Zomernachten en Roze Wolken

Hoofdstuk 1

Emily kijkt me lachend aan. "Dus, waar zullen we nu heen gaan?" Vraagt ze. Ik lach automatisch terug. Emily's lach is als een zonnestraal, je wordt er meteen gelukkig van als je hem ziet. En haar ogen... Een blauwe zee waar je in verdrinken kunt. "Joehoe!" Emily zwaait met haar hand voor mijn ogen. "Ben je er nog?" Oh ja. "Eh, zullen we maar naar de Hema gaan?"
Na een stuk of 20 winkels af te hebben gestruind, ploffen Emily en ik neer op een terrasje. Emily bestelt een aardbei-banaan smoothie, ik ga voor een cola. Even zwijgen we, terwijl we genieten van onze drankjes. Ik kijk stiekem naar Emily, maar zodra ze doorheeft dat ik naar haar kijk, kijk ik weg. Ik begin snel over een ander onderwerp. "Ben je al uitgeshopt, of zullen we nog even naar de Primark straks?" Vraag ik. Stiekem weet ik het antwoord al, Emily is nooit uitgewinkeld. Emily lacht haar prachtige zonnestralenlach weer. "Wat denk je zelf?" Zodra we onze drankjes op hebben, betaal ik voor onze drankjes (onder luid protest van Emily) en gaan we op weg.

In de bus naar huis bekijken we onze aankopen. Dat vind ik altijd het leukste aan shoppen, om achteraf te bekijken wat je ook alweer gekocht had. Ik ben ook zo'n sukkel die vergeet wat ze allemaal gekocht heeft, dus dan is het een echte verrassing.
Ik trek een T-shirt uit mijn tas, waarvan ik me totaal niet kan herinneren dat ik het gekocht heb. "Snap jij dit nou?" Vraag ik aan Emily. "Ik heb dit écht niet gekocht, dat weet ik heel zeker." "Nou, ik wel!" Antwoordt Emily triomfantelijk. "En ik heb het stiekem in je tas gedaan, toen je niet keek. Kom op, pas hem eens!" Het is een lichtroze T-shirt, met een regenboog erop. Ik word rood. Zou Emily doorhebben dat ik lesbisch ben? En misschien zelfs dat ik verliefd op haar ben? "Toe nou, trek 'm aan! Ik weet dat je van regenbogen houdt!" Ik zucht opgelucht. Ze heeft het dus nog niet door! Dan realiseer ik me dat ze me vraagt om me om te kleden in de bus. IN DE BUS! "Ben je gestoord?!" Fluister ik. "Ah joh, kan best. Niemand die erop let!" Pusht Emily. Ik kijk de bus rond, en ik zie inderdaad niemand onze kant op kijken. Emily en ik zitten achterin de bus, dus de mensen moeten zich omdraaien als ze ons willen zien. "Oké dan, waarom ook niet." Antwoord ik, en ik trek in een vloeiende beweging mijn shirt uit. Emily begint te lachen. Lijkt het nou zo, of zie ik haar stiekem naar me kijken? Ik trek snel het regenboogshirt over mijn hoofd, en kijk Emily aan. Ze lacht stralend terug. "Hij staat je super!" Zegt ze. Ik lach terug. Ach, ik heb het me vast ingebeeld. Ze heeft tenslotte een vriend.
Eenmaal thuis aangekomen, bewonder ik mezelf voor de spiegel. Emily had gelijk, het shirt staat me echt goed! Ik plof met een grijns op mijn bed neer. Wat een dag!