6. Bölüm
Kaşlarımı kaldırdım. Ellerimi sıkmıştım. Gözlerim ondan çocuğa dikildi. Yüzünden ne hissettiğini anlayamıyordum. Yanlış düşünmüştüm. Güçsüz bir çocuk değildi bu. Güçlüydü. Çok güçlü. Oluk oluk ter akıyordu alnımdan. Ne diyeceğimi düşünüyordum. Belkide ilk kez. Kontrolün başkasında olmasına alışık değildim. Aslında şuandada onlarda değildi. İpi çoktan takmıştım. Atlayıp gidebilirdim. Kimse durduramazdı. Peki neden gitmiyordum? Küçük kız için mi? Gururuma yediremediğim için mi neden?!
"Birilerinin kalbi deli gibi atıyor." dedi arkasındaki gri ceketli zibidi. Gözlerini bana dikmiş benim sadece içimden yaptığım aşağılama dolu gülüşü yapıyorlardı. Yüzüm gülmeye alışık değildi. Gülemezdim.
Onlara bakmaya devam ettim. Ve ağzımdan istemeden bir şeyler döküldü.
"Çocuğu bırakın. Bende sizi öldürmeyeyim."
Önce aynı şekilde bakmaya devam ettiler. Ardından en öndeki daha öncede depoda üstüne bir şarjör mermi yağdırdığım ama hala ayakta olan beyinsizin kahkahası boş odada yankılandı.
"Ah kesinlikle bizden birisin." Kızı arkaya doğru itti. Adım adım yaklaşırken ben planımı kurmuştum bile. İyice yaklaşmasına izin verdim. Elini yüzüme değdirmeden havada kaldırdı ve yanağımı dokunmadan okşar gibi bir hareket yaptı.
"Ah Kristen. İstediğimiz o değil. Sensin."
Donmuş kalmıştım. Biran içimden geçirmedim değil. "Kristen de kim?" Ama tek düşünebildiğim adımı nereden ve nasıl bildiğiydi. Yıllardır o depodan spor dışında hiç bir şey için çıkmamıştım ve adımı bilen toplasak 10 kişi vardı. Plan hamle her şey aklımdan uçmuş gitmişti. Düşünceler beynimde geziyordu. Ve ikinci büyük darbesini indirdi.
"Aileni hatırlıyor musun küçük Kristen."
Dondum kaldım. Öylece boşluğa bakıyordum. Ne düşündüğümü bilmiyordum. Ne hissettiğimi. Hiç bir şey bilmiyordum. Yaşıyordum herhalde belkide ölmüştüm. Kimdi bu? Kimdi!?
Kendimi toplamaya çalışarak yıllardır koyduğum duygu duvarımı yeniden koydum. Ve tam istediğim gibi başını kavradığım gibi tam tur çevirdim. Tam istediğim gibi bir hamleydi. Saniyeler sonra ölü olarak ayaklarımın dibindeydi. Silahımı tam alırken nasıl olduğunu ne zaman geldiğini bile anlayamadığım bir şekilde kız yüzümün tam sağ yanak kemiğine sert bir darbe indirdi. Düşmedim ama sallandım. Dikkatle bana bakıyordu.
"Daha önce erkek insanlar bile vuruşumla ayakta duramamıştı var be." dedi aynı dalga geçer havayla. Az önce arkadaşlarını öldürmüştüm ve tepkileri bumuydu? Belkide benim gibilerdi. Sürtük bayağı sert vurmuştu. Belkide kanıyordu veya kemiğim çartamıştı. Odaklanmaya çalıştım. Sol göğsüne tam kalbinin üstüne sert bir darbe indirdim. Geriye doğru sendelediğinde bileğimin altındaki küçük bıçaklardan birini tam boynunun ortasına sokup derisinin altına ittim. Kız geriye doğru düşerken ensemdeki denge noktama sert bir darbe yedim. Kimin vurduğunu hatta arkama ne zaman geldiklerini bile görememiştim. Ya ben yeteneklerimi kaybediyordum yada işte bir gariplik vardı. Önce dizlerimin üstüne düştüm. Ardından başım deli gibi dönmeye başladı. Uzun süredir böyle bir şey olmamıştı. Ve küçük kızın hıçkırdığını duydum. Yaklaşan küçük ayaklarından çıkan ayak seslerini. Yanıma koştuğunu biliyordum. Durdurmadı kimse onu. Yanıma oturdu. Başımı yere çarpmadan önce tuttu. Bilincim hızla başımdan uçup giderken hıçkırıklarını duyuyordum. Göz yaşları omzuma damlıyordu. Elimi iki küçük eliyle kavradı. o an fark etmiştim yıllardır sertleşmiş elimin hiç yumuşak bir şeye değmediğini. Olmayan gücümü zorlayarak son bir gayretle gözlerimi açtım ve ona baktım. Çok ses çıkartmadan ağlıyordu. Ve küçük dudaklarıyla ölme diye sayıklaması gördüğüm son şeydi. Ardından kendimi uzun süredir bırakmadığım bir karanlığa bıraktım.
