IŞIK

*****

Sen daha doğmadan önce babanla birlikte isminin ne olacağını tartışıyoruz.

''Paul nasıl hayatım?''

''Çok daha güzel bir isim bulmalıyız bence.''

O sırada baban kırmızı kanepeden kalkarak sana doğru geliyor.Eleriyle karnımı okşuyor.Narin ve sevgi dolu.Sen de karnımı tekmeliyorsun.Baban ve ben verdiğin bu tepkiye karşılık gülüşüyoruz.Ardından baban yanıma oturuyor.Gözleri gözlerimle buluşuyor.

''Daha özel bir isime ihtiyacımız var.'' diyorum hafif kısık bir sesle,

''Tıpkı, Anderson gibi.''

Baban yanımda sadece kafasını sallıyor.Ve nasırlı parmakları tekrar karnımla buluşuyor.

''Merhaba Anderson.''

O Pazar günü gerçekten çok acı çekiyorum.Ellerim karnımda derin nefes alıp veriyorum.

''Az kaldı, çok az kaldı tatlım.'' diyor baban ön koltuktan, ben arka koltuktayım.Nedense cevap vermiyorum.Çünkü acıyor, konuşmaya bile halim yok.

Araba bir şekilde hastaneye ulaşıyor.Mavi önlüklü, isimlerini bilmediğim insanlar tarafından tekerlekli sandalyeye oturtturuluyorum.

Bir anons duyuyorum o sıralarda.

''Doktor Henry, Doktor Henry ameliyata lütfen!''

Baban en arkada, ameliyathaneye kadar peşimi hiç bırakmıyor.Ve ben ona seni seviyorum bile diyemiyorum.Beni öylesine soyuyorlar.Öyle çok terlemişim ki üzerime geçirdikleri o mavi önlüğün üzerindeki hafif ıslak bölgeleri bile görüyorum.

''Yapabilirsiniz hanımefendi.Çok az kaldı.''

Tek yapabildiğim ıkınabilmek, hızlıca soluk alıp vermek.Ve dakikalar sonra bebek ağlaması cılız ameliyathaneyi dolduruyor.Seni görüyorum.

O güzel beyaz tenini ve kokunu hissediyorum.

Doktorun kucağında, ağlıyorsun.

Seni öyle çok seviyorum ki...

O sırada seni kucağıma veriyorlar.Ancak ben daha fazla dayanabilecek miyim bilmiyorum.Dudağımı o küçük alnına yaklaştırıp küçük bir öpücük konduruyorum.

İsmini fısıldıyorum hafifçe.

''Anderson.''

Doktorlara geri veriyorum seni.Dayanamasamda bunu yapıyorum.

Bünyem ağır geliyor, dayanamayıp uzanıyorum arkaya doğru.Ve belki de ismini son bir defa sayıklıyorum.Ancak sen hala ağlamaya devam ediyorsun.Konuşamıyorum.

Bir ağırlık çöküyor üzerime.Gözlerimi tepemde duran parlak ameliyathane lambasına dikiyorum.Işığın parlamasına hayretler içinde bakıyorum.

Göz kapaklarım kendiliğinden kapanıyor.Işığa karşı kör oluyorum.