Kirana

10

Met verschrikkelijke hoofdpijn kruip ik een vreemd bed uit. Ik bevind me in een witte ruimte, met verschillende operatietafels en computers. Ik ben dus vrij om te bewegen, maar wie zegt vrij om weg te lopen? Mijn vingertoppen glijden over het koude tafelblad tot mijn blik op een lade vol dossiers vallen. Voorzichtig pak ik er een map uit. Vlug kijk ik om me heen, op zoek naar camera's. in de hoek van de kamer achter de rand van een fotolijst zie ik een lens. Snel laat ik mijn ogen door glijden door de kamer, hopend dat ze niet merken dat ik de camera opmerk. Het is altijd verstandig om iets te weten wat zij niet weten. Op de label van het dossier zie ik met grote letters een jaartal staan, jaar 1467, Rome. Hoe weten ze dat ik dat jaar in Rome woonde? Volgt dit ongewone gemeenschap mijn leven? Hoe kunnen ze van alles op de hoogte zijn? Snel werp ik een blik op de rest van de mappen. Stuk voor stukken herken ik de combinaties van jaartallen en woonplaatsen. Alles klopt. Een kil gevoel glijdt door me heen en ik voel mijn maaltijden naar boven glijden. Vlug draaf ik richting het toilet en geef ik over. Vrij snel na het overgeven word ik overwelmd door misselijkheid. Duizelig strompel ik naar bed en sluit ik mijn ogen. Zachtjes wieg ik heen en weer en zing ik een oud liedje uit mijn jeugd, nolite lacrimare. Geleidelijk verander ik weer naar Abizo en beland ik terug achter De Tafel. Vrijwel direct val ik jammerend in een diepe slaap.

Wekenlang treiteren ze ons. Ze hebben een manier gevonden om ons te laten wisselen, op een pijnlijke manier. Ze slaan ons, prikken ons en laten ons constant onder invloed van een slaapmiddel, zodat we niet iets terug kunnen doen. Ook dringen ze onze gedachte binnen om met De Tafel te spelen en herinneringen terug te halen. Zelfs nachtmerries en de meest vreselijke herinneringen die wij jaren lang onder een deken in ons achterhoofd hadden achtergelaten. Mentaal en fysiek word ik mishandeld, zelfs Abizo heeft het er moeilijk mee. Ondertussen ben ik de pijn gewend maar mijn grootste wens is nog steeds ontsnappen uit deze kamer. Elke ochtend om 9 uur komen ze binnen met verschillend apparatuur waar ze ons mee testen. Hulpeloos onderga ik de sessies, ik kan er niks meer aan doen. Ze lokken ons uit de kast, en bestraffen ons. Ik haat ze. Nadat een man in de 40 snel met een naald in mijn huid spuit verdoof ik en raak ik in een onrustige slaap. Ze zijn uitgespeeld.

In mijn ooghoek verschijnt een grote ronde klok. Hij laat zien dat het 3 voor 9 is. Tijd om in actie te komen. Op 1 ren je naar de camera en sla je die kapot. Vanaf dan weet je wat je moet doen, toch? Ik knik, wetend dat Abizo alleen mijn gezichtsveld heen en weer zou zien bewegen. Ik bijt onrustig op mijn lip en ik wacht af, met nog steeds mijn ogen gesloten. '3..' mijn gezicht vertrekt. Alles hangt af van dit moment. '2' mijn spieren spannen zich aan. '1' energiek spring ik van mijn bed en pak ik de bijl binnen handbereik. Met mijn gespaarde kracht sla ik de camera kapot. 'lekker bezig Kirana' moedigt Abizo mij aan. Als ik de stekker uit het stopcontact trek hoor ik de alarmen af gaan. 'je hebt weinig tijd' Ik trek nerveus aan de deur. Hij zou nu open moeten gaan. Paniekerig blijf ik aan de stalen deur trekken, pas na een tijdje merk ik dat ik moet duwen. Shit, meer tijd verloren. Als ik eenmaal de deur uit ben ren ik met een wankelend trekje door de onbekende gangen. Aan het eind van de gang zie ik, tot mijn geluk, een deur met 'bestuur' Vastberaden Strompel ik naar de deur en met een aanloopje kom ik door de houten deur. Met de bijl dreigend in mijn rechterhand speur ik de ruimte af naar een levend wezen. Als ik zie dat de kust veilig is doe ik alsof ik op zoek ben naar een uitgang. Ik weet wel dat hier camera's hangen, en als ze dat niet doen zijn het oprecht domme wezens. Ik moet lachen om mijn eigen buitensporige gedachten. Ik word hier gek, ik moet hier snel vandaan. 'dat gebeurt snel Kirana, maar dan moet je je wel aan je plan houden!' 'doe het toch lekker zelf als je denkt dat jij het beter kan' antwoord ik kil terug. Tevreden van mijn standpunt loop ik onopgemerkt langs mijn doel. Snel gris ik hem van de metalen kast en stop ik hem stiekem in mijn ondergoed. Nu moet ik alleen nog maar wachten op bewakers om mij terug te sleuren. Ik weet dat ik van binnen niet kan ontsnappen, ik zou het daarom niet eens proberen. Gelukkig hebben Abizo en ik een plan, een plan dat niet ver vooruit kijkt, maar wel werkt. Om de situatie nog dramatischer te maken door onbehaagelijk door de kamer te rennen. Ik trek gordijnen kapot en ik zing uitbundig kinderversjes uit mijn kindertijd. Ik haal mijn haren door de war en gillend meld ik dat de Nazi's komen. Vervolgens begin ik tegen president Roosevelt te vechten. Ik probeer de meest random dingen op te noemen zodat men gaat denken dat ik gek zou zijn. Ik hoor dat Abizo mij van binnen uitlacht. En ik vervloek hem, ik pak hem een andere keer wel terug. Ik was net op mijn hoogtepunt van mijn turnnummer als ik voetstappen hoor. Met een mysterieuze glimlach ga ik gehurkt op een kast zitten. Mijn lange vettige haren hangen voor mijn gezicht en ik probeer er zo demonisch mogelijk uit te zien. Snel zing ik 'my way' van Frank Sinatra als de zwaarbewapende mannen de ruimte in stormen en ik ze uitdagend aankijk. Met een ongelooflijke snelheid werp ik mijzelf op de 3 mannen en ik begin met een gevecht.

'I've lived a life that's full. I've traveled each and every highway'

zing ik uitbundig als ik de nek omdraai van de eerste man. Pas voordat de tweede man om hulp kan roepen grijp ik naar een wapen van de dode bewaker en snijd ik de keel van de tweede man door.

'And more, much more than this,'

grom ik als ik me omdraai naar de derde man. Ik zet me af van de tafel en als een roofdier bijt ik naar zijn keel. Hij schreeuwt het uit van pijn en voordat ik hem dood fluister ik de slotzin van het couplet in zijn oor:

'I did it my way'

Plotseling voel ik een spuit in mijn nek en ik weet dat ik gevangen ben. Met een brede grijns op mijn gezicht val ik op de vloer, en voordat mijn oogleden dichtvallen hoor ik Abizo tevreden zeggen: 'goed werk Kirana'