik heb een afspraak, misschien een andere keer?'. Ik zie de teleurstelling in George zijn ogen. Hij wendt zijn gezicht af en loopt naar de keuken. 'ja, misschien een andere keer' zegt hij kortaf. Ik loop de deur uit en vraag me af waarom hij zo kortaf deed. Ik heb toch niks fout gedaan? Ik kijk op mijn horloge en schrik. Ik moet er over 20 minuten zijn en ik moet de tram nog pakken! Gehaast ren ik naar de tram en zoek ik naar een zit plek. Helaas is er alleen een plek naast een slapende stinkende man. Ik besluit om via mijn mond te ademen zodat ik zijn geur niet meer hoef te ruiken en keek uit het raam.

Het begint te regenen en ik kijk vanuit het raam naar buiten, paraplu's klappen open en mensen beginnen te schuilen. Het fascineert mij hoe iedereen zo vies is van regen. Waarom houden ze van zon en afschuwen ze regen? Vroeger vond iedereen regen leuk. De boeren waren altijd blij met de regen en kinderen dansten altijd in plassen en probeerden met hun tong regendruppels te vangen. 'Sophie Riverwoods?' hoor ik. Sinds wanneer heet ik Riverwoods? Waarom kiest Abizo altijd de raarste achternamen en vindt hij ze mooi? Zuchtend sta ik op en pak ik mijn tas die naast mij op de grond ligt. Ik volg de assistente door het gangenstelsel en bij mijn laatste bocht naar links kijk ik recht tegen een felrode deur aan. De assistente klopt op de deur en zegt met een zachte vriendelijke stem: 'ze is hier voor u'. Ik hoor een man wat zeggen maar ik kan niet verstaan wat, het klinkt alsof hij zich verheugt. De assistente glimlacht en maakt een gebaar dat ik naar binnen mach gaan. Ik gluur langs de felrode deur en ik zie een man rond de 50 aandachtig naar een computerscherm kijken. Ik loop door de deuropening en neem plaats op een klein oncomfortabel krukje terwijl de man op een reusachtige stoel onderuitgezakt zit. Ik ken dit trucje, hij probeert je te intimideren en hij laat je geloven dat hij macht heeft. 'welkom mevrouw Riverwoods, u bent gekomen om uw gezondheidsdossier te laten controleren om een verblijfsvergunning aan te vragen, klopt dat?' zegt hij met een lage toon. 'ik ben inderdaad om deze reden gekomen, meneer' zeg ik terug met een uitdagende toon. De man kijkt mij aan over de rand van zijn brilglazen en knikt goedkeurend, alsof hij mij onderschat had en niet had verwacht dat ik Engels kan. Ik zie er namelijk best buitenlands uit. "Daag hem niet uit Kirana, hij bepaalt gedeeltelijk of we mogen blijven of niet" zegt Abizo plotseling. Ik schrik en laat mijn dossier uit mijn handen vallen. De oude man kijkt me nu afkeurend aan. 'bedankt Abizo, voor het verpesten van mijn gesprek' denk ik terug "graag gedaan" krijg ik als antwoord. 'ik lees hier dat u hier wilt gaan studeren, weet je al wat u gaat studeren? En zou ik dan uw diploma van uw middelbare school mogen zien?' zegt de man nog steeds kijkend naar zijn computerscherm. 'Ik ben van plan om psychologie te bestuderen en ik heb een diploma van Morrison County High School, meneer' antwoord ik netjes. Hij kijkt me recht in de ogen aan en vraagt na een lange tijd: 'ik vraag het u nog eens, zou ik uw diploma mogen zien?' die kwam als een klap in mijn gezicht. Hoe kan ik zo dom zijn om de vraag verkeerd te beantwoorden? Snel kijk in mijn tas en gris ik mijn diploma er uit, en ik geef hem vlug aan hem. Hij staart er aandachtig naar en vraagt uiteindelijk naar mijn familie. 'ik heb 1 broer en mijn ouders zijn overleden' informeer ik hem. De man forceert een meelevend gezicht en zegt: 'gecondoleerd met uw ouders' Hij zucht, kijkt me aan en zucht weer. 'laat je dossier hier maar achter en ik verzend u wel een mail met een link voor onze volgende afspraak' met die woorden steekt hij zijn grote zweterige hand uit. Ik schud zijn hand en zei: 'bedankt voor uw tijd en tot ziens'

Terwijl ik naar buiten liep was het gestopt met regenen en 8 uur 's ochtends. Ik had de hele dag voor me en ik was van plan om de stad te bezichtigen. ' als je dat doet haat ik je Kirana, je weet dat ik niet zo een toerist ben' zei Abizo verontwaardigd. 'nou ik weet ook dat ik niet op vrouwen val en ik toch elke keer in jou moet zitten en moet toekijken hoe je met een vrouw flirt' antwoord ik geprikkeld terug. Hij zucht en houdt zich stil. Ik glimlachte blij van mijn overwinning van Abizo en klapte mijn paraplu uit. Eerst langs The London Eye en dan een kort bezoekje aan de Tower of Londen. Ik liep het plein over en keek om me heen, naar de mooie gebouwen en de lachende mensen op terrasjes. Iedereen was zo zorgeloos. Een nieuw leven stond voor me en waarom zou ik er niet van genieten? Mijn ogen gleden naar een schattig eetkraampje met heerlijke warme bagels. Mijn maag begint spontaan te rommelen en ik besef dat ik nog geen ontbijt heb gehad. Gehaast koop ik 2 warme bagels, één om mee te nemen en één om meteen op te eten. Kortom, één voor Abizo en één voor mij.